Ο Ποπάυ, ο διάσημος ναύτης των κόμικ και κινουμένων σχεδίων, έκανε το ντεμπούτο του τον Ιανουάριο του 1929 και γιορτάζει σήμερα τα 90 του χρόνια.

Αρχικά ήταν ένας από τους πολλούς χαρακτήρες καρτούν που περιέχονταν στη σειρά κόμικ του Elzie Segar με τίτλο «Thimble Theater».

Ο Ποπάυ (Popeye the Sailor) ήταν ένας μονόφθαλμος, 34χρονος ναύτης, με ημι-παραμορφωμένη εμφάνιση και ένα… «θεματάκι» στην ομιλία του, ο οποίος γεννήθηκε κατά τη διάρκεια ενός τυφώνα στη Σάντα Μόνικα της Καλιφόρνια.

Στους υπόλοιπους κύριους χαρακτήρες του κόμικ περιλαμβάνονταν η ψηλόλιγνη –και μεγάλη αγάπη του Ποπάυ- Όλιβ (Olive Oyl) και ο εχθρός του Bluto (αργότερα το όνομά του άλλαξε σε ‘Brutus’, δηλαδή Βρούτος).

Στα πρώτα κόμικ της σειράς η Όλιβ είχε σχέση με ένα χαρακτήρα που ονομαζόταν Ham Gravy, όμως σύντομα τέθηκε «εκτός δράσης», λόγω της εξαιρετικής δημοτικότητας που γνώρισε ο Ποπάυ.

Η Όλιβ προσβάλλει και επικρίνει τον Ποπάυ συχνά και σε γενικές γραμμές, θα μπορούσε να πει κανείς ότι… δεν του φέρεται και με τον καλύτερο τρόπο, γράφει ο ηθοποιός και κωμικός Eddie Deezen στο neatorama.com, ο οποίος έχει «δανείσει» τη φωνή του σε πολλούς διάσημους χαρακτήρες κινουμένων σχεδίων.

Όσο για το… «μονόφθαλμος», δεν είναι ξεκάθαρο αν όντως έχει ένα μάτι, ή απλά αλλήθωρος, πάντως τουλάχιστον σε ένα καρτούν ο Βρούτος τον αποκαλεί «μονόφθαλμο νάνο».

Ο χαρακτήρας του Ποπάυ έγινε πολύ σύντομα διάσημος, με αποτέλεσμα η σειρά κόμικ να μετονομαστεί σε «Thimble Theater starring Popeye» και αργότερα απλά «Popeye».

Βέβαια, ο περισσότερος κόσμος τον γνωρίζει από την… τηλεοπτική μεταφορά της σειράς καρτούν και τη «γέννηση» του Ποπάυ ως κινούμενο σχέδιο!

Η πρώτη εμφάνιση του Ποπάυ στο… γυαλί έγινε το 1933, σε ένα καρτούν της Paramount με τίτλο « Popeye the Sailor».

Ορισμένοι τηλεοπτικοί σταθμοί σήμερα επεξεργάζονται τα πρώτα κομμάτια της σειράς κινουμένων σχεδίων του Ποπάυ, καθώς –όπως αναφέρει ο αρθρογράφος- περιείχαν ρατσιστικές αναφορές για τους Αφροαμερικανούς.

Παρόμοια ρατσιστικά στερεότυπα για Αφροαμερικανούς υπάρχουν και σε άλλα μεταγενέστερα καρτούν του Ποπάυ, τα οποία επίσης υπόκεινται σε επεξεργασία από ορισμένους τηλεοπτικούς σταθμούς.

Τα «κλασικά» καρτούν του Ποπάυ ξεκίνησαν το 1933 και διήρκεσαν μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1950. Η σειρά κινουμένων σχεδίων της Paramount studios γνώρισε μεγάλη δόξα χάρη στο χαρακτήρα του Ποπάυ, σε αυτές τις δεκαετίες.

Τη φωνή του Ποπάυ αρχικά (1933-1935) του τη χάρισε ο Red Pepper Sam. Όμως εξαιτίας του ευέξαπτου χαρακτήρα του και της αλλοπρόσαλης συμπεριφοράς του η Paramount αναγκάστηκε να τον απολύσει.

