Κοχινκίνα – Βιετνάμ, Βάση περιοχής Ναμ Μπο Μάιος 1946 – Λεγεώνα των Ξένων

Η ζέστη τον έκανε σχεδόν να λιποθυμήσει. Η ζέστη και τα τεράστια κουνούπια της ζούγκλας που ακόμη και εάν τα διώξεις εκείνα επιστρέφουν να σε τσιμπήσουν. Και δεν μπορούσε καν να καθίσει στα ριζά κάποιου δέντρου για να ξαποστάσει γιατί τότε τα μερμήγκια θα έμπαιναν στη στολή του και θα τον τρέλαιναν.

Η μονάδα του μόλις είχε γυρίσει από μια εκκαθαριστική επιχείρηση. Ο Κώστας Σαραντίδης ατρόμητος πολεμιστής και μέλος της λεγεώνας των ξένων είχε φτάσει στα όρια του με τα όσα έβλεπε καθημερινά. Η λεγεώνα κατάκαιγε στο διάβα της ολόκληρα χωριά, δολοφονούσε μικρά παιδιά, βίαζε γυναίκες, σκότωνε τους άνδρες και ξεκλήριζε οικογένειες.

Μόλις πέρασε την κεντρική πύλη της βάσης που έγραφε επάνω από την πόρτα Honneur et Fidélité (τιμή και πίστη) και με αυτά που είχε βιώσει την τελευταία φορά, ήταν σίγουρος για το τι θα έκανε. Θα το έσκαγε από τη λεγεώνα και θα αυτομολούσε στις δυνάμεις των βιετμινχ. Έτσι ξεκινάει η ιστορία του μοναδικού Έλληνα που πολέμησε στις ζούγκλες του Βιετνάμ στο πλευρό των Βιετμινχ.

Η αρχή

Ο Κώστας Σαραντίδης γεννήθηκε το 1927 στη Θεσσαλονίκη, από γονείς πρόσφυγες της Μικράς Ασίας. Η ζωή του στη Θεσσαλονίκη μόνο εύκολη δεν ήταν. Δούλευε από μικρό παιδί για να βοηθάει τον πατέρα του, ενώ μετά το 1937 όταν αρνήθηκε με πείσμα να μπει στη Μεταξική Νεολαία, η ζωή του έγινε δυσκολότερη.

Ο πόλεμος τον βρήκε να δουλεύει εδώ και κεί. Δουλειές του ποδαριού. Μια μέρα καθώς προχωρούσε στους χωμάτινους δρόμους της Άνω Πόλης, ένα Γερμανικό περίπολο τον σταμάτησε, τον έψαξε τον κατηγόρησε για λαθρεμπόριο καπνού και τον φόρτωσαν σε ένα καμιόνι και τον έστειλαν σε στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας στη Γερμανία.

Ο Σαραντίδης όμως που είχε μεγαλώσει στους δρόμους και τις δυσκολίες ήξερε πολύ καλά να ελίσσεται και να επιβιώνει. Φτάνοντας το τρένο με τους κρατούμενους έξω από τη Βιέννη σε κάποια στάση του, ο Σαραντίδης σαν αίλουρος κατάφερε να βγει από το βαγόνι, και να πηδήξει τα συρματοπλέγματα του σταθμού χωρίς να τον πάρουν χαμπάρι οι φρουροί. Μάλιστα έκλεψε και μια στολή των SS που του έκανε και μέχρι το τέλος του πολέμου περιφέρονταν μέχρι την Κροατία παριστάνοντας τον Γερμανό.

