Του Γιάννη Σχίζα

Ο χώρος των Οικολόγων Πρασίνων, αν και απογυμνωμένος από πολλά στελέχη, είναι ικανός να παράγει εκπλήξεις. 

Του Γιάννη Σχίζα

Ο χώρος των Οικολόγων Πρασίνων, αν και απογυμνωμένος από πολλά στελέχη, είναι ικανός να παράγει εκπλήξεις. Απόδειξη η τελευταία εκλογή ως επικεφαλής του ψηφοδελτίου για την ευρωλίστα ενός ατόμου (Β. Πισσίας) απολύτως άσχετου με την επιστημονική ή ακτιβίστικη οικολογία, που προσχώρησε μόλις δυο εβδομάδες πριν στο κόμμα!

Σε ένα έργο του ο Γούντι Άλεν δηλώνει: Κωμωδία ίσον τραγωδία συν χρόνος… Στην περίπτωση των Οικολόγων Πρασίνων η κωμωδία δεν απαιτεί τη διαμεσολάβηση χρόνου για να υπάρξει, αλλά έπεται άμεσα ή και συνευρίσκεται με την τραγωδία. Του λόγου το αληθές αποδεικνύει ένα σπαρταριστό αφήγημα του Κώστα Λουκέρη, διευθυντή του «Πράσινου Ινστιτούτου», που αναφέρεται στο τελευταίο (10ο) Συνέδριο των Οικολόγων Πρασίνων («Η οικολογική “υπαρκτή επανεκκίνηση” μέσα από τα μάτια ενός τέως σοσιαλιστού»:

http://oikonikipragmatikotita.blogspot.gr/2013/11/blog-post_6399.html).
Εδώ ο Λουκέρης μιλάει για την ταυτότητα πολλών συνέδρων, που δεν ήταν απλώς άγνωστοι, αλλά ούτε καν μπήκαν στον κόπο να αυτοσυστηθούν! «Δεκάδες τέως σοσιαλιστές και νυν οικολόγοι ήρθαν και έβαλαν το λιθαράκι τους στην ανάδειξη της νέας ηγεσίας του κόμματός μας», λέει ο Λουκέρης, σημειώνοντας επιπλέον την περίσσεια αυτοπροβολής του ευρωβουλευτή των Ο.Π. Ν. Χρυσόγελου – που τελικά δεν τον ωφέλησε…

Πολιτική μετανάστευση

Οι πολιτικές «μετεγγραφές» μπορεί να βοηθήσουν έναν πολιτικό χώρο, αλλά η μαζική πολιτική μετανάστευση ποτέ. Ιδιαίτερα μάλιστα όταν αυτός ο χώρος βολοδέρνει στις πιο κρίσιμες στιγμές της χώρας, όταν για μεγάλο διάστημα επαμφοτερίζει δηλώνοντας «ούτε κατά ούτε υπέρ» των μνημονίων, όταν απροσδόκητα προσεγγίζει το κρίσιμο όριο του 3% στις βουλευτικές εκλογές του Μαΐου του 2012 χωρίς να έχει επίγνωση της πολιτικής αμηχανίας που στρέφει προς την κατεύθυνσή του ψηφοφόρους μη ενστερνισμένους την ιδεολογία του…

Ο χώρος των Ο.Π. είναι χαρακτηριστική περίπτωση «εξω-τραφούς» πολιτικού σχήματος, που αδυνατεί να σταθεί με τις δικές του τις δυνάμεις και χρειάζεται να προσφεύγει διαρκώς στο κύρος ξένων παραγόντων. Την τελευταία περίοδο οι Ο.Π. «κοκορεύθηκαν» άπειρες φορές για την παρουσία και την υποστήριξη πράσινων σελέμπριτις, όπως του Αλέν Λιπιέτζ, της Μόνικα Φρασόνι και του Κον Μπεντίτ.
Αυτός ο τελευταίος «κλείδωσε» το όνομά του με τις πλέον επονείδιστες πρακτικές της Νέας Τάξης: Επεμβαίνοντας υπέρ του αποικιακού Σχεδίου Ανάν στην Κύπρο το 2004, πρωτοστατώντας στην ευρωτρομοκρατία για την επανάληψη του ιρλανδικού δημοψηφίσματος για τη Συνθήκη της Λισσαβώνας (2008) υποστηρίζοντας στη Γαλλία το Σύμφωνο Σταθερότητας και διαφωνώντας με την πλειοψηφία των μελών του Γαλλικού Πράσινου Κόμματος. Το τελευταίο διάστημα είχε την ιδέα να ζητήσει την εκμηδένιση των αμυντικών δαπανών της Ελλάδας και την ανάθεση της ελληνικής εδαφικής ακεραιότητας στις ευρωπαϊκές «εγγυήσεις»!

