Το βιβλίο του Ανδρέα Ανδριανόπουλου για το Ισλάμ και το ρόλο της Τουρκίας έρχεται σε μιαν ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα ιστορική συγκυρία καθώς οι εξελίξεις μετά την βάρβαρη και εγκληματική επίθεση της Ρωσίας εναντίον της εθνικής κυριαρχίας της Ουκρανίας αφ’ ενός μεν αφύπνισε εντυπωσιακά την Δύση, πράγμα που θα έχει και επιπτώσεις στην αντιμετώπιση της ισλαμικής επέκτασης μέσω της μετανάστευσης, αφ’ ετέρου δε, υποχρεώνει την Τουρκία να ξανασκεφτεί σοβαρά την ισλαμική της απόκλιση που την απομακρύνει από τη Δύση  και από κάθε επίφαση κοσμικού κράτους.

Μαζί με τις νέες εξελίξεις, η Τουρκία, μια επιθετική επεκτατική και εν τέλει αναθεωρητική δύναμη, έρχεται αντιμέτωπη με μια νέα πραγματικότητα που δεν ανέχεται πλέον κράτη τα οποία αμφισβητούν την διεθνή τάξη. Και η Τουρκία είναι μια από αυτές τις χώρες. Η διεθνής αντίδραση εναντίον της Ρωσίας, δύναμης σαφώς υπέρτερης της Τουρκίας που βρίσκεται ήδη εγκλωβισμένη στις παρανοϊκές επιλογές του δικτάτορα Πούτιν, σίγουρα θα υποχρεώσει την  Τουρκία να ξανασκεφτεί σοβαρά την αποκοπή της  από τον δυτικό κόσμο και τη νομιμότητα.

Το ιδιαίτερα ενδιαφέρον αυτό βιβλίο του Ανδριανόπουλου κάνει λόγο για την ισλαμική διείσδυση στην Ευρώπη επισημαίνοντας τους κινδύνους που γεννιούνται από την ανεκτικότητα της Δύσης απέναντι σ’ αυτήν,  πράγμα που κατά τον συγγραφέα αλλά και πολλούς άλλους, θέτει σε μεγάλο κίνδυνο τις αξίες της, τον τρόπο ζωής και τις ελευθερίες της. Παράλληλα, έχει οργανωθεί μια φάμπρικα που κάνει λόγο για ρατσισμό και  ισλαμοφοβία, επικαλούμενη μάλιστα φιλελεύθερες καταστατικές αρχές του δυτικού πολιτισμού. Δηλαδή, στρέφει τα δικά του όπλα εναντίον του!  Ωστόσο, οι προθέσεις αλλά και οι ενέργειες των ισλαμιστών είναι πλέον τόσο φανερές που δεν τίθεται καν ζήτημα παρεξηγήσεων και παρερμηνειών.

Ο συγγραφέας επισημαίνει ότι οι έντονες μεταναστευτικές ροές από ισλαμικές χώρες προς την Ευρώπη εντοπίζονται στο 2015 και αναρωτιέται αν τα φαινόμενα της φτώχιας, των εμφυλίων συγκρούσεων και των πολεμικών συρράξεων είναι ένα πρόσφατο φαινόμενο που γέννησε αυτή την ανθρωπιστική ανάγκη. Επίσης, αναρωτιέται αν  υπήρχαν και παλαιοτέρα ή αν υποκινούνται υποβολιμαία από το ισλαμικό χαλιφάτο που έκανε την εμφάνισή του ως κρατική υπόσταση το 2010. Όσον αφορά δε την κατάσταση στην Αφρική, επισημαίνει ότι αυτοί που υφίστανται ανηλεείς διώξεις, είναι οι χριστιανικοί πληθυσμοί και όχι οι μουσουλμανικοί οι οποίοι και μετακινούνται κατά κύματα με κατεύθυνση την ευρωπαϊκή ήπειρο.

