Έγραφα στο προηγούμενο σημείωμα για την ανέμελη μόδα που κυριαρχεί στο ελληνικό θέατρο όλοι να τα κάνουν όλα. Πανεπιστημιακοί δάσκαλοι να σκηνοθετούν, τραγουδιστές να παίζουν, συνθέτες να μεταφράζουν, ηθοποιοί να γράφουν…

Έγραφα στο προηγούμενο σημείωμα για την ανέμελη μόδα που κυριαρχεί στο ελληνικό θέατρο όλοι να τα κάνουν όλα. Πανεπιστημιακοί δάσκαλοι να σκηνοθετούν, τραγουδιστές να παίζουν, συνθέτες να μεταφράζουν, ηθοποιοί να γράφουν… Βέβαια και ο Σαίξπηρ ηθοποιός ήταν και αναδείχθηκε στον διαπρεπέστερο θεατρικό συγγραφέα των νέων χρόνων. Και ο Μινωτής ηθοποιός ήταν και σκηνοθέτησε εξαιρετικά, όπως άλλωστε και ο Κάρολος Κουν, ένας καθηγητής αγγλικών που έφτιαξε το σπουδαιότερο ελληνικό θέατρο του εικοστού αιώνα.  Εννοώ πως διόλου δεν αποκλείεται ένας συνθέτης να κάνει μια έξοχη μετάφραση ή ένας τραγουδιστής να πραγματοποιήσει μια επαρκέστατη σκηνική εμφάνιση. Το θέατρο, όπως εξάλλου και οι άλλες τέχνες, είναι γεμάτο με παραδείγματα λαμπρών ερασιτεχνών που μπροστά τους καμιά φορά ωχριούν και οι επαγγελματίες.
Αυτό όμως δεν καταργεί τον επαγγελματισμό ούτε δικαιώνει κάθε ερασιτεχνική απόπειρα. Γιατί κακά τα ψέματα: πίσω από τη σκιά κάθε μεγάλου ερασιτέχνη κρύβονται πλήθος οι ατάλαντοι που, επικαλούμενοι το ανάστημά του, κατακρεουργούν ό,τι τους πέσει στο χέρι.  Σε κανέναν λοιπόν δεν διαφεύγει το γεγονός ότι υπάρχουν σπουδαίοι ερασιτέχνες, αν και πρέπει να συμπληρώσω ότι οι παθιασμένοι ερασιτέχνες γρήγορα φτάνουν σε πλήρη επαγγελματική αρτίωση. Το εκνευριστικό με τους ερασιτέχνες της αρπαχτής είναι ότι δεν πυρπολούνται από καμιά γνήσια έξαψη, δεν υποκινούνται από κανένα άσβεστο πάθος. Μια κούφια ματαιοδοξία τούς κινεί σαν μαριονέτες και μια απληστία ακόρεστη τους κατατρώει τα σωθικά.  Ο δε συνδυασμός ματαιοδοξίας και απληστίας είναι ακαταμάχητος. Με το πρώτο σκέλος χαϊδεύουν τη φαντασίωση ότι είναι καλύτεροι από τους επαγγελματίες, με το δεύτερο κάνουν κάτι πρακτικότερο: αρνούνται να βάλουν το χέρι στην τσέπη και να πληρώσουν αυτούς που το αξίζουν. Έτσι ο ερασιτέχνης που τρέφει επαγγελματικές αξιώσεις τα κάνει όλα και συμφέρει τον επιχειρηματία – όταν δεν είναι ο ίδιος επιχειρηματίας. Γιατί τότε συμφέρει διπλά να φορά τη μάσκα του πολυτάλαντου.  Γράφει έργα λοιπόν κι ας δυσκολεύεται ακόμα και στην ανάγνωση, σκηνοθετεί με τη βιασύνη της ταξιθέτριας την ώρα που χτυπά το τρίτο κουδούνι, μεταφράζει από τα αρχαία χωρίς να σκαμπάζει γρυ ούτε από τα νέα ελληνικά, φτιάχνει και τα κοστούμια, μαστορεύει και τα φώτα… Γιατί; Γιατί μπορεί, εφόσον του το επιτρέπουν οι θεατές που πληρώνουν και γιατί, απλούστατα, τον συμφέρει να φτωχαίνει τη θεατρική τέχνη.
(Συνεχίζεται)
 

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.