Στις 06/10/2022 δημοσιεύσαμε ένα άρθρο στη σελίδα του βιβλίου αντί βιβλιοκριτικής που είχε για τίτλο : Καλύτερα να μην γνωρίζεις τον συγγραφέα που αγαπάς να διαβάζεις.

«Ο πνευματικός άνθρωπος, κυρίως ο συγγραφέας, έχει περάσει στη λαϊκή συνείδηση ως ένας άνθρωπος ανώτερος, ως ένα είδος ξεχωριστό, ενώ φορτώνονται στον χαρακτήρα του μια σειρά από ανυπόφορες αρετές που δεν έχουν μάλλον καμία σχέση μ’ αυτόν! Να το ξεκαθαρίσουμε λοιπόν από την αρχή: άλλο το έργο του συγγραφέα και άλλο ο ίδιος ο συγγραφέας. Οι εξιδανικεύσεις έχουν σαν αποτέλεσμα τα λάθος συμπεράσματα και τις διαψεύσεις».

«Μια άλλη παρεξήγηση σχετικά με τους συγγραφείς είναι αυτή που τους θέλει «καλούς ανθρώπους» – με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει στο μυαλό του καθενός. Στην πραγματικότητα, ο αγαπημένος σας συγγραφέας μπορεί να είναι ένας απεχθής άνθρωπος με τον οποίο δεν θα θέλατε να έχετε καμία σχέση. Συνήθως, οι συγγραφείς είναι εγωπαθείς, αλαζόνες, ματαιόδοξοι, στομφώδεις και μελοδραματικοί».

Το κείμενο αυτό δεν είχε πρόθεση να αναφερθεί σε περιπτώσεις γνωστών συγγραφέων με γνωστές … αδυναμίες στον χαρακτήρα τους.

Είχε ως στόχο να αποφεύγονται οι εξιδανικεύσεις και το σημαντικότερο να μην ταυτίζουμε το έργο με τον άνθρωπο. Όχι μόνο στους συγγραφείς αλλά σε όλους τους χώρους των τεχνών με τα (συνήθως) κακά παιδιά. Το τάλαντο δεν παράγει ηθική, ούτε η ιδεολογική ταυτότητα αποτελεί τεκμήριο «ηθικού πλεονεκτήματος».

Οι άνθρωποι απλώς επιβεβαιώνουν ότι είναι αδύναμα πλάσματα και οι εξιδανικεύσεις και οι ωραιοποιήσεις δημιουργούν τόνους υποκρισίας. Σαν κι αυτή του ηθικού κοινού που εξανίσταται κάθε φορά που ένας ταλαντούχος άνθρωπος προβαίνει σε μιαν αποτρόπαιη πράξη.

Αν ήταν να αξιολογούσαμε την παγκόσμια λογοτεχνία με βάση το χαρακτήρα των συγγραφέων, πιστέψτε με, δεν θα έμενε όρθιο σχεδόν κανένα από τα αριστουργήματά της.

Η λογοτεχνία δεν γράφεται με τον κανόνα «τάξη και ηθική», αλλιώς θα έγραφαν όλοι οι καλοί άνθρωποι το «Άξιον Εστί» για παράδειγμα ή τον «Μεγάλο Ανατολικό».

Τα παραδείγματα είναι άπειρα. Η λογοτεχνία, αγαπητοί φίλοι, είναι γεμάτη από άρρωστες ψυχές – όπως και όλη η ανθρωπότητα. Αυτό πάλι από την ανάποδη, δεν σημαίνει ότι πίσω από κάθε συγγραφέα κρύβεται ένα κακούργος.

Ωστόσο, δεν αποκλείεται να κρύβεται ένα φονιάς, ένας έμπορος όπλων, ένας μέθυσος, ένας αληταράς, ένας κλέφτης, ένας πανούργος άνθρωπος. Δεν αλλάζει την ανθρώπινη φύση η συγγραφή, την ερευνά και την αποκαλύπτει.

