Καλό θα είναι, αυτές τις δύσκολες στιγμές της πανδημίας να περιορίσουμε όλοι τις κακές μας συνήθειες, καθώς η στάση μας, οι πράξεις μας και οι συνέπειές τους δεν αφορούν πλέον αποκλειστικά τον εαυτό μας αλλά την κοινωνία ολόκληρη. Μια ατομική παράβλεψη μπορεί να αποβεί μοιραία για άλλους… Ζούμε πράγματι μια πρωτόγνωρη κατάσταση που όντως αντιμετωπίζεται δύσκολα και κυρίως δεν συντρέχει κανένας λόγος να εκληφθεί ως ακόμα άλλο ένα ζήτημα στο οποίο -καταστατικά ελληνικά!- είναι ανάγκη να αντιπαρατεθούμε. Αυτό πρέπει να αποφευχθεί. Είναι προφανές, λοιπόν, ότι ο κορωνοϊος δεν χτυπά αποκλειστικά τους πλούσιους, ούτε τους μαθητές του κολεγίου Αθηνών. Επίσης, καλό και ιδιαίτερα ασφαλές είναι να μην μπερδεύουμε την θρησκευτική πίστη και τις θρησκευτικές δοξασίες με την ιατρική. Να συμφωνήσουμε ότι ο νέος ιός αποτελεί προφανώς μια τεράστια ιατρική, πολιτική, κοινωνική και οικονομική πρόκληση και όχι ένα πεδίο δόξης λαμπρό για τους δημιουργικούς ηλιθίους.

Οι εικόνες που μας έρχονται από άλλες χώρες, κυρίως δε από την γειτονική Ιταλία, θυμίζουν επιστημονική φαντασία. Ωστόσο, είναι η πραγματικότητα. Και επειδή έχουμε αφομοιώσει τόνους εσχατολογικών προβλέψεων, κυρίως από τον κινηματογράφο, μοιάζουμε κάπως αμήχανοι απέναντι στην πραγμάτωσή τους. Είναι σαν να το περιμέναμε κάπου μέσα μας, σαν να ήμασταν προετοιμασμένοι και μάλλον μας λείπει επικίνδυνα το στοιχείο της έκπληξης (όχι του τρόμου) απέναντι στο φαινόμενο. Είμαστε, άραγε, έτοιμοι ψυχολογικά να δεχτούμε τα πάντα μιας και έχουμε δει τα πάντα με τον έναν ή τον άλλον τρόπο; Έτσι κι αλλιώς, ζούμε σε μιαν εποχή που εύκολα έχουμε βιωματική αίσθηση του φανταστικού. Το κινητό τηλέφωνο, για παράδειγμα, δεν μας αφήνει περιθώρια έκπληξης καθώς ανά πάσα στιγμή και παντού είμαστε συνδεδεμένοι με την οικουμένη…

Προφανώς, παρόμοια φαινόμενα δεν αντιμετωπίζονται καλύτερα με τον φόβο ή τον πανικό όσο με συναίσθηση των πραγματικών διαστάσεών τους. Ωστόσο, πόσο εύκολο είναι να κατανοήσεις μια κατάσταση στην πραγματική της διάσταση; Πόσο εύκολη κοντολογίς έχει γίνει η πρόσληψη της πραγματικότητας όταν μπορούμε δικαιωματικά πλέον να της προσδίδουμε «ασύμμετρες» διαστάσεις με δημιουργική φαντασία; Το ζήτημα λοιπόν είναι πόσο πραγματικοί είμαστε, πόσο πραγματικά ζούμε μέσα στις δικές μας ζωές, πόσο έτοιμοι είμαστε να κατανοήσουμε τον κίνδυνο…

Αυτή τη στιγμή, ας κάνουμε όλοι μια βασική υπέρβαση αναγνωρίζοντας συλλογικά ότι δεν ΕΧΟΥΜΕ ΑΠΟΨΗ για την πανδημία. Αυτό σημαίνει ότι ακούμε προσεκτικά ότι μας λένε οι αρμόδιες αρχές απέναντι στις οποίες είναι φρόνιμο να μην σηκώσουμε μπαϊράκι αντίστασης – μολονότι έτσι είμαστε μαθημένοι. Άρα, σε αυτή τη περίπτωση, δεν αντιστεκόμαστε στις αρχές, δεν μας διακατέχει αγωνιστικό πνεύμα, και κάνουμε την …υπέρβαση να πειθαρχούμε αυτόματα σε ότι μας λένε! Έτσι. Σαν μια ευεργετική αποτοξίνωση από τα αντιστασιακά μας καθήκοντα, από τις επαναστατικές μας αρχές, από το αδούλωτο πνεύμα μας. Πιστέψτε με. Ο καπιταλισμός θα βρίσκεται στην θέση του και στην μετα-κορωνοϊο εποχή για να συνεχίσουμε τον υπέρ πάντων αγώνα εναντίον του!