Βρισκόμαστε πλέον στο έσχατο σημείο έκπτωσης: η κοινωνία μας δεν διαθέτει την στοιχειώδη ικανότητα να ξεχωρίσει τα διαμάντια από τα κάρβουνα. Έχει επικρατήσει ένας οχληρός λαϊκισμός, μια βορβορώδης αντίληψη για τον δημόσιο διάλογο και αυτό αποτυπώνεται δυστυχώς και  εντός του Κοινοβουλίου και των εξεταστικών του επιτροπών. Η εγκληματική πλέον κακοποίηση της δημοκρατίας μας και των θεσμών της από απολυταρχικές ιδεοληψίες και πρόσωπα ασήμαντα (που αδυνατούν εκ των πραγμάτων να ανταποκριθούν με στοιχειώδη επάρκεια στα καθήκοντά τους), δημιουργεί ένα κλίμα επικίνδυνης σύγχυσης που πηγάζει από μιαν ισοπεδωτική ντιρεκτίβα περί ισότητας κατά την οποία ο φούρναρης αξιωματικά μπορεί να διευθύνει την Τράπεζα της Ελλάδος και ο τραπεζίτης να φτιάχνει φρέσκα φραντζολάκια… 

 

Σε αυτές τις απίστευτες επιτροπές που έγιναν της μόδας, απεικονίζεται αδρά η ανεπάρκεια των συμμετεχόντων στο να θέσουν αφ’ ενός σοβαρά ερωτήματα που να αποδεικνύουν ότι οι ερωτώντες έχουν γνώση του αντικειμένου και αφ’ ετέρου στο να κατανοούν τις απαντήσεις  του εξεταζόμενου προσώπου. Αντί αυτών των στοιχειωδών απαιτήσεων του διαλόγου, παρακολουθούμε θρασύτατους αστοιχείωτους λαϊκιστές οι οποίοι μετατρέπουν τα πάντα σε έναν χυδαίο θέαμα, σε μιαν ανθρωποφαγική αρένα. Και η  κοινωνία που συνεχώς εκποιεί τις απαιτήσεις της προκειμένου όλα να γίνουν ένας ευκολοχώνευτος χυλός, κινδυνεύει να γίνει χωματερή… 

 

Οι ελάχιστες σοβαρές φωνές εκείνων που μιλούν μετά λόγου γνώσεως, έχουν αποδυναμωθεί πολιτικά από το «λαϊκό θυμό»… 

 

Κατ’ αυτόν τον τρόπο, οι επιτροπές είναι προφανώς χάσιμο χρόνου διότι ευτελίζουν και τις καλές στιγμές των επιθεωρήσεων και δίνουν προς τα έξω μιαν εικόνα περιθωριακού λαϊκού καφενείου.