Δεν είναι που χάνονται τα εισοδήματα και οι μισθοί, οι εργασίες και οι βεβαι­ότητες, η αξιοπρέπεια σε συνέχειες… Είναι που χάνεται σιγά – σιγά και ανε­παισθήτως ο εαυτός μας.

Δεν είναι που χάνονται τα εισοδήματα και οι μισθοί, οι εργασίες και οι βεβαι­ότητες, η αξιοπρέπεια σε συνέχειες… Είναι που χάνεται σιγά – σιγά και ανε­παισθήτως ο εαυτός μας. Γινόμαστε άλλοι, όχι κατ’ ανάγκην καλύτεροι ή χειρότεροι – άλλα απελπιστι­κά άλλοι. Τόσο που να μην εννοούμε τους εαυτούς μας, που να μην κατανοούμε τις σκέψεις μας, που να μην αναγνωρίζουμε τις πράξεις μας. Ζούμε υπό την επήρεια μιας παράδοξης μείξης φόβου κι ελ­πίδας που αντιμετωπίζει κάθε μέρα τα αδιέξοδα. Απογοήτευση, μελαγχολία, θυμός – από το πρωί ώς το βράδυ. Το κουράγιο χάθηκε μαζί με τα χρή­ματα, τον αυτοσεβασμό, το μέλλον. Ένας λαός ρά­κος, μια κοινωνία σερνάμενη, μια κοινωνία σε μα­ρασμό και βαθιά μελαγχολία. Ζούμε τη χειρότερη εκδοχή της πτώσης μας, της έξωσής μας από τον «παράδεισο», την επίγεια κόλασή μας, με τη νέα γενιά γερασμένη πριν από την ώρα της. Μέσα σε αυτόν τον ζόφο, το βαθύτατα χρεοκοπημένο πο­λιτικό σύστημα στέκει σταθερό φροντίζοντας για τα μίζερα ποσοστά του, τους συσχετισμούς δυνά­μεων, τις ανίερες συμμαχίες και τη διατήρηση των πολιτικών στερεοτύπων που μας οδήγησαν στην καταστροφή.
Από τη μια πλευρά, πουλάνε αέρα αισιοδοξίας σε ανθρώπους που δεν έχουν κουράγιο να ελπίζουν και να αισιοδοξούν, κλείνοντας ωστόσο πονηρά το μάτι διότι… το κόμμα δεν θα αφήσει τους δικούς του και επειδή ακόμα και τώρα υπάρχουν προσωπικές λύσεις, ατομικές διέξοδοι, αρκεί να στηρίξουμε το σύστημα, τον βουλευτή, τον υπουργό… Από την άλλη, είναι οι «άλλοι» που σε κάθε αισιόδοξη αναλαμπή τρομοκρατούνται και τρέχουν να διακηρύξουν επα­ναστατικά ότι είναι όλα μαύρα γιατί το μαύρο τούς δίνει υπόσταση, η απελπισία, πολιτική οντότητα και το τέλμα, λόγο ύπαρξης. Ανάμεσα σε αυτήν τη θλι­βερή πολιτική διανομή ρόλων και ρολίσκων στενά­ζει το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού λαού.
Αναρωτιέται κανείς – προκειμένου να σταθμίσει τις αντοχές του – πόσο ακόμα θα κρατήσει η κρί­ση, πόσο ακόμα θα αντιστέκεται το σύστημα για να διατηρήσει τα προνόμιά του… Γιατί, μέσα σ’ αυτήν τη χλαπαταγή, κάποιοι αγωνίζονται με νύχια και με δόντια να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους, τις εξό­φθαλμες διαστρεβλώσεις του καταρρέοντος πο­λιτικού συστήματος, να προστατέψουν τα έκνομα προνόμιά τους, τα βοσκοτόπια τους, τα ταμπούρια τους, την ασυλία και την ασυδοσία τους, να σώ­σουν τις συντεχνίες τους…
Αναρωτιέται κανείς, επίσης, εξίσου λογικά, πώς γίνεται να εναποθέτει τη σωτηρία του στα απε­χθή πρόσωπα της χρεοκοπίας (με άλλους συσχετι­σμούς), στους κατεξοχήν υπευθύνους της κρίσης, στους υπαίτιους του εγκλήματος που συντελέστηκε με πλήρη συναίσθηση και αδιαφορία σε βάρος του ελληνικού λαού.
Αναρωτιέται κανείς, επίσης, παρατηρώντας τους νέους αιφνιδιαστικούς όσο και αποκαλυπτικούς συσχετισμούς δυνάμεων στην πολιτική σκηνή, πόσο τεράστια φούσκα, πόσο απελπιστικά δίχως αντίκρισμα ήταν όλος αυτός ο ασύστολος επαναστατικός λόγος που υποσχόταν μια καλύτερη πρό­ταση ζωής. Ένας λόγος ασυνάρτητος, απογοητευ­τικά ανεπαρκής και τρομαχτικά επικίνδυνος στην προοπτική εφαρμογής του. Όσο περισσότερο με­γαλώνει ο ρόλος σου και δυναμώνουν τα φώτα πά­νω στη σκηνή τόσο περισσότερο φαίνονται οι αδυ­ναμίες και οι ανεπάρκειές σου…
Αναρωτιέται κανείς πώς μέσα σε αυτόν τον κα­θολικό ορυμαγδό δεν καταφέραμε ως κοινωνία να ομονοήσουμε και να εφαρμόσουμε τα πλέον αυτο­νόητα και ανώδυνα μέτρα – τα ελάχιστα. Το να μην καπνίζουμε, για παράδειγμα, μπροστά στα μούτρα των άλλων σε κλειστούς χώρους. Όχι! Κυριάρχησε ο τσαμπουκάς των καπνιστών και των μικρομάγα­ζων – που, κατά τα άλλα, κλείνουν – να καπνίζουν όπου γουστάρουν οι θεριακλήδες· σε χώρους ερ­γασίας, σε μαιευτήρια, σε καφενεία, σε ασανσέρ, στα ταξί, στα λαγούμια – όπου επιτέλους γουστά­ρουν.
Αναρωτιέται, επίσης, κανείς πώς μια κοινωνία δι­εκδικεί το μερίδιό της από τις εξελίξεις, όταν αντι­κρούει πεισματικά κάθε νέα πρόταση θέλοντας να μείνει προσκολλημένη στα παλιά, σε αυτά που ξέ­ρει από πάππου προς πάππου, στη φοροδιαφυγή, στους κατά συρροήν ανεξέλεγκτους διορισμούς, στην επιχειρηματικότητα με βολικό και πάντα ριγ­μένο πελάτη το κράτος. Με το απύθμενο μίσος και την εγκληματική αδιαφορία απέναντι σε κάθε δημόσια υπόθεση, καταφέραμε να χάσουμε τους ίδιους μας τους εαυτούς, τη δική μας ύπαρξη και ταυτότητα.

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.