◆ Μεταστροφή των αισθήσεων, με την όραση να ερμηνεύει το ψευδολόγημα.

◆ Μεταστροφή των αισθήσεων, με την όραση να ερμηνεύει το ψευδολόγημα.
◆ Στο προαναφώνημα Ιούνιος ο μήνας. Η μοναξιά, διέξοδος του συναισθήματος, περιφέρεται παραγύρως αφήνοντας την επιτήδευση να περιπαίζει τα καμώματα των μορφασμών.
◆ Η καθημερινότητα εκθέτει την πραμάτεια της αδιαφορώντας για τη συνέχεια και η παράγραφος αδικημένη νοηματική προσέγγιση πασχίζει να επαναφέρει τη συνέχεια στα ασυνάρτητα κείμενα.
◆ Εποχή μηρόπνοου ενδιαφέροντος κοιλιακών διατυπώσεων και σφαιρικών αναστεναγμών, εντός και εκτός των σταδίων.
◆ Όταν το παιχνίδι αντικαθιστά τις ανάγκες της επιβίωσης.
◆ Η φτώχεια στα δάκρυα αντίθεση της χαράς στην απορία της ιστορίας.
◆ Εικόνα της επιβολής, λεηλασία της ευτυχίας στα λεπτά που προκαθορίζουν τη στιγμή στο χαμόγελο.
◆ Παραμυθιάσματα να ξεπερνά ο χρόνος το αποτέλεσμα κι η ζωή να τελειώνει στα διαστήματα.
◆ Κι η εκφώνηση παραμιλητό περιπλεγμένης ευφράδειας πελαγοδρομεί λογοτεχνίζουσα.
◆ Και ένας μικρός να φέρνει στα δάχτυλα τις σταγόνες.
◆ Διάσταση διαφορετικότητας στον Νοτιά της Δύσεως.
◆ Σύμπλεξη αποσπασματικών φράσεων. Τερτίπια των πειρασμών όταν αυτοί γίνονται μοναδικότητα της αναμνήσεως.
◆ Εν ολίγοις.
◆ Οι τίτλοι, της ανησυχίας αποφθέγματα ματαιοπονούν νομίζοντας ότι θα αποπροσανατολίσουν τη ραστώνη της καλοκαιρίας. Νύχτες συμπληρώματα της νοσταλγίας, στολίδια της μετοχής αφήνονται στην παθητική των διαθέσεων.
◆ Επιθυμώντας κάτω απ’ τα σημειώματα του ουρανού, με τον υπερσυντέλικο να δίνει στην αμηχανία το πρωτείον.
◆ Δίπλα στη θάλασσα.
◆ Στα ανάκλιντρα της οφθαλμοπλανίας. Με τα σχόλια να πολιτικολογούν ερωτοτροπώντας και τον Βοριά να ξεσηκώνει τα ενδύματα.
◆ Άνθρωποι περαστικοί με φορεμένα πρόσωπα στην ίδια φωνή, στα ίδια γράμματα.
◆ Τρόποι του ήλιου, στο κύμα η κανονικότητα της κινήσεως. Γεωμετρία των επιπέδων, σχηματογραφίες δίχως γωνιές, λειοκαύκαλες επιλογές, δυσσέβεια προς την αισθητική, η γραφή των δεδομένων.
◆ Και η απελπισία στον αριθμό της εντυπωσίασε.

Mυογράφημα

Ο δρόμος στα πλευρά της θάλασσας. Σιρίτια του χρόνου.
Χώμα και πέτρες. Θάμνοι κι αγκάθια.
Ντουβάρια δίχως τη λάσπη. Κεντήματα βιαστικά, ποιήματα της γης πάνω απ’ το νερό που απλώνεται.
Μονοκοντυλιά του απέραντου στη ζωγραφιά του Βοριά.
Περιτριγύρισμα της ομορφιάς όταν ξελογιάζεται η προσευχή και χάνεται απ’ το μικρό παράθυρο.
Κι ανέβαινε με το γκρι και τη μαύρη μαντήλα δεμένη στον λαιμό.
Με το ραβδί και έναν σκύλο κατάλευκο. Και τα σύννεφα να κρατιούνται με το ζόρι στο γαλανό.
Κι ο άνεμος να κατεβαίνει διώχνοντας τη σκόνη. Με τον ιδρώτα να ευλογεί τις πατημασιές και το βήμα να σέρνεται σβήνοντας την αναπνοή του.
Τότε ξεπρόβαλε στη στροφή άσπρο με ένα μπλε στα ψηλά και έναν σταυρό σκαλισμένο στο γόνατο.
Στον τοίχο δεμένο το σκοινί. Τεντωμένο.
Στο μεγάλο καρφί. Να μην αφήνεται ο ήχος στα στοιχειά.
Στον αυλόγυρο, ξερακιανός όρθιος. Με το ράσο δεμένο κόμπο στη μέση.
Κι η καμπάνα.
Κι η μοναξιά
Ξερή φωνή, το αντίδωρο.

Φύκιον

Αποξένωση
Η μονοτονία της κινήσεως
Περασμένα
Ανάμεσα στα βότσαλα
Πλεγμένα μαλλιά
«Έλα να κάνουμε πέταλα»
και πέταξε την πέτρα στους κύκλους
«είδες πόσους;»
και άφησε
«τι είναι αυτά»
«σαν πλατιές κλωστές»
κέντησε
μύρισε
η αλμύρα
τη γεύση
και φίλησε