Οι αβρότητες, οι χαριεντισμοί, τα συγκινητικά αγωνιστικά λατινοαμερικάνικα ενσταντανέ  Τσίπρα – Καμμένου είναι γνωστά. Όσα τα ιδεολογικά χάσματα χωρίζουν, τα ενώνει η στερεή και ανθεκτική κόλλα της εξουσίας. Η κόλλα αυτή, ωστόσο, στις δημοκρατίες έχει διάρκεια ζωής όσο κρατά η παραμονή στην εξουσία. Το υπενθυμίζουν τα ψιλά γράμματα  στις οδηγίες χρήσης. Μετά, η κόλλα εξατμίζεται από το διαλυτικό υγρό της ιδεολογίας. Σε λίγο, να το θυμηθείτε -γιατί ως κοινωνία δεν φημιζόμαστε για την μνήμη μας-, οι ΑΝΕΛ σιγά  σιγά θα ξαναγίνουν από «κεντρώο κόμμα», «ακροδεξιό». Με την ίδια τακτική που ο ΣΥΡΙΖΑ για παράδειγμα μεταλλάχτηκε στο όνομα του σοσιαλδημοκρατικού μετασχηματισμού από σφόδρα αντιαμερικανικό κόμμα σε  υπέρμαχο της ιστορικής ελληνοαμερικανικής φιλίας και αγωνιστικής συνεργασίας.

Φαίνεται πως οι εθνικοί λόγοι του ειδυλλίου  έπαψαν να υπάρχουν και αφού ολοκλήρωσαν και οι δυο τους το ύψιστο πατριωτικό τους καθήκον, χωρίζουν τους δρόμους τους, μάλλον χολωμένοι. Τα μελιστάλακτα λόγια αγάπης κι αιώνιας πιστής  είναι παρελθόν. Ήδη άρχισαν οι πρώτες διεργασίες ώστε να αποκατασταθούν οι ευαίσθητες αριστερές συνειδήσεις. Βέβαια, ο μπεσαλής Πάνος Καμμένος, ενδέχεται λόγω χαρακτήρα να μην αντέξει το βάρος του χωρισμού. Επένδυσε συναισθηματικά τα ρέστα του στην υπόθεση της Αριστεράς.  

Μπορεί το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος  στα Σκόπια να χαρίζει ελπίδες στην Τσιπροκαμμένη συμμαχία αλλά έχουν χαλάσει οι καρδιές τους, είναι φανερό. Το προεκλογικό κλίμα ευνοεί τις …απιστίες και τις απιστίες ακολουθούν μαλλιοτραβήγματα. Το αξιοπρεπές πλήρωμα της Ιερής Συγκυβέρνησης που έσωσε τη χώρα από το λαβύρινθο των μνημονίων θα αναγκαστεί να υποστεί τη συντριβή της διάλυσης ενός δεσμού που γεννήθηκε στις μπαρουτοκαπνισμένες πλατείες των αντιμνημονιακών αγώνων υπό το ρομαντικό φως των φλεγομένων ιστορικών κτιρίων της Αθήνας…