Όπως και με τους αναγνώστες που αρέσκονται να διαβάζουν ιστορίες όπου υπάρχουν δολοφόνοι, βιαστές, παιδεραστές, φονιάδες ή ότι απόβρασμα φανταστεί κανείς. Το ότι σε κάποιους αρέσει να διαβάζουν βίπερ με ληστείες, δεν σημαίνει ότι είναι ληστές.

Με δυο λόγια, αυτό το λαϊκό «δεν το περίμενα από αυτόν», εκφράζει την απλοϊκότητα που πολλές φορές κρύβει μια δυσώδη υποκρισία.

Τα παλιότερα χρόνια, πριν τις Τατιάνες και τους Λιάγκες, πριν το διαδίκτυο, όλοι οι καλοί άνθρωποι (όπως εμείς που σήμερα πληκτρολογούμε τον αποτροπιασμό μας) γνώριζαν τον τύπο της πόλης τους, του χωριού τους, της γειτονιάς τους που του άρεσαν τα μικρά αγοράκια ή τα μικρά κοριτσάκια και τον έκαναν χάζι! Έτσι ακριβώς! Μια χαρά τους προστάτευαν με τη σιωπή τους, την ανοχή τους και τις επιβραβεύσεις για τις …επιδόσεις τους!

Λοιπόν, για να επανέλθουμε στο θέμα που θίγουμε, η ταύτιση που επιχειρείται του συγγραφέα με το έργο του είναι απολύτως επικίνδυνη, δημιουργεί σύγχυση και παράγει περισσότερη υποκρισία από αυτήν, την μπόλικη, που μπορούμε να ανεχτούμε.

Ας σταματήσουν, λοιπόν, οι διάφοροι ηθικολόγοι να καταγγέλλουν τα «κυκλώματα», τις «επιτροπές» και τους οργανισμούς που επιβράβευαν τον γνωστό συγγραφέα.

Επιβράβευαν το έργο του, όχι τα αποτρόπαια βίτσια του. Δεν γνώριζαν τι πράττει ο συγγραφέας τα βράδια μπροστά στην οθόνη του στο σκοτεινό διαδίκτυο.

Γίναμε μάρτυρες της απύθμενης γελοιότητας να ποστάρει, μεταξύ εκατοντάδων χιλιάδων άλλων, η γνωστή κοσμική κυρία του Ψυχικού με τον εύθραυστο προοδευτικό ψυχισμό, τον Λιγνάδη με τον Μητσοτάκη, τη στιγμή που μαζί του είχαν φωτογραφηθεί όλοι σχεδόν οι πολιτικοί αρχηγοί και το σημαντικότερο είχε φωτογραφηθεί μαζί του περιχαρής και η ίδια!

Δηλαδή, αν ο Τσίπρας, για παράδειγμα, είχε βγάλει μια φωτογραφία με τον Παπαθεοδώρου, θα ήταν υπόλογος ή συνένοχος; Τι ακριβώς είναι αυτό που επιχειρούμε όλοι;

Αν κάποιος δηλαδή έχει πει καλημέρα στον Παπαθεοδώρου, ή έχει πιει έναν καφέ μαζί του, είναι παιδεραστής ή «ανώμαλη» ψύχη ή εγκρίνει τα πάθη του ή τέλος πάντων είναι είναι υπόλογος για τις πράξεις ενός άλλου;

Έλεος, κάπου. Ας συγκρατήσουμε τις «ευαισθησίες μας» και την γνώμη μας, καθώς παράγουμε μεγαλύτερο άγος από αυτό που καταγγέλλουμε Έχουμε καταλάβει σε τι σκοτεινά μονοπάτια βαδίζουμε οι ίδιοι;

Διαβάστε επίσης

Ο υποκλέψας του υποκλέψαντος

Οι ευρωπαϊκές μαριονέτες των ΗΠΑ

Παιδική κακοποίηση – ένα έγκλημα διαρκείας