Ένας ιδιοφυής μαθηματικός και ένας εξαιρετικός ηθοποιός που ζωντανεύει στο θέατρο την προσωπικότητά του.

Ο πρώτος είναι ο Βρετανός Άλαν Τούρινγκ, ο άνθρωπος που κατάφερε να σπάσει τον κώδικα των Ναζί και να συμβάλει καθοριστικά στο τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, σώζοντας εκατομμύρια ζωές.

Ο δεύτερος είναι ο Ορφέας Αυγουστίδης που, μόνος στη σκηνή και μέσα από μία παραληρηματική αφήγηση, υποδύεται εξαιρετικά τον χαρισματικό αλλά τραγικό Βρετανό επιστήμονα.

Την περίπλοκη ζωή του ξεδιπλώνει «Η μηχανή του Τούρινγκ» του Μπενουά Σολέ, που βασίζεται στο βιβλίο του Andrew Hodges «Alan Turing: The Enigma» και εμπνεύστηκε από το θεατρικό έργο «Breaking the code» του Hugh Whitemore.

Στην παράσταση του Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου παρακολουθούμε, λοιπόν, την πορεία αυτού του σημαντικού ανθρώπου, που υπήρξε αφοσιωμένος στην έρευνα αλλά και εχθρός κάθε κοινωνικής σύμβασης. Ενός, όμως, δυστυχισμένου ανθρώπου που, παρ’ όλη τη συνεισφορά του στην ανθρωπότητα – έθεσε επίσης τη βάση για την τεχνική νοημοσύνη και την επιστήμη των υπολογιστών – η ομοφυλοφιλία του τον οδήγησε στο δικαστήριο όπου κρίθηκε ένοχος. Και μπορεί να μην φυλακίστηκε, αλλά τον υποχρέωσαν σε κατ’ οίκον περιορισμό και σε μια σειρά από επώδυνες «ορμονοθεραπείες» που στόχευαν να καταστείλουν τις, εγκληματικές για την εποχή του, σεξουαλικές του προτιμήσεις. Ως αποτέλεσμα ήρθε η κατάθλιψη και εν τέλει η αυτοκτονία του.

Από την εποχή του εγκλεισμού του αρχίζει και ο μονόλογος του Μπενουά Σολέ, που εκτυλίσσεται μέσα από αναδρομές στο παρελθόν.

Ο σκηνοθέτης, χρησιμοποιώντας την καίρια μετάφραση του Αντώνη Γαλέου και αδράχνοντας τον σφυγμό του κειμένου, δεν ακολούθησε μια γραμμική αφήγηση αλλά έστησε μια ενδιαφέρουσα ρεαλιστική παράσταση η οποία ανέδειξε την προσωπικότητα του Τούρινγκ.

Ο Ορφέας Αυγουστίδης, με την αγωνία να υποβόσκει σε κάθε του κίνηση, χωρίς παράσιτα και υπερβολές, βυθίστηκε στην ψυχή του ήρωα, εκφράζοντας με εσωτερικότητα τα εναλλασσόμενα συναισθήματα του. Από τη μια το πάθος για την επιστήμη, η περηφάνια ενός ελεύθερου πνεύματος. Και από την άλλη η απογοήτευση, ο φόβος, η μοναξιά, ο παραλογισμός.

Το προσεγμένο ρεαλιστικό σκηνικό της Όλγας Μπρούμα, η υποβλητική μουσική της Μαρίζας Ρίζου και οι εκρηκτικοί φωτισμοί του Νίκου Βλασόπουλου υπηρέτησαν εύστοχα την παράσταση.

Διαβάστε επίσης:

Ταινίες Πρώτης Προβολής: Θρίλερ, περιπέτεια και η γιορτή του σινεμά!

Χανιά: Αρχαίο ωδείο αποκάλυψε η ανασκαφική έρευνα στην Λισό (Photos)

Τιμ Μπάρτον: Ένα φρικτό τσίρκο η Disney και εγώ έκανα τον Dumbo το ελεφαντάκι