Λέγεται ότι στο Παρίσι οι κυρίες της αριστοκρατίας καλούσαν σε πάρτι τον Ζαν Ζενέ και στην πρώτη ευκαιρία τον πλησίαζαν και του έλεγαν, γεμάτες θαυμασμό και παραβατική έξαψη: «Θα κλέψετε κάτι και από εμάς, κύριε Ζενέ;».

Μπορεί η γαλλική μπουρζουαζία να έβρισκε χαριτωμένη την παραβατική φύση του Ζενέ, ωστόσο η βασική πρόσληψη του συγγραφέα είναι άλλη και δεν ξεφεύγει από τις εξιδανικεύσεις εκείνες που στο τέλος δημιουργούν μεγάλες απογοητεύσεις. Αλήθεια, έχει τύχει να σκεφτείτε τι εντύπωση θα σας έκανε αν γνωρίζατε στην καθημερινή του ζωή έναν αγαπημένο σας συγγραφέα; Άραγε τι προσδοκίες γεννά η ανάγνωση των «Αδελφών Καραμαζώφ» για τον χαρακτήρα του συγγραφέα τους; Θα ήταν τόσο γοητευτικός ο σκοτεινός αυτός Ρώσος που ήταν φανατικά σλαβόφιλος, θρησκόληπτος και παθιασμένος εχθρός της Δύσης; Θα μπορούσε κανείς στον σύγχρονο κόσμο να ανεχτεί έναν «αντιδραστικό» σκοταδιστή, μεγαλομανή Ρώσο εθνικιστή; Ιδίως στις μέρες που το Ουκρανικό φέρνει στο φως τις όχι και τόσο ειδυλλιακές όψεις της «σκοτεινής ρώσικης ψυχής»; Ο πνευματικός άνθρωπος, κυρίως ο συγγραφέας, έχει περάσει στη λαϊκή συνείδηση ως ένας άνθρωπος ανώτερος, ως ένα είδος ξεχωριστό, ενώ φορτώνονται στον χαρακτήρα του μια σειρά από ανυπόφορες αρετές που δεν έχουν μάλλον καμία σχέση μ’ αυτόν! Να το ξεκαθαρίσουμε λοιπόν από την αρχή: άλλο το έργο του συγγραφέα και άλλο ο ίδιος ο συγγραφέας. Οι εξιδανικεύσεις έχουν σαν αποτέλεσμα τα λάθος συμπεράσματα και τις διαψεύσεις.

Όπως είναι ανόητη αυτή η παράδοση της Μεταπολίτευσης που θεωρεί αυτονόητο ότι ο συγγραφέας επιβάλλεται να είναι φορέας «προοδευτικών» ιδεών κι απόψεων. Δηλαδή, να εκφράζει κομματικές ντιρεκτίβες κι όχι την ανθρώπινη κατάσταση, ενώ κάλλιστα μπορεί να γραφτεί ένα αριστούργημα από έναν φασίστα, έναν κομμουνιστή, έναν κεντρώο ή φιλελεύθερο, έναν ρατσιστή ή έναν δικαιωματιστή. Τι σημαίνει να ορίζεται ένας συγγραφέας ως προοδευτικός; Γράφει δηλαδή τις ομιλίες του γραμματέα του κόμματος; Το βασικό χαρακτηριστικό των συγγραφέων είναι ότι δεν έχουν κανένα χαρακτηριστικό!

Μια άλλη παρεξήγηση σχετικά με τους συγγραφείς είναι αυτή που τους θέλει «καλούς ανθρώπους» – με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει στο μυαλό του καθενός.

Στην πραγματικότητα, ο αγαπημένος σας συγγραφέας μπορεί να είναι ένας απεχθής άνθρωπος με τον οποίο δεν θα θέλατε να έχετε καμία σχέση. Συνήθως, οι συγγραφείς είναι εγωπαθείς, αλαζόνες, ματαιόδοξοι, στομφώδεις και μελοδραματικοί. Γενικά, τα βασικά τους «πλεονεκτήματα» είναι κοινωνικά τα πλέον αξιοκατάκριτα! Με αυτήν την έννοια, είναι χίλιες φορές προτιμότερο να μην γνωρίσει κανείς ποτέ τον αγαπημένο του συγγραφέα.

Γιος μιας πόρνης κι ενός εργάτη, ο υπέροχος Ζαν Ζενέ εγκαταλείφθηκε λίγους μόλις μήνες μετά τη γέννησή του. Η ζωή του υπήρξε πολυτάραχη, αντισυμβατική, εκτός των ορίων. Βαρυποινίτης, καταδικασμένος για κακουργήματα, ο Ζενέ ανακηρύχτηκε ο «Άγιος των Γαλλικών Γραμμάτων», σύμφωνα με τον Σαρτρ. Άραγε, ποιος θα ήθελε να γνωρίσει ως «άνθρωπο» έναν λωποδύτη, κατάδικο και εκδιδόμενο ομοφυλόφιλο που βλέπει «στους κλέφτες, στους προδότες, στους δολοφόνους, στους απόκληρους και στους μάγκες μια βαθιά ομορφιά, μιαν υπόγεια ομορφιά»; Ωστόσο, αυτό που δεν ψηφίζεις ως πολίτης, το επικροτείς στη λογοτεχνία, αυτό που δεν θα ήθελες ποτέ να ζήσεις, το λατρεύεις στους μυθιστορηματικούς ήρωες, αυτόν που δεν θα ήθελες να γνωρίσεις, είναι ο αγαπημένος σου συγγραφέας!

Σε μιαν από τις ελάχιστες συνεντεύξεις του, ο Ζενέ είχε πει:

«Μ’ αρέσει να νιώθω ξεγραμμένος. Ακριβώς σαν τον Σατανά (με όλο τον σεβασμό που του οφείλουμε), που ένιωσε αγαλλίαση όταν τον ξέγραψε ο Θεός».

Διαβάστε επίσης:

ΚΚΕ για ελληνοτουρκικά: Στρώνεται το έδαφος για οδυνηρούς συμβιβασμούς

ΠΑΣΟΚ: Ούτε ΝΔ ούτε ΣΥΡΙΖΑ θέλουν οι ψηφοφόροι του – Προτιμούν αυτόνομη πορεία

ΣΥΡΙΖΑ: Κλείνει το μάτι σε συνταξιούχους, μικρομεσαίους, νοικοκυριά