Το τέλος του πολέμου τον βρήκε στη Ρώμη. Δεν είχε όμως τα απαραίτητα έγγραφα για να επαναπατριστεί. Και που να επιστρέψει; Σε μια Ελλάδα που οι συνεργάτες των Γερμανών είχαν γίνει τιμητές ενώ όσοι πολέμησαν τους Γερμανούς βίωναν διώξεις, εξορίες και θάνατο;

Η Λεγεώνα

Κάποιος φίλος του ένα βράδυ του μίλησε για τη «Légion étrangère». Τη Λεγεώνα των ξένων. Θα έπαιρνε καλά λεφτά και με το κομπόδεμα που θα έφτιαχνε όταν ηρεμούσαν τα πράγματα θα μπορούσε να επιστρέψει στη Θεσσαλονίκη. Στο μεταξύ οι δικοί του άνθρωποι μήνες τώρα τον θεωρούσαν νεκρό. Του είχαν στήσει και ένα πρόχειρο κενοτάφιο. Σε μια γωνιά στο νεκροταφείο, λίγο έξω από την πόλη.

Μετατέθηκε αρχικά στην Αλγερία και κατόπιν στην Ινδοκίνα το 1946. Εκεί με τα όσα έβλεπε και βίωνε δεν μπορούσε να αντέξει την καταπίεση του τοπικού πληθυσμού από τα Γαλλικά αποικιακά στρατεύματα.
Μετά από δύο μήνες με τη Λεγεώνα, ήλθε σε επαφή με κατασκόπους του Βιετνάμ και λιποτάκτησε. Μαζί με έναν ισπανό κομμουνιστή συμπολεμιστή του, απελευθέρωσαν 25 βιετναμέζους κρατουμένους από το γαλλικό στρατόπεδο και πέρασαν στο πλευρό των ανταρτών κουβαλώντας στη ζούγκλα τουφέκια, δύο οπλοπολυβόλα και μερικές χειροβομβίδες. Μόλις έφτασε βαθιά στη ζούγκλα στις γραμμές των βιετμινχ, πέταξε τα ρούχα του και φόρεσε την πράσινη φόρμα των ανταρτών του Λαϊκού στρατού.

Ο ίδιος σε μια παλαιότερη συνέντευξη του είχε πει: «Διερωτήθηκα, μαζί με έναν άλλον Ελληνα, τον Κώστα Φιτσιτσόγλου: Τι κάνουμε εδώ; Τι δουλειά έχουμε εμείς στο Βιετνάμ; Τότε πήρα την απόφασή μου: Να ψάξω να βρω. Για τέσσερις μήνες έψαχνα να μάθω, τι συνέβαινε, ποιοι είναι οι Βιετμίνχ. Οι Γάλλοι περιπολούσαν, καίγανε, σφάζανε, ρημάζανε τα πάντα (…) Μετά από τέσσερις μήνες πλιάτσικου, κλεψιών, πυρπολήσεων, επιδρομών, που με είχαν κάνει να βγω έξω από τα ρούχα μου, βρήκαμε μια σύνδεση»

Σύντομα ξεχώρισε. Το μυαλό του ήταν κοφτερό, μπορούσε να στήσει μια ενέδρα εκεί που κανείς δεν θα το περίμενε και ήξερε πώς να φύγει πάντα σώος αυτός και οι άνδρες του. Μάλιστα ο ίδιος ο Βο Νγκουγιέν Ζαπ, ο άνθρωπος θρύλος και εξαιρετικός στρατιωτικός που κάποτε ήταν δάσκαλος και πολέμησε για την ελευθερία της πατρίδας του, προήγαγε τον Σαραντίδη στο βαθμό του Λοχαγού. Ο Κώστας Σαραντίδης δεν θα μιλούσε για χρόνια τη μητρική του γλώσσα. Είχε αλλάξει το όνομα του σε Nguyễn Văn Lập και έτσι έγινε γνωστός και αγαπητός στις τάξεις των βιετμινχ.

Το 1947 ο Κώστας Σαραντίδης σε μια μάχη με τους Γάλλους στις ζούγκλες της Ινδοκίνας κατάφερε να καταρρίψει ένα Γαλλικό αεροπλάνο τύπου Μοράν 650. Μετά από λίγες εβδομάδες κατά τη διάρκεια μιας ανταλλαγής αιχμαλώτων έδωσε ένα γράμμα στον Γάλλο αιχμάλωτο Ρενέ και τον παρακάλεσε να το ταχυδρομήσει στην οικογένεια του στη Θεσσαλονίκη.

