Τραβάω μια πολυθρόνα έξω στη βεράντα και κάθομαι και ρεμβάζω το Αιγαίο. Απέναντι η Δήλος, η Μύκονος, η Σύρος, η Τζια, στο βάθος η Πάρος, η Αντίπαρος, η Νάξος, η Σέριφος, η Σίφνος. Βόρεια, αλλά δεν φαίνεται, η Άνδρος.

Τώρα τον Μάρτιο είναι πράσινοι οι λόφοι. Όταν φυσάει χορτάρια και αγριολούλουδα χλιμιντρίζουν στα χωράφια. Όταν βρέχει οι στάλες ραμφίζουν τη γη.

Η καραντίνα μού φαίνεται αφορά τις μεγάλες πόλεις και τα αστικά κέντρα. Είναι μακριά. Είναι ένα σφάγιο και ένα σφαγείο για όσους δεν έχουν την τύχη να ζουν σε μικρά μέρη, σε χωριά και σε νησιά.

Η αλήθεια είναι πως αν έχεις τέτοια θέα περνάς καλά με την καραντίνα.

Προσωπικά μιλώντας, έχω βάψει όλα τα ζευγάρια τα παπούτσια μου δυο φορές το καθένα, τα πόμολα και τα τζάμια του σπιτιού γυαλίζουν, καθημερινά λύνω τα σουντόκου δύο εφημερίδων, μετά πιάνω τα σταυρόλεξα, κάνω τουλάχιστον τρία κολάζ στην καθισιά μου, κάνω πολλές βόλτες και ταΐζω πολλές γάτες, γράφω και μια χούφτα ποιήματα όταν βρίσκω σκούρα τα πράματα, ανεξάρτητα τι ώρα είναι.

Από βιβλία πάμε πολύ καλά, ποτέ δεν τελειώνουν τα αδιάβαστα. Με τέτοια θέα ποτέ δεν νιώθω κουρασμένος, δύσθυμος ή άτυχος.

Αν φύγω απ’ τη νότια θέα της θάλασσας και κοιτάξω βόρεια βλέπω το βουνό Όρος. Στην κορυφή του μια τεράστια αντένα του ΟΤΕ, λίγα σπίτια, σχεδόν ταπεινά, δυο τρία ξωκλήσια, αρκετοί στάβλοι που κάποτε ήταν χρήσιμοι στους οι γεωργούς.

Αν κοιτάξω ψηλά βλέπω φωνακλάδες κόρακες, περίεργους γλάρους, ανήσυχα κοτσύφια, ήρεμα σπουργίτια.

Τι άλλο βλέπω; Βλέπω κατσίκες με κατσικάκια και πρόβατα με προβατάκια να βόσκουν, ανυποψίαστα για την πασχαλινή σούβλα.

Πέρα στην Αγιά Βαρβάρα υπάρχουν αγελάδες σε χωράφι που βόσκουν αμέριμνες.

Α, και μια ευχάριστη έκπληξη: σήμερα το πρωί εμφανίστηκε μέσα στο κτήμα μου ένας γάιδαρος. Δεν ξέρω σε ποιόν ανήκει.

Πριν λίγες μέρες είχε κάνει επίσκεψη στον γείτονά μου, παλιό συμμαθητή, τον Γιώργο Σανταμούρη, δημοτικό σύμβουλο. Έτρωγε αμέριμνος. Μόλις με είδε ξαφνιάστηκε για μια στιγμή αλλά δεν τρόμαξε.

Έκανε λίγα βήματα προς την έξοδο αλλά του φώναξα να μην ανησυχεί. Και σαν να με κατάλαβε, σταμάτησε την ανηφόρα και περίμενε να πάω κοντά του. Ήταν ξεσαμάρωτος. Τον χάιδεψα αρκετή ώρα και του μιλούσα λες και με καταλάβαινε. Σαν να του άρεσε η παρέα μου.

Ο παππούς μου ο μπάρμπα Βαγγέλης Σιώτος, ο επονομαζόμενος και μερακλής, γεννηθείς το 1877, μου είχε πει πως όταν ήταν παλληκάρι από εκεί που είναι το σπίτι μου, στο πιο νοτιοανατολικό άκρο της Τήνου, σε διαυγείς μέρες μπορούσαν και άκουγαν τους πετεινούς από απέναντι, από τη Μύκονο.

Μιλάμε μόνο για 4 ναυτικά μίλια.

Σήμερα το περιβάλλον έχει επιβαρυνθεί και δεν ακούγεται κιχ από τη Μύκονο.

Η θέα και η ομορφιά της φύσης, τα χωράφια με τις αγριορήγανες και τα θυμάρια, οι μακρόσυρτες μυρωδιές που έρχονται από παντού, το χάραμα που ανεβαίνει πάνω απ’ τη Μύκονο και οι ώρες του δειλινού που λικνίζονται πάνω απ’ τη Σύρο, ξεχειλίζουν το νου και την καρδιά μου.

Και κάνω τη σκέψη ότι αυτή η καραντίνα με τέτοια θέα συνορεύει με την δημιουργική ηρεμία.

*Ο Ντίνος Σιώτης είναι ποιητής, εκδότης και κριτικός λογοτεχνίας.