Με την επίσημη αναγνώριση των Λαϊκών Δημοκρατιών του Ντονιέτσκ και του Λουγκάνσκ ως ανεξάρτητα κράτη η Ρωσία πραγματοποίησε μια καθοριστική κίνηση στην «ευρασιατική σκακιέρα» επιβεβαιώνοντας στην πράξη την ισχύ/ αποφασιστικότητά της και αποκαλύπτοντας ταυτόχρονα την αδυναμία/ όρια των δυτικών της αντιπάλων.

Με την αναγνώριση των δύο Λαϊκών Δημοκρατιών και τις συνεπακόλουθες συμφωνίες που ακολουθούν το ρωσικό στρατιωτικό αποτύπωμα μετακινείται δυτικότερα στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο διεκδικώντας «ζωτικό χώρο» που η ευρωατλαντική συμμαχία απέσπασε μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης.

Η ρωσική «επέκταση» δυτικότερα θέτει υπό αμφισβήτηση έναν από τους μείζονες στόχους του στρατιωτικού βραχίονα (ΝΑΤΟ) της ευρωατλαντικής συμμαχίας που ήταν να κράτα τις ΗΠΑ «μέσα», τη Γερμανία «κάτω» και την Ρωσία «έξω» από την Ευρώπη.

Το ΝΑΤΟ έπαιξε αποτελεσματικά αυτόν τον ρόλο καθ’ όλη της διάρκεια του ψυχρού πολέμου και βρέθηκε στην ακμή της ισχύος του την περίοδο της διάλυσης της Σοβιετικής Ενωσης. Ήταν τότε που κατά παράβαση των συμφωνηθέντων (για τους όρους ενοποίησης της Γερμανίας) η ευρωατλαντική «οικογένεια» (ΕΕ-ΝΑΤΟ) ενσωμάτωσαν στις δομές τους το σύνολο σχεδόν της σφαίρας επιρροής της Σοβιετικής Ρωσίας (εκτός από Ουκρανία και Λευκορωσία).

Η ταχεία ρωσική ανάκαμψη (σε οικονομικό και στρατιωτικό επίπεδο) μετά την σοβιετική κατάρρευση επέτρεψε την επανεμφάνιση της Μόσχας ως αυτό που πραγματικά είναι: «στρατηγικός παίκτης». Υπό αυτό το πρίσμα η ηγεσία Πούτιν έχει ξεκαθαρίσει έμπρακτα (και με την προσάρτηση της Κριμαίας) ότι δεν θα ανεχτεί περαιτέρω επέκταση των ευρωατλαντιστών προς τα ρωσικά σύνορα.

Σε τακτικό επίπεδο στο τρέχον επεισόδιο της ουκρανικής κρίσης η Ρωσία φρόντισε να αναδείξει τις ρωγμές της ευρωατλανικής συμμαχίας. Οι συνομιλίες της Ρωσίας με τις ΗΠΑ, την Γαλλία και τη Γερμανία αποτύπωσαν  τη διαίρεση του δυτικού μπλοκ απέναντι στην αδιαμφισβήτητη ρωσική ηγεσία υπό τον Πούτιν. Πίσω απ αυτή  την διαίρεση  φαίνονται ξεκάθαρα και τα αντιτιθέμενα συμφέροντα των ευρωατλαντικών συμμάχων.

Για την τιμή των όπλων οι Ευρωπαίοι σύμμαχοι των Αμερικανών είναι υποχρεωμένοι να εμφανιστούν εξοργισμένοι για την ρωσική «επιθετικότητα» και να προχωρήσουν σε επιβολή κυρώσεων. Όμως:

• Η ΕΕ σχεδόν στο σύνολό της είναι απόλυτα εξαρτημένη ενεργειακά από το ρωσικό φυσικό αέριο- το οποίο μακροπρόθεσμα δεν μπορεί να αντικατασταθεί από άλλους προμηθευτές όπως για παράδειγμα το αμερικανικό σχιστολιθικό  
• Η Γερμανία είναι στρατηγικός οικονομικός εταίρος της Ρωσίας και το γερμανικό οικονομικό κατεστημένο απόλυτα προσδεμένο με τις προοπτικές της ρωσεγερμανικής συνεργασίας
• Η Ουγγαρία  (εκτός  ευρωατλαντικής γραμμής) έχει συνάψει συμφωνία προμήθεια ρωσικού φυσικού αερίου από τη Ρωσία μέχρι το 2036
• Η ηγεσία της Κροατίας έχει δημόσια τοποθετηθεί κατά των προσπαθειών  επέκτασης του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία
• Η Ελλάδα συρόμενη (ως μέλος του ΝΑΤΟ και «στρατηγικός εταίρος» των Αμερικανών) σε μια πολιτική κυρώσεων κατά τη Μόσχας θα πρέπει να απορροφήσει μεγάλες ζημιές αναζητώντας νέους προμηθευτές ενέργειας,  νέους προορισμούς για τις εξαγωγές γεωργικών προϊόντων, νέους πελάτες για την  τουριστική της βιομηχανία που θα αντικαταστήσουν  τους Ρώσους τουρίστες που προφανώς δεν θα έρθουν τουλάχιστον φέτος.

Σε κάθε περίπτωση η κίνηση του Πούτιν να επεκτείνει τη ρωσική παρουσία δυτικότερα, εντός του ουκρανικού εδάφους, επαναδιατυπώνει τους όρους της συζήτησης για την αναζητούμενη νέα αρχιτεκτονική ασφαλείας στην Ευρώπη.

Και το μείζον ερώτημα για την Ευρωπαϊκή Ενωση ως σύνολο, είναι αν αυτή η συζήτηση θα γίνει (μεταξύ ΗΠΑ-Ρωσίας-Γερμανίας- Γαλλίας) ερήμην της…

Διαβάστε επίσης:

Κούβα – Ουκρανία οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος

Και μετά ήρθαν τα like…

Εξοπλισμοί – Μύθοι και πραγματικότητα