​Έξι Ουκρανές γυναίκες, εγκατέλειψαν τις ζωές τους, πήραν τη θέση τους στην πρώτη γραμμή του μετώπου στο Άινταρ, δίνουν τις δικές τους μάχες και δεν υστερούν σε τίποτα από τους άντρες συναδέλφους τους. Δηλώνουν αποφασισμένες για την προάσπιση της πατρίδας τους. 

​Έξι Ουκρανές γυναίκες, εγκατέλειψαν τις ζωές τους, πήραν τη θέση τους στην πρώτη γραμμή του μετώπου στο Άινταρ, δίνουν τις δικές τους μάχες και δεν υστερούν σε τίποτα από τους άντρες συναδέλφους τους. Δηλώνουν αποφασισμένες για την προάσπιση της πατρίδας τους. 

Ο Guardian τις εντόπισε στο μέτωπο στη μονάδα του Άινταρ, στην πόλη Σάστγια και μίλησε μαζί τους για την απόφαση τους να παρατήσουν τις ζωές τους και να ενταχθούν στον ουκρανικό στρατό και μάλιστα στο μέτωπο των μαχών. Μάλιστα η μονάδα τους έχει κατηγορηθεί από τη Διεθνή Αμνηστία για καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Υπάρχουν και άλλες γυναίκες στους κόλπους της μονάδας που όμως εργάζονται κυρίως ως νοσοκόμες.

Οι έξι «πολεμίστριες» δεν γνωρίζουν αν ο πόλεμος θα σταματήσει αλλά ήδη κάνουν όνειρα για τη ζωή μετά.

Η μαμά Τάνια, είχε ζήσει και τον πόλεμο του ’90 στο Ναγκόρνο Καραμπάχ, καθώς ζούσε με τον άνδρα της στο Αζερμπαϊτζάν και υπηρετούσε ως νοσηλεύτρια. Αυτή τη φορά η εμπειρία της  και ο πατριωτισμός της την οδήγησαν στην ανατολική Ουκρανία. Ο ρόλος της είναι να εντοπίζει και να απομακρύνει με ειδικές επιχειρήσεις, τραυματισμένους στρατιώτες από το πεδίο των μαχών και να τους παρέχει τις πρώτες βοήθειες. «Αγωνίζομαι για την ελευθερία και την εδαφική ακεραιότητα της χώρας μου» λέει στο συντάκτη του Guardian.

«Αυτή είναι η γη μας. Δεν είμαστε οι επιτιθέμενοι, όπως η Ρωσία. Προστατεύουμε την επικράτεια μας» συμπληρώνει. Μάλιστα η μαμά Τάνια είχε τραυματιστεί σε μάχη, είχε πιαστεί όμηρος  και είχε ξυλοκοπηθεί από Τσετσένους στρατιώτες που μάχονταν στο πλευρό των αυτονομιστών. Όμως σε καμία περίπτωση δεν θέλει να αποχωρήσει από το μέτωπο. «Είναι χαζό να πεθάνεις από πυρά. Το να πεθάνεις πάνω στη μάχη πρόσωπο με πρόσωπο με τον εχθρό είναι άλλο πράγμα» καταλήγει και παρόλο που ονειρεύεται την ειρήνη, θα είναι πολύ δύσκολο για εκείνη να αφήσει τη ζωή στην πρώτη γραμμή του μετώπου. «Αστειευόμενη θα έλεγα ότι θα πάω να πολεμήσω στο Ιράκ ή να απελευθερώσουμε τη Γεωργία».

Η Βιταμίνκα παρόλοπου ζει στη ζώνη του πολέμου λέει ότι το μεγαλύτερο πρόβλημά της είναι ότι ο φίλος της δεν της μιλάει. «Αυτός ο μπάσταρδος πήγε στο μέτωπο χωρίς εμένα. Πήγε να δουλέψει και μου είπε να τον περιμένω στο Κίεβο. Για λίγο τον περίμενα. Μετά εξαφανίστηκε για δύο μήνες και ανακάλυψα ότι είχε πάει εθελοντής στο μέτωπο. Ε, τον ακολούθησα» λέει η 24χρονη. Και αντί να παραιτηθεί όταν κορυφώθηκαν οι μάχες με τους Ρώσους επαναστάτες το περασμένο καλοκαίρι εκείνη εντάχθηκε στη μονάδα του Αιντάρ ως στρατιώτης. «Το πιο δύσκολο κομμάτι είναι όταν πεθαίνουν τα αδέρφια μου εδώ, ο υπόλοιπος κόσμος δεν δίνει καμία σημασία. Στην πόλη μου απλά οδηγούν ακριβά αυτοκίνητα, αγοράζουν ακριβά ρούχα ή παπούτσια με 200-300 δολλάρια το ζευγάρι».

Η 24χρονη Βιταμίνκα λέει ότι η μάχη δεν την τρομάζει. «Το πιο δύσκολο κομμάτι είναι να περιμένεις το άγνωστο» λέει. Μετά τον πόλεμο ονειρεύεται να παντρευτεί και να κάνει παιδιά, ενώ θέλει να εργαστεί ως εργοθεραπεύτρια. «Πώς θα μπορούσα να βοηθήσω ανθρώπους να ξεπεράσουν τα ψυχολογικά κατάλοιπα του πολέμου αν δεν γνωρίζω εγώ η ίδια πώς είναι; Αυτό που μου αρέσει εδώ είναι πως η ζωή είναι ιδιαίτερα ζωηρή. Η θλίψη είναι συχνό φαινόμενο γι’ αυτό εκτιμάμε πιο πολύ τις στιγμές χαράς».