Τη θέση του πήρε ο Jack Mercer, ο οποίος θεωρείται ότι κατάφερε να «εκφράσει» τον Ποπάυ με τον καλύτερο τρόπο.

Και οι τρεις κεντρικοί χαρακτήρες (Ποπάυ, Όλιβ και Βρούτος) δανείστηκαν τη φωνή αρκετών ηθοποιών κατά τη διάρκεια της σειράς.

Στο κόμικ, η δύναμη του Ποπάυ αρχικά προερχόταν από το… τρίψιμο του κεφαλιού μιας κότας. Όμως στην πορεία (μέχρι το 1932) τη θέση της πήρε το –γνωστό σε όλους μας- σπανάκι!

Το σπανάκι χάριζε στον Ποπάυ, όχι μόνο υπεράνθρωπη δύναμη, αλλά τον «προίκιζε» και με ικανότητες, όπως αυτές ενός χορευτή ή με γνώσεις μουσικής με αποτέλεσμα να παίζει και πιάνο!

Τα καρτούν του Ποπάυ έγιναν τόσο δημοφιλή τα χρόνια της Ύφεσης, που οι πωλήσεις στο σπανάκι στις ΗΠΑ αυξήθηκαν κατά ένα τρίτο.

Η μάρκα «Popeye Spinach» εξακολουθεί να είναι η δεύτερη με μεγαλύτερες πωλήσεις στη χώρα.

Σε ένα καρτούν, ο Ποπάυ λέει στα ανίψια του ότι είναι απόγονος του Ηρακλή και πως ο πρόγονός του αντλούσε αρχικά τη δύναμή του εισπνέοντας σκόρδο. Ο ίδιος έπεσε σε ένα χωράφι με σπανάκι και κάπως έτσι «γεννήθηκε» η αγάπη του για το συγκεκριμένο φυτό.

Σε ελάχιστα καρτούν ο Ποπάυ δεν τρώει καθόλου σπανάκι.

Σε ένα επεισόδιο ο Ποπάυ ταΐζει με τη βία σπανάκι στο Βρούτο, με αποτέλεσμα ο δεύτερος να τον δείρει και κάπως έτσι «ξύπνησαν» τα αισθήματα της Όλιβ γι’ αυτόν.

Τα καρτούν της Paramount ήταν τόσο δημοφιλή, που το 1937 στην πόλη Crystal City του Τέξας ανεγέρθη ένα επίσημο άγαλμα του Ποπάυ. Ήταν η πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία που ένας ήρωας καρτούν γινόταν άγαλμα σε μια πόλη.

Κατά τη διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου ο Ποπάυ γνώρισε ακόμη μεγαλύτερη επιτυχία, ενώ τα καρτούν ανέβαζαν και το ηθικό των Αμερικανών.

Αρκετά από αυτά περιείχαν προσβλητικά και ρατσιστικά σχόλια για τους Γιαπωνέζους. Οι Γιαπωνέζοι αποκαλούνταν ‘Jap-pansies’ ενώ απεικονίζονταν με τεράστια δόντια και πολύ χοντρά γυαλιά, προσθέτει ο αρθρογράφος.

Ο Ποπάυ άρχισε να εμφανίζεται με μια άσπρη στολή ναύτη, αντί για το κλασικό καπέλο καπετάνιου και μαύρο πουκάμισο με τα σηκωμένα μανίκια.

Η ναυτική στολή συνόδευσε τον Ποπάυ καθόλη τη διάρκεια της σειράς από εκεί και πέρα, μέχρι και μετά το τέλος του πολέμου.

Μετά το τέλος του Ποπάυ στα τέλη της δεκαετίας του 1950, η King Features Syndicate κυκλοφόρησε στις αρχές της δεκαετίας του 1960 μία άλλη σειρά Ποπάυ, η οποία ωστόσο δε γνώρισε την ίδια επιτυχία.

Στην Ελλάδα οι ιστορίες του Ποπάυ κυκλοφορούσαν για χρόνια σε περιοδικό κάθε Πέμπτη μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του ’90.