Όταν οι εκπαιδευτικοί παίρνουν τους δρόμους και το Υπουργείο Παιδείας ξημεροβραδιάζεται στα δικαστήρια, η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση πάει περίπατο.

Η τελευταία εξέλιξη με την αγωγή του Υπουργείου Παιδείας ενάντια στην απεργία-αποχή των εκπαιδευτικών ομοσπονδιών στην αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου, είναι το λυπηρό αλλά αναμενόμενο αποτέλεσμα μιας μικρονοϊκής αυταρχικής πολιτικής.

Ήταν εξαρχής δεδομένο, ότι κάθε προσπάθεια, για οποιαδήποτε αλλαγή στην Παιδεία, θα συναντούσε αντιδράσεις.

Είναι κάτι σαν εθνική παράδοση – ειδικά στον χώρο της εκπαίδευσης. Αυτό δεν σημαίνει ότι η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας, παρακάμπτοντας την επίπονη  διαδικασία διαλόγου και επιβάλλοντας μέτρα που αφορούν στο σύνολο της ελληνικής κοινωνίας στηριζόμενη στην κυβερνητική πλειοψηφία, θα καταφέρει να αλλάξει τη φυσιογνωμία του ελληνικού σχολείου.

Η υιοθέτηση της παλαιοκομματικής κυβερνητικής πρακτικής “φέρνω νομοσχέδιο – αγνοώ τις αντιδράσεις – το ψηφίζω – το επιβάλλω”, αφενός αποκαλύπτει το σοβαρό έλλειμμα δημοκρατικής παιδείας της ηγεσίας του υπουργείου, αφετέρου προδίδει πολιτική αφέλεια και ερασιτεχνισμό.

Η αλαζονεία είναι εχθρός της μακροημέρευσης, πρώτα απ΄ όλα, γιατί προσβάλλει αυτόν στον οποίο απευθύνεται. Όταν μάλιστα πρόκειται για μια τεράστια κοινωνική ομάδα από την οποία εξαρτάται το μέλλον των παιδιών μιας ολόκληρης χώρας, τότε μιλάμε για πολιτικό παραλογισμό.

Η υπεράσπιση του Δημόσιου Σχολείου και της απαίτησης για ποιοτική γνώση, δεξιότητες και διάπλαση ελεύθερων σκεπτόμενων ενεργών πολιτών, που οφείλει να παρέχει η Πολιτεία μέσω της εκπαιδευτικής διαδικασίας, δεν γίνεται ούτε στα πεζοδρόμια, ούτε στις δικαστικές αίθουσες.

Βγήκαν στους δρόμους οι συνδικαλιστικές οργανώσεις των εκπαιδευτικών με σύνθημα “το εκπαιδευτικό κίνημα ΔΕΝ υποτάσσεται – ΔΕΝ λυγίζει”.

Και κάπως έτσι έκλεισε η μεγάλη συζήτηση για ένα ποιοτικό σχολείο και τις ανάγκες του πριν καν ξεκινήσει, για να εξαντληθούμε, άλλη μια χιλιοστή φορά, θεατές στην αρένα των δύο μονομάχων.

Στο μεταξύ, όσοι γονείς μπορούν, θα γεμίζουν τις αίθουσες των ιδιωτικών σχολείων που κάνουν χρυσές δουλειές παρέχοντας τα βασικά ενός μέσου δημόσιου σχολείου, όπως θα όφειλε να είναι, κι οι υπόλοιποι θα ξενυχτάμε και θα τσακωνόμαστε με τα παιδιά μας για να τους μάθουμε όσα δεν διδάσκονται στο σχολείο, θα δανειζόμαστε για να κάνουν ιδιαίτερα, να τα στείλουμε φροντιστήριο, γιατί οι δάσκαλοι τους είναι αγανακτισμένοι, αδικημένοι, κακοπληρωμένοι, κουρασμένοι και, κάποιοι, απασχολημένοι στους δρόμους για την υποστήριξη του δημόσιου σχολείου.

Γι’ αυτούς τους πολλούς, τους αφανείς ρομαντικούς δασκάλους, που ακόμη επιμένουν να υπερβάλλουν εαυτό, να κάνουν τη νύχτα μέρα για να μάθουν γράμματα στα βλαστάρια μας, δεν υπάρχει σωτηρία. Έτσι κι αλλιώς αυτοί δεν περιμένουν τη θεσμοθέτηση της αξιολόγησης από την Υπουργό Παιδείας για να κάνουν τη δουλειά τους. Αξιολογούνται κάθε φορά που εμπνέουν ένα παιδί να αγαπήσει τη μάθηση, να βάλει στόχους, να προσπαθήσει για τα όνειρά του, να φάει τα μούτρα του και να ξανασηκωθεί, να ξαναπροσπαθήσει, να επιμένει και να πετυχαίνει και να θυμάται τον δάσκαλό του.

“Η μαζική καθολική συμμετοχή στην απεργία και τα συλλαλητήρια της Δευτέρας είναι η απάντησή μας”, είπαν τα συνδικαλιστικά όργανα των εκπαιδευτικών.

“Η μαζική καθολική απαίτηση ειλικρινούς ευρέος διαλόγου για το πως μπορούμε να φτιάξουμε ένα ποιοτικό δημόσιο σχολείο, που επιδιώκει την αξιολόγηση του για να γίνεται καλύτερο”, λέει η κοινωνία των πολιτών, κι όσο οι “μονομάχοι” πεισματικά αρνούνται να την ακούσουν, τόσο προδιαγράφουν την ήττα τους.

Η απαραίτητη, για κάθε σύγχρονο κράτος, διαδικασία αξιολόγησης εκπαιδευτικών, σχολικών μονάδων και μαθησιακού αποτελέσματος, θα παραμένουν ευχολόγιο και ηχηρές ανακοινώσεις της Υπουργού Παιδείας, όσο αντιμετωπίζονται ως λάφυρο ενός πολέμου που θα έχει μόνο ηττημένους. Κι όσο για την ηγεσία του συνδικαλιστικού οργάνου των εκπαιδευτικών ή για την αρμόδια υπουργό, λίγο πειράζει.

Για τους μαθητές όμως και το δημόσιο σχολείο, που γίνονται το εξιλαστήριο θύμα, πειράζει πολύ πάρα πολλούς. Για την ακρίβεια, πειράζει κάθε ελληνική οικογένεια με παιδιά, που μπορεί να μην βγήκε στο δρόμο, όμως ούτε ξεχνά, ούτε συγχωρεί όσους χρησιμοποιούν τα παιδιά της για πολιτικούς πειραματισμούς και θεαματικά ακροβατικά είτε στα πεζοδρόμια είτε στα δικαστήρια.

*Η Χαρά Κεφαλίδου είναι βουλευτής Δράμας και Τομεάρχης Παιδείας του Κινήματος Αλλαγής

Διαβάστε επίσης:

Εισαγόμενη αντιπολίτευση

To ψωμί, η Άμυνα και οι εκβιασμοί

Η δημοκρατία προϋποθέτει κι αντιπολίτευση