Δημοσιογράφοι και αναγνωστικό κοινό μοιράζονται την ευθύνη για τον ξεπεσμό. Από τα ολογράμματα νεκρών παιδιών που εμφανίζονται σε «ενημερωτικές» εκπομπές, μέχρι ανθρώπους που ξημεροβραδιάζονται σε τηλεοράσεις και sites μασώντας τα νύχια τους από ενδιαφέρον.

Αλλά το ενδιαφέρον είναι νοσηρό. Και μακάβριο. Είναι μία διαφορετικής μορφής νεκροφιλία. Στα πτώματα τριών παιδιών άλλοι στήνουν καριέρες (ιατροδικαστές, δημοσιογράφοι) και άλλοι βγάζουν το νοσηρό ψυχισμό τους, είτε πλάθοντας σενάρια για τον ένοχο, είτε καταριούνται στα social media τους γονείς που δεν έχει ακόμα αποδειχτεί το παραμικρό, είτε ακόμη χειρότερα, εύχονται η μάνα να είναι ο δολοφόνος και άλλα τέτοια.

Φυσικά καλοθελητές στα media «ταΐζουν» το κοινό τους με εκπομπές που δεν έχουν να πουν τίποτα νέο παρά μόνο προσφέρουν μια κάλπικη ένταση και αγωνία. Υποτιθέμενα «ρεπορτάζ» δραματική μουσική και αμέτρητες φωτογραφίες των νεκρών παιδιών και των γονιών τους.

Αντί να ασχολούμαστε με όσα χρήσιμα μπορεί να προέκυψαν από την τραγωδία αυτή, όπως είναι η προφανής ανεπάρκεια ορισμένων ιατροδικαστών και πώς αυτή μπορεί να επηρεάζει σημαντικές υποθέσεις, κοιτάμε να δούμε αν η Νικολούλη φόρεσε κόκκινα και ξέρει το δολοφόνο.

Νούμερα υπάρχουν παντού, όπως έπηξε το κεφάλι μας με τους λοιμωξιολόγους, έπηξε και με τον  πρόεδρο της Ελληνικής Ιατροδικαστικής Εταιρείας Γρηγόρη Λέων και τις αναρτήσεις του, που έχει βαλθεί να εξανεμίσει οποιοδήποτε ψήγμα κύρους έχει απομείνει στους ιατροδικαστές.

Είναι γεγονός ότι η συγκεκριμένη υπόθεση αν αποδειχτεί εγκληματική ενέργεια θα είναι ιδιαίτερα ειδεχθής και σπάνια στα αστυνομικά χρονικά.

Το συμπέρασμα όμως είναι ότι πρέπει να τελειώσει αυτό το γαϊτανάκι εκμετάλλευσης των νεκρών παιδιών. Αυτή η συνεχής παρέλαση ειδικών και μη, ιατροδικαστών, κουμπάρων, συμμαθητών των γονιών από το δημοτικό, γειτόνων, δημοσιοκάφρων κ.ο.κ.

Από σεβασμό στα παιδιά και τη ζωή που στερήθηκαν.