Εδώ έχουμε να κάνουμε με την επιτομή της υποκρισίας. Είναι σαν αυτό που έχεις κάποιον δίπλα σου και ενώ σου έχει καταστρέψει τη ζωή, χτυπιέται ότι το έκανε «από αγάπη». 

Όλοι έχουμε μιαν ιστορία όπου ξέρουμε ότι κάποιος μας μισεί αλλά επικαλείται πάντα το «εγώ που σε αγαπώ». Σε αυτό δεν υπάρχει γραμμή άμυνας. Ότι και να πεις, είσαι χαμένος. Έτσι και με την απλή αναλογική. Από την «αγάπη» τους για την δημοκρατία, την επικαλούνται πάντα όταν τυχαίνει και τους συμφέρει. Ποτέ όταν δεν τους συμφέρει. Να μην φέρνουμε τώρα παραδείγματα …

Από αγάπη για την δημοκρατία, η απλή αναλογική χρησιμοποιείται άλλες φορές ως η επιτομή της κι άλλες ως η καταστροφή της: ανάλογα με τα δεδομένα της κάθε εκλογικής αναμέτρησης. Αν ήταν για παράδειγμα ο ΣΥΡΙΖΑ φουλ σίγουρος ότι διαθέτει την πλειοψηφία να σχηματίσει μόνος του κυβέρνηση με σούπερ ενισχυμένη συν όσες έδρες χρειάζεται ως έξτρα μπόνους, θα προτιμούσε την απλή αναλογική επειδή διακρίνεται για τις δημοκρατικές του ευαισθησίες; Ελάτε τώρα! Ας είμαστε σοβαροί. Μάλιστα, για να είμαστε δίκαιοι, αυτό δεν αφορά μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ! Όλα τα κόμματα λίγο πολύ το ίδιο κάνουν ή θα έκαναν ανάλογα με το τι θα τους συνέφερε στην εκάστοτε εκλογική αναμέτρηση. Άρα, για να μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας, έχουμε απλή αναλογική αλά κάρτ. Όταν μας συμφέρει, είμαστε φουλ δημοκράτες, όταν δεν μας συμφέρει, ο τόπος πρέπει να κυβερνηθεί.

Σήμερα το θέμα μας δεν είναι αν η απλή αναλογική αποτελεί το πιο δίκαιο σύστημα. Κατά την γνώμη μας, δεν αποτελεί το πιο δίκαιο εκλογικό σύστημα και στην πράξη αποδεικνύεται ένα επικίνδυνο σύστημα που στο όνομα της συμμετοχής, της συνεννόησης, της συνεργασίας και άλλων ευγενικών προφάσεων, αυξάνει τις δυνατότητες αποτυχίας, διαφθοράς και διάλυσης μιας κυβέρνησης και στην περίπτωσή μας, οδηγεί στην ακυβερνησία. Είναι ένα επικίνδυνο σύστημα κυρίως για τα ελληνικά δεδομένα. Αλλά αυτό το αφήνουμε στην άκρη.

Στην Ελλάδα ζήσαμε κυβερνήσεις συνεργασίας που πρόεκυψαν ως έσχατη ανάγκη σε περιόδους κρίσεως, όχι σε περιόδους ευημερίας και ανάπτυξης. Είχαμε συγκυβερνήσεις σκοπιμότητας που εξ ανάγκης λειτούργησαν μεταβατικά, με κοινό σκοπό ή ως έσχατη λύση, όχι συνθετικά και δημιουργικά. Να μην φέρνουμε και πάλι παραδείγματα -όλοι τα γνωρίζουμε.

Έχουμε, ωστόσο, και απύθμενο θράσος να ενοχοποιούμε και να  αγιοποιούμε καταστάσεις. Λέει ο ΣΥΡΙΖΑ (που συνεργάστηκε δυο φορές με ότι πιο σιχαμερό ακροδεξιό και στυγνά ωφελιμιστικό μόρφωμα υπήρξε, τους ΑΝΕΛ) ότι το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να συγκυβερνήσει με την ΝΔ. Και διερωτάται τότε ένας με απλή λογική, προς τι η απλή αναλογική όταν ο ΣΥΡΙΖΑ που την επικαλείται ασμένως, βάζει ήδη αστερίσκους με προϋποθέσεις για το ποια κόμματα πρέπει να συνεργαστούν και ποια όχι; Τότε τι χρειάζεται η απλή αναλογική;  Εδώ χρειάζεται η απλή παραλογική!

