Η διαδρομή του Χρήστου Σαρτζετάκη στη Δικαιοσύνη και στην πολιτική, είχε κάποιες κορυφαίες στιγμές που θα μείνουν για πάντα στην ιστορία. Σε δύο περιπτώσεις, με κορυφαία τη δολοφονία Λαμπράκη, αντιμετωπίστηκε σαν ίνδαλμα και λαμπρό παράδειγμα γενναίου δικαστικού, ενώ στην τρίτη κατηγορήθηκε για ομοφοβικές απόψεις.

Ο Σαρτζετάκης υπηρετούσε στο Πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης το 1963 όταν το παρακράτος της Δεξιάς δολοφόνησε τον βουλευτή της Αριστεράς Γρηγόρη Λαμπράκη. ‘Ήταν η γνωστή επίθεση με το τρίκυκλο που οδηγούσε ο Σπύρος Κοτζαμάνης, ενώ το δολοφονικό χτύπημα επέφερε ο Μανώλης Εμμανουηλίδης, που βρισκόταν στην καρότσα.

Παρά τα αδιάσειστα στοιχεία, οι αρχές και η κυβέρνηση Καραμανλή υιοθέτησαν τη θεωρία του τροχαίου δυστυχήματος. Κόντρα στις πιέσεις και τις παρεμβάσεις, ο Σαρτζετάκης έφερε την ανακριτική διαδικασία σε πέρας με υποδειγματικό τρόπο, διαδραματίζοντας σημαντικό ρόλο στην αποκάλυψη της αλήθειας.

Το 1976, ως εφέτης πλέον, συμμετείχε στη σύνθεση του δικαστηρίου που έκρινε το αίτημα της Δυτικής Γερμανίας για την έκδοση του Ρολφ Πόλε ως τρομοκράτη. Τρεις εφέτες, μεταξύ των οποίων και ο Σαρτζετάκης, ψηφίζουν και πλειοψηφούν υπέρ του να απορριφθεί το αίτημα έκδοσης επειδή αφορούσε κατηγορίες για πολιτικά εγκλήματα και κατά συνέπεια ήταν αντισυνταγματική.

Ωστόσο, όταν ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας εκλήθη να αποφασίσει για την απόδοση χάριτος στον ισοβίτη Χρήστο Ρούσσο, ο οποίος είχε δολοφονήσει τον εραστή του, ο Σαρτζετάκης αρνήθηκε παρότι το Συμβούλιο Χαρίτων είχε εισηγηθεί θετικά. Μάλιστα έμεινε ιστορική η φράση ότι «δεν επρόκειτο για έναν δολοφόνο, αλλά για έναν ομοφυλόφιλο και μάλιστα παθητικό».

Διαβάστε επίσης:

Ο Τραμπ, ο Μπάιντεν και οι ελληνικές παλινωδίες

Μειώνουν τις επιδοτήσεις για το ηλεκτρικό ρεύμα

Πανεύκολα palmie για την ημέρα των ερωτευμένων