Ύστερα από πολλές βδομάδες τον κάλεσε ο στρατηγός Ζαπ και του παρέδωσε ένα κομμάτι χαρτί. Ήταν η απάντηση του γράμματος του, από την Ελλάδα. «Τα μάτια μου βούρκωσαν και δεν μπορούσα να δω λέξη. Είχα να μιλήσω και να διαβάσω ελληνικά από το ’43, είχα και γνώσεις δημοτικού. Ύστερα από μισή ώρα μού έδωσε (ο στρατηγός) πέντε μέρες άδεια. Πήγα στο Ανόι, βρήκα έναν φίλο Γάλλο και πήγαμε για φαγητό. Έπρεπε να μεθύσω για να καταφέρω να το διαβάσω» θα πει ο ίδιος ο Σαραντίδης.

Μετά το τέλος του πολέμου το 1954 και τη διχοτόμηση του Βιετνάμ σε Βόρειο και Νότιο, ο Σαραντίδης μετακόμισε στο βόρειο Βιετνάμ και αποσύρθηκε από τον στρατό. Εκείνη την εποχή εργάστηκε ως Γερμανός μεταφραστής και αργότερα ως ανθρακωρύχος. Παντρεύτηκε Βιετναμέζα, με την οποία απέκτησε τρία παιδιά.

Δώδεκα χρόνια μετά, το 1965 επέστρεψε στην Ελλάδα. Μετά τον επαναπατρισμό του ο Κώστας Σαραντίδης εντάχθηκε στο Κομμουνιστικό Κόμμα. Συνέβαλε σημαντικά στην εδραίωση των σχέσεων Ελλάδας – Βιετνάμ, ενώ ανέπτυξε σπουδαία δραστηριότητα για την ενίσχυση χιλιάδων Βιετναμέζων που έπεσαν θύματα του τοξικού «Πορτοκαλί Παράγοντα» (του περίφημου Agent Orange) με τον οποίο οι ΗΠΑ δηλητηρίασαν τα δάση του Βιετνάμ για να τα απογυμνώσουν και να εξολοθρεύσουν Βιετκόνγκ.

Το 2010, ο Σαραντίδης έλαβε την βιετναμέζικη υπηκοότητα και διαβατήριο. Το 2013 ονομάστηκε Ήρωας των Λαϊκών Ενόπλων Δυνάμεων. Επιπλέον, τού απονεμήθηκαν αρκετοί τιμητικοί τίτλοι τόσο από το Βιετναμικό Κομμουνιστικό Κόμμα όσο και από το Κράτος, συμπεριλαμβανομένης της διάκρισης του Τάγματος Φιλίας το 2011, το Μετάλλιο Νίκης Τρίτης Τάξης και το Μετάλλιο Αντιστασιακός Αγώνας, Δεύτερης Τάξης.

Ο Κώστας Σαραντίδης πέθανε σε ηλικία 94 ετών στις 25 Ιουνίου του 2021 και αποτεφρώθηκε στη Ριτσώνα. Η αποτυχία στο Βιετνάμ και η αναγνώριση της ανεξαρτησίας της Αλγερίας το 1962 σήμανε και το τέλος της δράσης της Λεγεώνας ως αποικιοκρατικού στρατού.

Διαβάστε επίσης:

Οι «καταραμένοι» κλουβίτες της κατοχής – Τους έβαζαν μπροστά από τα τρένα οι Γερμανοί για να ανατινάζονται

Ο άνδρας που έριξε τον ηλεκτροφόρο φράχτη του Άουσβιτς (Photos)

Οι Σοβιετικές «Θερμοπύλες» – Η αυτοθυσία των μαχητών στο οχυρό Μπρέστ (Photos)