Μ’ όποιον δάσκαλο καθίσεις

Οι Οικολόγοι Πράσινοι έμαθαν αυτά τα γράμματα παρακαθήμενοι σε τέτοιους ανθρώπους. Ουσιαστικά απεμπόλησαν τις πρώιμες φιλοσοφικές και πολιτικές ανατάσεις της Πολιτικής Οικολογίας, που, σε αντίθεση με τον οικονομισμό της παραδοσιακής Αριστεράς, διεκδικούσε μια ολιστική πρόταση για τις παραγωγικές δυνάμεις και την κατανάλωση. Γενικώς απέφυγαν να θέσουν ζητήματα ιδιοκτησίας, δημόσιου τομέα, ριζικής αναδιανομής του κοινωνικού προϊόντος.

Σήμερα υπάρχουν πολλοί που σνομπάρουν και απαξιώνουν ένα μικρό πολιτικό ρεύμα και άλλοι που σφραγίζουν τα αυτιά τους μπροστά στα όποια πρωτοπόρα νοήματα. Οι πρώτοι ξεχνούν κάτι αγώνες μπάσκετ που έχουν κριθεί με μισό καλάθι – π.χ. τη μη είσοδο του παλιού Συνασπισμού στη Βουλή το 1993, λόγω της έλλειψης ενός 0,07% ψήφων… Οι δεύτεροι παραγνωρίζουν τη σημασία των ζητημάτων ποιότητας ζωής και τις ανεπάρκειες της πλειοψηφικής Αριστεράς, που μέσα στις συνθήκες της αποικιακής μνημονιοκρατίας μάχεται μεν, πλην όμως κάνει ιδεολογικά βήματα σημειωτόν πάνω στο έδαφος ξεπερασμένων απόψεων.

Στον χώρο της Πολιτικής Οικολογίας, από τη δεκαετία του 1990 και εντεύθεν, η διπλή «δομική ανάγκη» αφενός της συντήρησης ορισμένων ποιοτήτων ζωής και αφετέρου της ανατροπής των ιδεολογικών αντιστάσεων στην κοινωνική αλλαγή, αντιμετωπίστηκε με τον πλέον στρεβλό τρόπο: Από τη μια πλευρά με τη «συντήρηση» και σιωπηρή αποδοχή καταστάσεων που έκαναν «τζιζ» – όπως ήταν οι νεοφιλελεύθερες θεσμίσεις τύπου Μάαστριχτ. Από την άλλη πλευρά με την αμφισβήτηση στοιχειωδών αρχών της ελληνικής ιδιοπροσωπίας, απολύτως διακριτών από τη φασίζουσα μισαλλοδοξία και τον εθνικιστικό ναρκισσισμό. Οι Ο.Π. και οι προσκείμενοί τους «διεθνιστές» της πλάκας συνέβαλαν σε αρκετά από τα πολιτικά οφσάιντ, με τη χρήση των οποίων «σκόραρε» η Χρυσή Αυγή.

Εν όψει της αξιολόγησης των πεπραγμένων της Ε.Ε. στις επερχόμενες ευρωεκλογές, είναι απολύτως βέβαιο ότι οι Ο.Π. και ο επικεφαλής τους θα στοιχηθούν πίσω από το ευρωγερμανικό άρμα.
Θα είναι οι πρώτοι που εν ονόματι ενός ομιχλώδους ευρωπαϊσμού θα αρνηθούν τη συνολική επανεξέταση της υπαρκτής Ευρώπης, που ξεκίνησε ως «Κοινή Αγορά» για να υποδυθεί στη συνέχεια την «Ένωση» και για να μεταλλαχθεί τελικά σε μια μουλωχτή, μεταμοντέρνα αποικιοκρατία. Θα αρνηθούν να αντιπαραβάλουν τα πρώιμα ιδεολογήματα της ευρωπαϊκής σύγκλισης, συνοχής, αλληλεγγύης, περιφερειακής ανάπτυξης, σταθερότητας, με την τρέχουσα εξαθλίωση των λαών και την απεμπόληση στοιχειωδών αρχών του Δικαίου.

Αυτή την Ευρώπη δεν τη χρειάζονται οι λαοί της. Ούτε χρειάζονται την «πολιτευόμενη οικολογία» που συμπλέει με τη Νέα Τάξη. Αυτή η «πολιτευόμενη οικολογία» delenda est!