Αλήθεια, τι σκέφτεται να κάνει ο Ερντογάν στην Κύπρο; Πρόκειται για ένα ερώτημα που έχει μπει στον δημόσιο διάλογο με αφορμή την επίσκεψη του δικτάτορα στα κατεχόμενα.

Όσο κι αν η εξωτερική πολιτική είναι πολύπλοκη και ποτέ δεν υπάρχει μια απάντηση αλλά πολλές, με ακόμα περισσότερες παραμέτρους, η πιο ασφαλής προσέγγιση είναι ότι θα κάνει ότι μπορεί και τον παίρνει.

Η Τουρκία κάνει μαγκιές ως εκεί που νιώθει ασφαλής και στα πλαίσια του ανατολίτικου παζαριού. Να το πούμε αλλιώς: ο Ερντογάν θα πράξει ως εκεί που θα του επιτρέψουν οι Ευρωπαίοι και κυρίως οι Αμερικανοί. Ως τότε θα τραβιέται από φιέστα σε φιέστα!

Το πρόβλημα με τα καμώματα του ισλαμιστή δικτάτορα είναι η αμφιθυμία της Δύσης να λάβει μιαν οριστική απόφαση. Αν την λάβει, το ισλαμιστικό λιοντάρι θα γίνει φοβισμένο ποντικάκι. Αν η Δύση αποφασίσει να βάλει τέλος στο νέο-οθωμανικό επεκτατισμό, έχει την απόλυτη δυνατότητα και άπειρα μέσα να το πράξει. Το θέμα είναι τα «κοστολόγια» και αυτό απαιτεί υψηλή λογιστική.

Ήδη, με την εγκατάσταση των τουρκικών drones που θέλει να κάνει στα κατεχόμενα, εμπλέκεται πολύ άμεσα και το Ισραήλ. Εξ ου μετά τις απύλωτες ύβρεις και απειλές προς το Ισραήλ, ο Ερντογάν τηλεφώνησε στο νέο πρωθυπουργό προκειμένου να κάνει μια προσεγγίσει στην μετα – Νετανιάχου εποχή.

Ωστόσο, απλά σημειώνουμε, ότι η εξωτερική πολιτική του Ισραήλ δεν είναι θέμα του εκάστοτε πρωθυπουργού, πολύ δε περισσότερο, δεν ασκείται με τηλεφωνήματα. Είναι πιο περίπλοκο.

Από την άλλη, η στάση της Αμερικής δεν θα μπορούσε να είναι ευνοϊκότερη για την χώρα μας ή εν πάση περιπτώσει, ποτέ δεν υπήρξε ευνοϊκότερη συγκυρία υπέρ των ελληνικών θέσεων. Ήδη η Τουρκία έχει αποκλειστεί από το πρόγραμμα των F- 35 και αυτό δεν είναι ένα θέμα ελάσσονος σημασίας.

Ούτε είναι άνευ σημασίας το ότι Αμερικανοί γερουσιαστές καλούν τον Λευκό Οίκο να αναλάβει μια σειρά πρωτοβουλιών, οι οποίες θα περιλαμβάνουν την απειλή κυρώσεων και θα είναι ικανές να ασκήσουν πίεση στην Τουρκία τόσο σε διμερές όσο και σε πολυμερές επίπεδο. Μάλιστα, ο Μενέντεζ, ο πλέον διαπρύσιος υποστηρικτής των ελληνικών θέσεων, εκφράζει την ανησυχία του για την προσπάθεια ανατροπής των ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφάλειας του ΟΗΕ και την απόπειρα επέκτασης της τουρκικής στρατιωτικής παρουσίας στην κατεχόμενη Κύπρο και ζητά από τον πρόεδρο των ΗΠΑ να διατυπώσει με σαφήνεια τις συνέπειες που θα κληθεί να αντιμετωπίσει η Τουρκία εάν συνεχίσει να επιμένει στις προκλήσεις και τις παράνομες ενέργειες της.

Υπάρχουν πολλοί αναλυτές που υποστηρίζουν ότι όλες αυτές οι νεορομαντικές γελοιότητες του Ερντογάν έχουν στόχο το εσωτερικό πολιτικό σκηνικό της Τουρκίας. Προφανώς είναι κάτι που ισχύει.

Ωστόσο, ισχύει και το ότι η Τουρκία προσπαθεί να επεκτείνει την επιρροή της στον χώρο της Ανατολικής Μεσογείου μέσα από μια ιδιαίτερα εθνικιστική ανάγνωση και ερμηνεία της ιστορίας καθώς προσπαθεί να συνδεθεί με την αυτοκρατορική οθωμανική γεωπολιτική πραγματικότητα – ιδέα γελοιοδέστατη και αλλά και επικίνδυνη.

Προφανώς, τόσο οι Ευρωπαίοι όσο και οι Αμερικανοί γνωρίζουν καλυτέρα από εμάς τις τουρκικές βλέψεις. Το πώς, ωστόσο, θα τις αντιμετωπίσουν, είναι ένα άλλο κεφάλαιο, ξεχωριστό το οποίο για αυτούς εντάσσεται στο γενικότερο πλαίσιο της διεθνούς πολιτικής .

Αυτό που πρέπει να γίνει κατανοητό είναι ότι οι εθνικές μας εκκρεμότητες με την Τουρκία δεν πρόκειται να λυθούν στο πνεύμα της καλής γειτονίας και της αμοιβαιότητας, πράγμα που σημαίνει ότι η Ελλάδα πρέπει να αποφασίσει ότι στην ζωή της θα υπάρχει η τουρκική απειλή και πριν από όλα οφείλει η ίδια να έχει την δική της απάντηση που είναι μια και μοναδική: η στρατιωτική ισχύς. Οι συμμαχίες, η διπλωματία και όλα τα άλλα έπονται – δίχως φυσικά να παραγνωρίζεται η καθοριστική τους σημασία.

Κλείνοντας να σημειώσουμε ότι η ισχύς ενός κράτους δεν είναι μόνον ο στρατός του άλλα και η ποιότητα της δημοκρατίας του, το επίπεδο ζωής των πολιτών του, ο κόσμος που ανήκει, οι συμμαχίες του, οι πολιτισμικές του αναφορές. Και σε αυτό το επίπεδο, οι διαφορές είναι συντριπτικές !