Οι προσδοκίες από την εαρινή σύνοδο του ΔΝΤ και της Παγκόσμι­ας Τράπεζας στην Ουάσιγκτον δεν είναι υψηλές από καμιά πλευρά – ούτε αυτήν της κυβέρνησης.

Οι προσδοκίες από την εαρινή σύνοδο του ΔΝΤ και της Παγκόσμι­ας Τράπεζας στην Ουάσιγκτον δεν είναι υψηλές από καμιά πλευρά – ούτε αυτήν της κυβέρνησης.

Οι οποίες συναντήσεις ελληνικού ενδιαφέροντος θα αφορούν το ταχύτερο κλείσιμο της αξιολόγησης, την υπεράσπιση των ήδη δι­ατυπωμένων θέσεων της κάθε πλευράς, τις παγίδες που στήνει η μια στην άλλη, το χτίσιμο των επικοινωνιακών στόχων του καθενός, ενδεχομένως και τη διευθέτηση εκκρεμοτήτων που θα περάσουν στην επόμενη αξιολόγηση.

Ένα δεν φαίνεται ότι θα περιλαμβάνει αυτή η σύνοδος: μια σοβαρή συζήτηση για το ελληνικό χρέος. Όχι μόνο επειδή η Γερμανία απορ­ρίπτει μια νέα διευθέτηση για μερικά χρόνια, αλλά και διότι το ΔΝΤ έχει βάλει πολλές φορές εσχάτως νερό στο κρασί του, παρότι δημο­σίως ισχυρίζεται ότι το ελληνικό χρέος είναι «εξαιρετικά μη βιώσι­μο».

Η ουσία όμως δεν βρίσκεται στη διευθέτηση των όρων αποπληρω­μής του χρέους, που λίγα έχει να προσφέρει ως άμεση ανάσα στην οικονομία και – κατά τα αναμενόμενα – θα συνδυαστεί με ένα νέο μνημόνιο. Για την ακρίβεια, με ένα «μνημόνιο χρέους», κατά το πρό­τυπο που έχει ήδη περιγραφεί από τους Γερμανούς αρμοδίους: στα­διακές παρεμβάσεις ανάλογα με τις «μεταρρυθμιστικές» επιδόσεις της Ελλάδας.

Η πιο σημαντική συζήτηση απ’ όλες πάντως είναι αυτή που… δεν γί­νεται – ή μάλλον γίνεται με όρους καφενείου – και αφορά το εσωτε­ρικό νοικοκύρεμα της χώρας και τη διαμόρφωση λειτουργικών και παραγωγικών κανόνων σε όλα τα επίπεδα.

Έως τώρα η κυβέρνηση εφαρμόζει το μνημόνιο ολοφυρόμενη διό­τι δεν είναι αυτό που ήθελε να κάνει. Η μνημονιακή αντιπολίτευση αναιρεί τον εαυτό της επιτιθέμενη στο μνημόνιο… των άλλων και υπερασπιζόμενη τα δικά της. Εν τέλει η μοναδική ουσιαστική αιτία του καυγά αφορά τον έλεγχο του κράτους και την εξουσία.

Μόνο που, όποιος και αν κυβερνά, όσο συρρικνώνεται η οικονομία, θα μικραίνει αναλόγως και το κράτος – και το κοινωνικό κράτος, ελ­λείψει πόρων για να στηριχθεί.

Αυτό το πρόβλημα δεν λύνεται με θεωρητικούς – λογιστικούς κομπογιαννιτισμούς και παιδαριώδη συγκάλυψη της δραματικής εξί­σωσης όλων προς τα κάτω – πλην ελαχίστων, οι οποίοι εκ των πραγ­μάτων μεγαλώνουν την τεράστια απόσταση που τους χωρίζει από το πιο κατεστραμμένο τμήμα της κοινωνίας.

Το ζητούμενο είναι η αντιστροφή της πορείας προς το βάραθρο. Αυτή θα μεγαλώσει την πίτα, αυτή θα δώσει προοπτική επιβίωσης στη χώρα και τους πολίτες της. Αυτή η συζήτηση πρέπει επιτέλους ν’ αρχίσει.

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.