Έχουν γράψει ιστορία. Όχι ακριβώς αυτή που θα ήθελαν, αλλά και το να συμπεριλαμβάνεσαι στην… καλτ φιλμογραφία δεν είναι άσχημα. Οι ελληνικές ταινίες που γυρίστηκαν κυρίως στα χρόνια της δικτατορίας και εξυμνούν το ηρωικό πνεύμα των αγωνιστών του 1821 είναι καλτ, ανήκουν στην κατηγορία του must see και είναι… άπαιχτες. 

Έχουν γράψει ιστορία. Όχι ακριβώς αυτή που θα ήθελαν, αλλά και το να συμπεριλαμβάνεσαι στην… καλτ φιλμογραφία δεν είναι άσχημα. Οι ελληνικές ταινίες που γυρίστηκαν κυρίως στα χρόνια της δικτατορίας και εξυμνούν το ηρωικό πνεύμα των αγωνιστών του 1821 είναι καλτ, ανήκουν στην κατηγορία του must see και είναι… άπαιχτες.

Αρκεί να τις δεις με διάθεση χιούμορ και κανιβαλισμού και να σου φανεί χαριτωμένη η κακογουστιά τους σε όλα τα επίπεδα – και είναι πολλά αυτά τα επίπεδα. Με καλή παρέα, μπόλικο ποπ κορν και χρόνο για χάσιμο, αυτές οι ταινίες μπορούν να προκαλέσουν άφθονο γέλιο. Και μόνο τα ψεύτικα γένια σε όλους τους αγωνιστές και τους παπάδες και η βαριά τουρκίζουσα προφορά όποιου παίζει τον Τούρκο είναι αρκετά για να γελάσετε. Την πρώτη φορά, βέβαια, που θα τις δεις. Γιατί από τη δεύτερη και μετά, απλώς αρχίζει ο εκνευρισμός. Αν δε αναγκαστείς να είσαι σπίτι ανήμερα της εθνικής εορτής, ριγμένος στα πατώματα από καμιά ίωση, τότε πραγματικά την πάτησες. Εκτός κι αν είναι η πρώτη φορά που τη βλέπεις, οπότε μιλάμε για μια αποκαλυπτική τελετή μύησης σε ένα σύμπαν όπου οι Έλληνες αγωνιστές της Επανάστασης είναι υπερήρωες με στόμφο, που καταλήγουν κωμικές περσόνες. Αυτή η κινηματογραφική σοδειά έχει μπόλικους τέτοιους… θησαυρούς.

Αρχής γενομένης με τον «Παπαφλέσσα» του Ερρίκου Ανδρέου, όπου πρωταγωνιστούν ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ και η Κάτια Δανδουλάκη – αμφότεροι στις χειρότερες ερμηνείες της καριέρας τους –, μια παραγωγή του Τζέιμς Πάρις, με τεράστιο για την εποχή μπάτζετ και αναρίθμητες στρατιές κομπάρσων. Τ

η βλέπεις και, αντί για εθνική ανάταση, σου προκαλεί λύπη για το πού έχουν ξοδευτεί τσάμπα τόσα λεφτά, σε «άκυρες» ελληνικές παραγωγές, και για το πόσο αστεία μπορεί να φανεί η φουστανέλα, όταν είναι μεγεθυσμένη σε βλαχομπαρόκ στυλιστική εκδοχή και φορεμένη από ηθοποιούς που θεωρούν απαραίτητο το γκροτέσκ παίξιμο να για να ενισχυθεί το εθνικό φρόνημα.

Υπάρχουν πολλές τέτοιες ταινίες: «Μαντώ Μαυρογένους», «Μπουμπουλίνα», «Σουλιώτες». Όλες τους προσκυνούν τη μεγαλομανία ενός έθνους να περηφανευτεί που σήκωσε κεφάλι – επαναλαμβάνουμε, γιατί έχει σημασία: εν μέσω δικτατορίας όλες αυτές οι παραγωγές – και το κάνουν με τον πιο επιτηδευμένο και ψεύτικο τρόπο. Για να μην μιλήσουμε και για τις ιστορικές αλήθειες και αναλήθειες αυτών των ταινιών…