Η συζήτηση της πρότασης δυσπιστίας ολοκληρώθηκε αλλά αν άφησε κάτι στους πολίτες και τι, πέρα από την γενική εντύπωση περί «κοκορομαχίας» είναι ένα ερώτημα.

Σε γενικές γραμμές τα κόμματα ακολούθησαν τις «μανιέρες» και τις ευκολίες του, και έβγαλαν τα δικά τους συμπεράσματα, με τους δύο βασικούς «μονομάχους» να δηλώνουν αμφότεροι ικανοποιημένοι.

Προφανώς, ο Αλέξης Τσίπρας δεν κατέθεσε πρόταση δυσπιστίας με στόχο να πέσει η κυβέρνηση, επομένως δεν κρίνεται εκεί ή όχι η επιτυχία ή η αποτυχία της πρωτοβουλίας του.

Το «τρεντ» στις τοποθετήσεις των βουλευτών της κυβερνητικής πλειοψηφίας ήταν ότι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης κατέφυγε στην πρόταση δυσπιστίας για να ξεπεράσει τα εσωκομματικά του προβλήματα, κάτι το οποίο τη δεδομένη στιγμή, είχε πολύ μικρή δόση αλήθειας, αντιθέτως πρόδιδε την κυβερνητική αμηχανία. Ναι μεν η πρόταση δυσπιστίας είχε χαρακτήρα εξωστρεφούς πρωτοβουλίας που κράτησε το κόμμα συσπειρωμένο απέναντι σε αυτόν που για την Κουμουνδούρου αποτελεί τον «μοναδικό» αντίπαλο, αλλά από εκεί και πέρα στα εσωκομματικά αυτή τη στιγμή ο Τσίπρας έτσι κι αλλιώς φαίνεται να έχει το πάνω χέρι, μετά τις αποφάσεις για εκλογή προέδρου και ΚΕ από τη βάση.

Σε τακτικό επίπεδο, αν στόχος ήταν να εμφανιστεί ηγέτης όλης της αντιπολίτευσης η οποία, υπό τη δική του πρωτοβουλία συνασπίζεται απέναντι στην κυβέρνηση και την απομονώνει, στον ΣΥΡΙΖΑ θεωρούν ότι το πέτυχε έστω και αν τα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης προσπάθησαν να τηρήσουν αποστάσεις ασφαλείας στρέφοντας την κριτική τους και προς τον ΣΥΡΙΖΑ.

Σίγουρα πάντως προκάλεσε αναζητήσεις υπαρξιακής φύσης στο ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ το οποίο βρέθηκε αντιμέτωπο με τα προβλήματα της ιδιομορφίας του ο νέος πρόεδρος να είναι μην είναι εκλεγμένος βουλευτής, αλλά ευρωβουλευτής, καθώς και με το ότι η πίεση από τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να γίνει ασφυκτική και δεν μπορεί να ξεπερνιέται εσαεί με την τακτική γενικόλογων και αόριστων θέσεων από τις οποίες το μόνο καθαρό είναι η διάθεση για ίσες αποστάσεις.

Ως προς τα επίδικα της συζήτησης δηλαδή, τα πράγματα για άλλη μια φορά δεν πήγαν σε βάθος, όχι μόνο γιατί κανείς δε φαίνεται να έχει ποτέ τέτοια πρόθεση, αλλά και γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ θέλησε να μην μείνει μόνο στα της κακοκαιρίας και την ανάδειξη της διαχειριστικής αποτυχίας της κυβέρνησης που ανήγαγε σε πεμπτουσία της πολιτικής της την έννοια του «επιτελικού κράτους». Αντιθέτως, επέλεξε να τοποθετηθεί εφ όλης της ύλης, ώστε μέσω του ανοίγματος της βεντάλιας (πανδημία, ακρίβεια) να θέσει και το θέμα Φουρθιώτη και να παρουσιάσει ως εκβιαζόμενη και βουτηγμένη στο «βούρκο» σύσσωμη την κυβέρνηση. Η πρόθεση αυτή συμπυκνώθηκε στην ατάκα Τσίπρα: «Ποιος κυβερνά, εσείς ή οι Φουρθιώτηδες;». Απώτερος στόχος να κινητοποιήσει το ακροατήριο στη βάση του «ηθικού πλεονεκτήματος» που κατά την Κουμουνδούρου έχει ο ΣΥΡΙΖΑ και εξακολουθεί να αποτελεί πεδίο στο οποίο υπερέχει έναντι της κυβέρνησης.

