Τι συμβαίνει αν διασταυρώσεις το Sleuth (1972) με το Get Out (2017);

Στην περίπτωση του Ράιαν Τζόνσον (Οι Τελευταίοι Τζεντάι), μια αυτοστοχαστική, (ψευτο-)αποδομητική, φιλελεύθερη Αγκάθα Κρίστι.

Λιγότερο επιτυχημένο από το πείραμα του Brick, όπου ο ίδιος σκηνοθέτης και σεναριογράφος είχε μεταφέρει τον Ρέιμοντ Τσάντλερ στο λύκειο, το Στα Μαχαίρια παίζει με τις γνωστές συμβάσεις του είδους, και τις απολαύσεις που αυτό προσφέρει. Κάτι αντίστοιχο, αλλά με εντελώς διαφορετική αισθητική είχε επιχειρήσει ο Ρόμπερτ Άλτμαν με το Gosford Park, και θα επιχειρήσει προσεχώς και ο… Μάρκος Σεφερλής— ‘‘δανειζόμενος σε μεγάλο βαθμό από παλαιότερο κινηματογραφικό σκετς του Χάρρυ Κλυνν — με το Χαλβάη 5-0.

Το φιλμ του Τζόνσον αποτελεί παράλληλα πολιτικό σχόλιο πάνω στην ‘παράνομη’ μετανάστευση στην εποχή του Τραμπ, ενώ θίγει τις ταξικές αντιθέσεις, το λευκό προνόμιο, την υποκρισία των φιλελεύθερων, και την άνοδο της ακροδεξιάς.

 Όμως ως ‘‘whodunit’’ (το είδος όπου υπάρχουν πολλοί ύποπτοι για ένα έγκλημα σε έναν κλειστό χώρο, ένας ντετέκτιβ που προσπαθεί να εξιχνιάσει το μυστήριο, κλπ.) δεν προσφέρει κάτι το φοβερά καινοτόμο ή έξυπνο (η ίδια η Κρίστι παραμένει αξεπέραστη), και πολύ γρήγορα μπορείς να μαντέψεις τον ένοχο από μίλια μακριά.

Από την άλλη, ως πολιτικό σχόλιο είναι μάλλον αδύναμο, επιφανειακό, επιτηδευμένο, και… ‘‘φιλελέ’’. Η δε ειρωνική ματιά δεν είναι ιδιαίτερα λεπτή.

Η ταινία χαραμίζει επίσης τα περισσότερα από τα μέλη του λαμπρού (Μάικλ Σάνον, Τζέιμι Λι Κέρτις, Ντον Τζόνσον) καστ της.

Ωστόσο, λ.χ., το σκηνικό του εσωτερικού της έπαυλης δείχνει αρκούντως πολυτελές, και ο Ντάνιελ Κρεγκ με ανεκδιήγητη προφορά έχει την πλάκα του.

Σε γενικές γραμμές, αν δεν έχεις πολύ υψηλές απαιτήσεις, το Στα Μαχαίρια παρακολουθείται ευχάριστα, και ως ιδέα έχει ψωμί.  

Βαθμολογία 3,5/5

Ευχαριστούμε τον κινηματογράφο Όσκαρ για τη φιλοξενία