Σε ποιαν εσωτερική ανάγκη ανταποκρίθηκε άραγε ο συνήθως  λιγομίλητος και βλοσυρός Βλαδίμηρος για να βγάλει ένα μακροσκελές διάγγελμα που το μεγαλύτερο μέρος του ήταν ένα περιεκτικό μάθημα ιστορίας;  Όπως συμβαίνει συνήθως, οι ιστορικές αναδρομές μυρίζουν αναθεωρητισμό. Ο Πούτιν εμφανίστηκε λάβρος εναντίον της Δύσης η οποία -όπως ισχυρίστηκε- δεν φέρθηκε «τίμια» απέναντι στην Ρωσία  στην μετα-σοβιετική εποχή και επεκτάθηκε επικίνδυνα σε χώρους επιρροής της, τόσο στην κεντρική Ευρώπη όσο και στα Βαλκάνια όπου περικυκλώθηκε από το ΝΑΤΟ.

Η Ουκρανία είναι μια χώρα  με έντονο παρελθόν εξαρτήσεων από διάφορες γειτονικές της χώρες. Τον 19^ο αιώνα, το μεγαλύτερο μέρος της ενσωματώνεται στην Ρωσική Αυτοκρατορία και ότι απομένει, βρίσκεται  υπό τον έλεγχο της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας. Με την λήξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και την έναρξη του Ρωσικού Εμφυλίου, στην Ουκρανία επικρατεί μια περίοδος μεγάλης αναταραχής από την οποία τελικά πρόεκυψε η σημερινή Ουκρανία στις 22 Δεκεμβρίου του 1922 ως μια από τις ιδρυτικές Δημοκρατίες της Σοβιετικής Ένωσης.

Να σημειώσουμε ότι στο διάστημα αυτό (1917-1922) στην Ουκρανία η κατάσταση ήταν απίστευτα ρευστή καθώς κανείς δεν γνώριζε τι ακριβώς συμβαίνει. Κυκλοφορούσαν φιλοτσαρικές ομάδες, Ουκρανοί εθνικιστές, διάφοροι στρατηγοί και πρίγκιπες που διεκδικούσαν κάτι, τοπικοί πολέμαρχοι και μπολσεβίκικες πολιτικές και στρατιωτικές οργανώσεις. Στην χώρα επικρατούσε ένα χάος.

 Εκείνη την περίοδο, μάλιστα, έχουμε και μιαν ελληνική εμπλοκή στην Ουκρανία καθώς το 1919 ο Ελευθέριος Βενιζέλος, με προτροπή των Γάλλων, στέλνει ένα εκστρατευτικό σώμα για να συμμετάσχει στην καταστολή της επανάστασης των μπολσεβίκων. Η ουκρανική εκστρατεία  καταγράφτηκε ως μια πλήρης αποτυχία που δεν δικαίωσε ιστορικά την επιλογή του Βενιζέλου και στοίχησε την ζωή  σε 398  Έλληνες στρατιώτες  ενώ  657 τραυματίστηκαν.

Ο Πούτιν ανέφερε χαρακτηριστικά ότι  «η Ουκρανία δεν είχε ποτέ παράδοση γνήσιου κράτους» και ότι ως σύγχρονο κράτος  «δημιουργήθηκε» από τους μπολσεβίκους και τον Λένιν. Στα χρόνια της ύπαρξής της υπό την Σοβιετική Ένωση, τα σύνορά της μεταβλήθηκαν πολλές φορές: μεγάλο μέρος των δυτικών εκτάσεων της χώρας ανήκε στην Πολωνία μέχρι το 1939, ενώ η Κριμαία ανήκε στην Ρωσία μέχρι το 1954.

Αυτά μέχρι την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991, όταν η Ουκρανία έγινε ανεξάρτητο κράτος το οποίο μέχρι και το 2010 πάλευε να σταθεροποιήσει την οικονομία του και να βρει το ρυθμό του.  Ωστόσο, όχι για πολύ, καθώς ο δυτικός προσανατολισμός της χώρας και το αυξανόμενο ενδιαφέρον της  ΕΕ και των ΗΠΑ, ήταν κάτι που άρχισε να ενοχλεί ιδιαίτερα την Ρωσία η οποία αισθανόταν πλέον την ανάσα της Δύσης στα σύνορα της. 

Ήδη το 2014, με αφορμή την διακοπή της διαδικασίας για την  σύνδεση της χώρας με την Ευρωπαϊκή Ένωση και τις αντιδράσεις που υπήρξαν, η Ρωσία δεν δίστασε να ρισκάρει τις σχέσεις της με τη Δύση και να προσαρτήσει την Κριμαία.

Ωστόσο, ο Πούτιν -πράγμα που μάλλον δεν εκτίμησαν σωστά ούτε οι Αμερικανοί ούτε οι Ευρωπαίοι- δεν είχε τελειώσει με την Ουκρανία, χώρα που η Ρωσία θεωρεί ζωτικής σημασίας για τα συμφέροντά της.  

Έτσι, με μιαν ιστορική αναδρομή, μας θύμισε ότι η Κριμαία είναι ρωσική επικράτεια και ότι ο ίδιος διορθώνει τα λάθη του Λένιν, δηλαδή προχωρεί στην απο-κομμουνιστικοποίηση της Ρωσίας που τόσο πολύ επιθυμούσε η Δύση. Ο Πούτιν δήλωσε καθαρά ότι επιχειρεί να ξαναγράψει την ιστορία μέσω της αναγνώρισης των αυτοαποκαλούμενων «Λαϊκών Δημοκρατιών»  του Λουγκάνσκ και του Ντονμπάς – με ότι αυτό συνεπάγεται …

Διαβάστε επίσης:

Η Ρωσία επέστρεψε, οι ΗΠΑ υποχωρούν, η ΕΕ στο… κενό

Κούβα – Ουκρανία οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος

Η τακτική Τσίπρα για την «απομόνωση» Μητσοτάκη και η καρδάρα με το γάλα