Η αντιπαράθεση για το σκέλος της κακοκαιρίας κορυφώθηκε το βράδυ του Σαββάτου όταν η τοποθέτηση στο βήμα του αρμόδιου υπουργού Χρήστου Στυλιανίδη πυροδότησε τις παρεμβάσεις των Αλέξη Τσίπρα και Κυριάκου Μητσοτάκη εκτός προγράμματος. Χτες, ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης επικεντρώθηκε περισσότερο στην ανάδειξη της υπόθεσης «Φουρθιώτη» ενώ ο πρωθυπουργός επιχείρησε να αντικρούσει τις κατηγορίες του ΣΥΡΙΖΑ σε όλα τα μέτωπα (κακοκαιρία, πανδημία, ακρίβεια) και – καθώς φαίνεται είναι αντιληπτό ότι δεν αρκούν οι υπεκφυγές και τα «τολμάτε και μιλάτε εσείς;», η δε επίκληση του Ματιού, δεν είναι πλέον πολιτικό «εργαλείο» αλλά μπούμερανγκ – επιχείρησε να ισορροπήσει με λοιπά πεπραγμένα της κυβέρνησης στην οικονομία και όχι μόνο. Όσο για το ζήτημα με τον υπόδικο τηλεπαρουσιαστή που το τελευταίο διάστημα δημοσιοποιεί γραπτά μηνύματα που έχει ανταλλάξει με μέλη της κυβέρνησης μεταξύ των οποίων και ο υπουργός Επικρατείας, ο πρωθυπουργός έφτασε να τον χρεώσει στον ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να αποπειραθεί καν να δώσει κάποια πειστική εξήγηση στα όσα βλέπουν το φως της δημοσιότητας.

Το μομέντουμ της κίνησης Τσίπρα φάνηκε να είναι σωστό αφού η πρόταση δυσπιστίας έγινε πάνω στη στιγμή που οι πολίτες ήταν εξοργισμένοι με την διαχείριση της κυβέρνησης τόσο της κακοκαιρίας όσο και της απόδοσης ευθυνών, πολλοί δε εξ αυτών είχαν εκτεθεί σε ταλαιπωρία και κίνδυνο. Το ερώτημα ωστόσο είναι αν πολιτικά διαχειρίστηκε σωστά αυτό το μομέντουμ ή επέτρεψε να ξεχειλώσει το θέμα της κακοκαιρίας προκειμένου η συζήτηση να μετατοπιστεί στην ατζέντα ΣΥΡΙΖΑ.

Από την άλλη, η κυβέρνηση δεν μας διαφώτισε με κάποιο νέο δεδομένο ή επιχείρημα για το οποίο να αποκαλύπτεται στα μάτια μας πόσο πραγματικά δικαιολογημένη η αποτυχία της να αντιδράσει αποτελεσματικά σε μία ακόμη «κρίση». Αντίθετα πέταξε το μπαλάκι των ευθυνών προς πάσα άλλη κατεύθυνση από τις διαχρονικές παθογένειες του ελληνικού κράτους έως τους μετεωρολόγους. Η δε επίκληση από τον πρωθυπουργό της επιτυχημένης διαχείρισης πανδημίας και εθνικών το πρώτο εξάμηνο του 2020 – ως απόδειξη του ότι μπορεί να διαχειρίζεται κρίσεις παρόλο που από εκεί και πέρα μόνο «στραβές» συμβαίνουν – είναι η απόλυτη ένδειξη αμηχανίας.

Μπορεί η κυβέρνηση να μην έπεσε, ούτε βέβαια να έχει τελειώσει πολιτικά όπως αποφάνθηκε ο Αλέξης Τσίπρας, αλλά ικανοποιημένη μάλλον δεν έχει λόγο να είναι, καθώς αντιλαμβάνεται ότι στο επίπεδο της διαχείρισης το οποίο χρησιμοποίησε ως δόλωμα στις εκλογές και αναγόρευσε σε πεμπτουσία της διακυβέρνησής της, έχει αποτύχει πλήρως πάνω από μία φορά.

Διαβάστε επίσης:

Ο Χιονιάς έφερε μομφή

Και η μομφή έπεφτε ράι θρού!

Στην παιδική χαρά πριν από τη χιονοκαταιγίδα