Στην Aνακόντα έδωσε το ψευδώνυμο ένας αρχηγός μονάδας, σε μια αστεία αναφορά στη σωματοδομή της και τη δύναμη της. Είναι 19χρονών και η μητέρα της ανησυχεί πολύ γι’ αυτό και το τηλέφωνό της χτυπάει συχνά, κάποιες στιγμές ακόμα και την ώρα της μάχης και μάλιστα δεν σταματάει να καλεί, ώσπου να της απαντήσει. «Η μητέρα μου λέει πως οι πόλεμοι δεν είναι για κοπέλες, αλλά τώρα έχει αποδεχτεί την απόφασή μου. Ο πατέρας μου ήθελε να έρθει κι αυτός στο μέτωπο, αλλά η υγεία του δεν του επιτρέπει. Είναι όμως περήφανος για μένα». Ήρθε στο Αινταρ για να είναι μαζί με φίλους της.

«Εργαζόμουν σε νοσοκομείο στο Κίεβο ως νοσηλεύτρια, αλλά κατάλαβα ότι δεν μπορούσα να βλέπω τους άνδρες μας να πεθαίνουν και να κάθομαι στον πάγκο πλέον. Αυτοί είναι οι άνθρωποί μου και οι άνθρωποί μου. Αυτή ήταν. Είναι λυπηρό να βλέπεις στρατιώτες και πολίτες να πεθαίνουν. Θέλω αυτός ο πόλεμος να τελειώσει το γρηγορότερο» λέει.

Δεν υπάρχουν πολλές γυναίκες στο στράτευμα, αλλά οι άνδρες της φέρονται καλά. «Το μόνο πρόβλημα είναι να βρεις δωμάτιο να αλλάξεις» καταλήγει.

Η 22χρονη Βικτόρια περπατά ανάμεσα σε τάφους σε ένα μικρό νεκροταφείο στο Σταρομπιλσκ. Υπάρχουν τουλάχιστον 30 τάφοι με νεκρούς που δεν έχουν αναγνωριστεί. Την έστειλαν στο Σταρομπιλσκ όταν τραυματίστηκε σε μάχη με Ρώσους αυτονομιστές.  Τώρα ώσπου να αναρρώσει παραδίδει στην αρμόδια υπηρεσία τα πτώματα αγνώστου ταυτότητας, ώστε να υποβληθούν σε εξέταση DNA. «Μίλησα με τη σύζυγο ενός στρατιώτη που έχει ταφεί εδώ. Ήταν πολύ δύσκολο να αναγνωριστεί το πτώμα μου κι αυτό γιατί όπως της είπα ότι άλλοι στρατιώτες είχαν δει πολύ σοβαρά τραυματισμένο τον άνδρα της και είναι απίθανο να επιβιώσει. Όταν βγήκαν τα αποτελέσματα DNA επικοινώνησα μαζί της και της είπα τα άσχημα νέα. Εκείνη δε με πίστεψε. Είπε ότι ήταν σίγουρη πως ο άνδρας της ζούσε και εκείνη δεν θα τον έθαβε».

Η Βικτόρια παίρνει συχνά άδεια για να πάει στο μέτωπο. «Αν δεν πάω τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα θα τρελαθώ» λέει και συμπληρώνει «ήμουν στη μονάδα, πάντα στην πρώτη γραμμή. Έχω ανάγκη να πάω εκεί έστω για λίγο, ακόμα και να δώσω φαγητό στους στρατιώτες. Φοβούνται ότι θα παραμείνω εκεί». «Έχουμε θάψει τόσους πολλούς. Αγόρια 18 και 19 χρονών. Αυτή η γη δεν αξίζει τις ζωές τόσων στρατιωτών». Πίστευε πως προστάτευε την πατρίδα της, αλλά πλέον δεν είναι σίγουρη. Παρόλα αυτά δεν μπορεί να φύγει. «Πώς μπορώ να φύγω μακριά τους. Είναι αβοήθητοι» λέει.

Η Λέσια και η Ντάσα είναι εθελόντριες νοσοκόμες στο μοναδικό νοσοκομείο που λειτουργεί στην περιοχή της Σάστγια. Η πόλη έχει βομβαρδιστεί αρκετές φορές από αυτονομιστικές δυνάμεις, παρόλο που μια σημαία του Ερυθρού Σταυρού κυματίζει πάνω από το κτίριο.

«Πριν από δύο μέρες χτυπήθηκε το κτίριο και έσπασαν όλα τα τζάμια. Ευτυχώς εκείνο το πάτωμα στο οποίο κοιμούνται συνήθως οι νοσοκόμες ήταν άδειο τη στιγμή του βομβαρδισμού. Αλλιώς κι εγώ θα ήμουν νεκρή» λέει η Ντάσα. Ακόμα και λίγες μέρες πριν την κατάπαυση των πυρών, στις 15Φεβρουαρίου, οι βομβαρδισμοί ήταν τόσο έντονοι που οι γιατροί εκκένωσαν το κτίριο. Παρόλο που αρκετοί από το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό αποχώρησαν προς άλλα νοσοκομεία σε κοντινές περιοχές οι δύο νοσοκόμες παρέμειναν στη Σάστγια. «Η ησυχία που επικρατεί είναι το πιο τρομακτικό πράγμα. Όταν έχει απόλυτη ησυχία φοβόμαστε περισσότερο» λέει η Λέσια. Και οι δύο νοσοκόμες έχουν παιδιά, αλλά αρνήθηκαν όλες τις ευκαιρίες να φύγουν από το μέτωπο. Η Ντάσα καταλήγει λέγοντας: «Οι άνθρωποι στο Αινταρ είναι φίλοι μου. Κι εγώ συμπλήρωσα έγγραφα για να ενταχθώ στη μονάδα».

Πηγή: Guardian