Οι εξηγήσεις ότι αναζητούν συνθήκες οικονομικής ευημερίας, δεν αποτελούν  πειστικό επιχείρημα γιατί αυτές θα μπορούσαν να τις αναζητήσουν στις πλούσιες μουσουλμανικές χώρες του Περσικού Κόλπου ή της περιοχής της Κασπίας όπου υπάρχει και το επιθυμητό πολιτισμικό και θρησκευτικό περιβάλλον. Επίσης, σύμφωνα με στατιστικές, τα μεταναστευτικά αυτά ισλαμικά ρεύματα συγκροτούνται στην μεγάλη τους πλειοψηφία από άνδρες 18 έως 38 ετών και σαφώς μικρότερο αριθμό γυναικών και παιδιών που ωστόσο είναι απαραίτητες για την εδραίωση τους στους νέους προορισμούς. Στις ομάδες αυτές δεν υπάρχουν ηλικιωμένοι. Το αξιοπερίεργο είναι ότι αυτές οι μεταναστευτικές ομάδες έχουν τα χαρακτηριστικά που διδάσκει στο Κοράνι ο Προφήτης και τα επικαλείται μάλιστα ο μουφτής της Ιερουσαλήμ, Αλ Μπαγκντάνι που καλεί τους πιστούς να κινηθούν προς την Ευρώπη…     

Στο βιβλίο εξετάζεται ενδελεχώς η ευρωπαϊκή στάση απέναντι σε αυτό το τεράστιο πρόβλημα  που δεν είναι άλλο από την σταδιακή και σχεδιασμένη μουσουλμανοποίηση της Δύσης καθώς οι μετανάστες δεν αναζητούν ένα νέο πολιτισμικό περιβάλλον όπου θα ενταχθούν αλλά πολλές φόρες επιβάλλουν στους ντόπιους πληθυσμούς τον δικό τους τρόπο ζωής. Σε αυτό το σκηνικό η Τουρκία δεν μένει αμέτοχη. Αντίθετα, το εκμεταλλεύεται πολιτικά με κάθε τρόπο και μέσο και το προσαρμόζει στο νεοϊσλαμικό μεγαλοϊδεατισμό της. Απέναντι σε αυτή την πολιτική, η Ελλάδα μέσα από την ευρωπαϊκή της ταυτότητα αντιδρά καθώς βασική της μέριμνα πρέπει να είναι η αποφυγή αλλοίωσης της κοινωνικής της σύνθεσης. Προφανώς το ζήτημα αυτό δεν σχετίζεται  με τον ρατσισμό και την ξενοφοβία όπως εντέχνως οι «προστάτες» των μεταναστών και των προσφύγων το παρουσιάζουν.

Στο βιβλίο αυτό, ο Ανδριανόπουλος εκτός από το ισλαμικό σχέδιο που το θεωρεί οργανωμένο και κατευθυνόμενο με στόχευση να εγκατασταθούν μεγάλοι μουσουλμανικοί πληθυσμοί  στις φιλελεύθερες ευρωπαϊκές κοινωνίες, κάνει διεξοδικά λόγο για το ρόλο της Τουρκίας σ’ αυτό το πλαίσιο σε σχέση και με τις στρατηγικές της επιδιώξεις. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει επίσης και η επισήμανση του συγγραφέα ότι από όλον αυτόν τον μεταναστευτικό όγκο που κατευθύνεται προς την Ευρώπη, ελάχιστοι είναι εκείνοι οι οποίοι πληρούν τις συγκεκριμένες ιδιότητες του πρόσφυγα ενώ η συντριπτική τους πλειοψηφία είναι στην ουσία παράνομοι μετανάστες.

Το δίχως άλλο, αυτή η νέα πραγματικότητα απασχολεί έντονα τις ευρωπαϊκές κοινωνίες και σε πολλές περιπτώσεις παίζει καθοριστικό, ρυθμιστικό ρόλο στις δημοκρατικές τους διαδικασίες και στην διαμόρφωση τάσεων στα πολιτικά τους συστήματα αλλά και στον δυτικό τρόπο ζωής. Τέλος, να σημειώσουμε ότι ο Ανδριανόπουλος έχει ασχοληθεί επισταμένως με το ζήτημα και είναι ένας από τους βαθύτερους γνώστες του Ισλάμ στην χώρα.

Ανδρέας Ανδριανόπουλος                                                                                                                 

Ισλάμ, Τουρκία & Μετανάστευση: Παράγοντες ανησυχίας                                                                              

Εκδόσεις: Αρμός                                                                                                               

Σελ.: 184

Διαβάστε επίσης:

Υπερ τής των πάντων ενώσεων

Μήνυμα ειρήνης από δυο λογοτέχνες

Βιβλίο: Η πρόταση της εβδομάδας