Η… παρορμητική επιθυμία των μεγάλων ποδοσφαιρικών συλλόγων από Ισπανία, Μ. Βρετανία και Ιταλία να δημιουργήσουν μια νέα ευρωπαϊκή Σούπερ Λίγκα θυμίζει κάτι από τον ιδιοκτήτη της μπάλας όταν παίζαμε στις αλάνες: έπαιζε όσο, όπου και όπως ήθελε…

Κάπως έτσι σκέφτηκαν τα μεγαλύτερα από τα πορτοφόλια που φουσκώνουν ολοένα και περισσότερο από το ποδοσφαιρικό προϊόν. Είμαστε οι μεγαλύτεροι, έχουμε τους καλύτερους, μπορούμε να επιβάλουμε κανόνες και νέες προς το συμφέρον μας διανομές του χρήματος που προκύπτει από τις μεταξύ των μεγάλων (των μεγαλύτερων) αναμετρήσεις. Μπορούμε (σκέφτηκαν οι μεγάλοι) αφού εμείς παράγουμε την πίτα να κρατήσουμε και το μαχαίρι της διανομής της, παραμερίζοντας τα θεσμικά όργανα του ποδοσφαίρου, τα οποία άλλωστε δεν χαίρουν και μεγάλης υπολήψεως…

Αυτό που δεν σκέφτηκαν (ή δεν εκτίμησαν) οι μεγάλοι είναι ότι ο σημαντικότερος τίτλος ιδιοκτησίας στην ποδοσφαιρική βιομηχανία είναι άυλος και μοιρασμένος στα δισεκατομμύρια των πιστών του.
Μπορεί οι ποδοσφαιρικές εταιρείες – κολοσσοί να παίζουν στα χρηματιστήρια της Νέας Υόρκης, να έχουν νταραβέρια με τους τραπεζίτες της JP Morgan [των οποίων οι πρόγονοι πραγματοποίησαν την πρωταρχική (τους) συσσώρευση στα ηρωικά χρόνια της πειρατείας στην Καραϊβική], μπορεί με άλλα λόγια να είναι οι ιδιοκτήτες των «μέσων παραγωγής» του θεάματος. Ωστόσο δεν είναι αυτοί οι πραγματικοί ιδιοκτήτες του ποδοσφαίρου.

Ακόμη και ο πιτσιρικάς ιδιοκτήτης της μπάλας στα παιχνίδια των παιδικών μας χρόνων στην αλάνα γνώριζε ότι αν ξεπερνούσε το όριο θα έμενε με την μπάλα (του) στο χέρι, μόνος. Υπό αυτήν την έννοια, οι ιδιοκτήτες των πολύ μεγάλων ομάδων που προσπάθησαν να «μαζέψουν το χαρτί» έμειναν μόνοι. Όχι τόσο γιατί τα θεσμικά «αφεντικά» του ποδοσφαίρου (FIFA – UEFA) «όπλισαν και στόχευσαν», αλλά γιατί η επιχείρηση σφετερισμού της ιδέας του ποδοσφαίρου προς όφελος μιας μικρής κλίκας ή οποία θα πολλαπλασιάζει τα κέρδη της σε βάρος της συντριπτικής πλειοψηφίας των ποδοσφαιρικών ομάδων της Ευρώπης, βρήκε απέναντι τους οπαδούς και τους ποδοσφαιριστές των ίδιων των πανίσχυρων αυτών ομάδων.

Αυτή ακριβώς είναι η άυλη (άτυπη αλλά ουσιαστική) πολύμετοχικότητα που συνθέτει τελικά το «χαρτοφυλάκιο» αυτών των ιδιόρρυθμων επιχειρήσεων του ποδοσφαίρου. Αν οι συναισθηματικοί δεσμοί που έχουν δημιουργηθεί στο πέρασμα των δεκαετιών των ομάδων με τους οπαδούς τους διαρραγούν, τότε δεν υπάρχει ούτε παιχνίδι, ούτε προϊόν…

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.