Έχει ενδιαφέρον ότι το επικαλείται ανερυθρίαστα ο ΣΥΡΙΖΑ που δυο φορές σχημάτισε κυβέρνηση με ακροδεξιούς καιροσκόπους λαϊκιστές δίχως να το ζητήσει πρώτα από τις… λοιπές προοδευτικές δυνάμεις που τώρα επικαλείται. Τώρα επί του  συγκεκριμένου, ποια «προοδευτική  συνεργασία» προτείνει; Με το σταλινικό ΚΚΕ που αποκλείει καταστατικά και απορρίπτει μετά βδελυγμίας κάθε ιδέα συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ;  Άρα βάζουμε στην πάντα την μια «προοδευτική» με σταλινικό πρόσημο συνεργασία. 

Το ΠΑΣΟΚ των γερμανοτσολιάδων, των Πινοσέτ, της διαφθοράς, των μνημονίων και όλων αυτών των εύηχων κοσμητικών, το ΠΑΣΟΚ που έχουν κατά καιρούς λοιδορήσει, απέκτησε προοδευτικό πρόσημο ξαφνικά; Και ας δεχτούμε αξιωματικά αφού το επιθυμούν τόσο πολύ στον ΣΥΡΙΖΑ πως το διεφθαρμένο ΠΑΣΟΚ είναι κατά βάθος προοδευτικό κόμμα όσο και οι ΑΝΕΛ που συγκυβέρνησαν και στο τέλος διαλυθήκαν και αφομοιώθηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ. Η μόνη επιλογή που έχει, είναι να συνεργαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλιώς παύει η απλή αναλογική να είναι ένα ωφέλιμο σύστημα για την χώρα; Δηλαδή, το ΠΑΣΟΚ έχει μοναδική επιλογή να χρησιμεύσει ως δεκανίκι του ΣΥΡΙΖΑ; Περνιούνται για έξυπνοι στην Κουμουνδούρου; Έτσι κι αλλιώς, το μεγαλύτερο κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ είναι στελεχωμένο από το ΠΑΣΟΚ, γι’ αυτό και ανταποκρίνεται στοιχειωδώς στις υποχρεώσεις του. Στο «υπόλοιπο» ΠΑΣΟΚ (όσο δεν έχουν αφομοιώσει), ας αφήσουν το περιθώριο να κινηθεί όπως αποφασίσει.

Τελικά, ποιοι μένουν εύκαιροι από τις περίφημες «προοδευτικές δυνάμεις»; Ο Βελόπουλος με τον Βαρουφάκη. Ωραία, με τον Βελόπουλο μπορεί να σχηματιστεί κάτι ενδιαφέρον με κοινή βάση την φιλορωσική φιλοσοφία ενώ με τον Βαρουφάκη ακόμα καλύτερα, καθώς τους συνδέουν άρρηκτα μεγάλες κοινές επιτυχίες στα capital controls, στα δημοψηφίσματα και στις σκληρές διαπραγματεύσεις.

Τον Βελόπουλο μάλλον επειδή δεν βγαίνει κανένα σενάριο πιθανό, ας τον κρατήσουμε προς ώρας (δεν ξέρεις καμιά φορά πως τα φέρνει η ζωή) έξω από το κάδρο των προοδευτικών επιλογών και μένει ο Γιάννης με ένα «ν».

Άρα το θέμα δεν είναι η απλή αναλογική, η δημοκρατία και τα ωραία λόγια που ξέρει να πουλά με το κιλό ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η υπονόμευση του πολιτεύματος. Είναι το τελευταίο του όπλο πριν τεθεί εκτός μάχης σε μιαν ακόμα εκλογική αναμέτρηση. Είναι η τελευταία προσπάθεια υπονόμευσης της εξόδου της χώρας από την κρίση και επαναφοράς της σε κατάσταση χάους. Στόχος του είναι ξανά η αποδόμηση της απλής λογικής.

Διαβάστε επίσης:

Η διακοπή της κύησης στην Ελλάδα: Ισχύον πλαίσιο και προοπτικές

Ποιος θέλει το τέλος του πολέμου;

Οι κυβερνητικές αποτυχίες και η εναλλακτική πρόταση του ΠΑΣΟΚ Κινήματος Αλλαγής