Τα γέλια ακούγονταν μέχρι το προαύλιο του Δημοτικού Σχολείου Συκουρίου. Είχαμε καθυστερήσει, μεσημέρι Κυριακής με λεπτό χιονόνερο να κατεβαίνει από τον Κίσσαβο, και η πρώτη γενική πρόβα του «Βαφτιστικού» του Θεόφραστου Σακελλαρίδη βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη. 

 
Τα γέλια ακούγονταν μέχρι το προαύλιο του Δημοτικού Σχολείου Συκουρίου. Είχαμε καθυστερήσει, μεσημέρι Κυριακής με λεπτό χιονόνερο να κατεβαίνει από τον Κίσσαβο, και η πρώτη γενική πρόβα του «Βαφτιστικού» του Θεόφραστου Σακελλαρίδη βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη.

Ο σκηνοθέτης Βασίλης Καρμίρης είχε να συντονίσει ηθοποιούς, τραγουδιστές, μουσικούς και χορωδούς, να κάνει να λυθούν οι γλώσσες και τα σώματα: «ένα μέτωπο μας ήρθε απ’ το γράμμα», άψογο σαρδάμ που βγάζει ποιητικό νόημα! Μετά από λίγο με τις μουσικές της ορχήστρας του Ωδείου Κάτω Τεμπών, υπό τη διεύθυνση του μαέστρου Χρήστου Κτιστάκη και τη φωνή της σοπράνο Μαρίας Ρουκά, ακολουθήσαμε κι εμείς τα βήματα του βαλς στο οποίο λικνιζόταν όλη η αίθουσα.

Είχαμε κλείσει τραπέζι στην ταβέρνα του Αγγέλη, το πρώτο δεξιά μόλις μπαίνεις, κάτω από το παράθυρο, στη θολή απ’ το χιονόνερο πλατεία, και κατευθυνθήκαμε προς τα κει, μέσα στο κέφι και την έξαψη από τον διάχυτο ερωτισμό της οπερέτας, για τα μεσημεριανά μας τσίπουρα. Μας χώρισαν στα δύο τα τσίπουρα με γλυκάνισο και τα τσίπουρα χωρίς, και πάλι μας ένωσαν τα χωρατά κι οι μουσικές. Οι τρεις τραγουδιστές που συνέχισαν μαζί μας έπιασαν ακαπέλα το «Εντερλέζι» κι η ταβέρνα δεν ήξερε πλέον τι ώρα και τι μέρα ήταν, και το «Τζιβαέρι». Όταν ανυποψίαστοι μπούκαραν οι τρεις Ρομά (κλαρίνο, τουμπελέκι, ακορντεόν), μοιράστηκαν μαζί μας το «σ’ αγαπώ γιατί είσαι ωραία» και το «έχουν οι καρδιές αμπάρες» του Μάκη Χριστοδουλόπουλου.

«Σε καιρούς εκφραστικής δημοκρατίας, όπου όσο λιγοστεύουν οι εργάτες άλλο τόσο πληθαίνουν οι καλλιτέχνες», όπως είπε ένας άλλος σκηνοθέτης του «Βαφτιστικού», ο Βασίλης Παπαβασιλείου, τυχαίνει να συναντιούνται οι τραγουδιστές της Λυρικής με τους περιπλανώμενους μουσικούς Ρομά, συμβαίνει να μαθαίνεις την Τέχνη στην αγορά, με τις παρέες και τον συγχρωτισμό να καλλιεργείς τη μαθητεία και το μεράκι. Γιατί δεν υπάρχει σχολή θεατρικής σκηνοθεσίας και σκηνοθέτης γίνεσαι με άλλους πάντα τρόπους, έτσι κι εγώ κάθισα φάλτσος και σηκώθηκα τενόρος κατά τις οκτώ το βράδυ μετά το ημερήσιο κυριακάτικο γλέντι.

*Ο Σωτήρης Παστάκας είναι ποιητής