Στην πόλη της Κλεψύδρας επικρατεί άπνοια. Θαρρώ, ωστόσο, ότι άπνοια επικρατεί και στον χρόνο, αυτόν που ενώνει το παρόν με το μέλλον, ή αλλιώς, στην προβολή του παρόντος στο μέλλον.

Οι ήρωες του Κουρμουλή ζουν στην άπνοια μιας απρόσωπης καθημερινότητας και κινούνται σ’ ένα απροσδιόριστο χρονικό μεταίχμιο – μέσα σε έναν αδιευκρίνιστο χώρο. Αυτό αποτελεί μιαν ενδιαφέρουσα ιδέα του χώρου και του χρόνου όπου εντάσσονται τα πρόσωπα και οι ζωές τους με τις ανατροπές και τις εσωτερικές τους αναζητήσεις. Ένας σεκιούριτι, μια ταμίας, ένας βουλευτής, μια σολίστ, ένας συλλέκτης, μια χάκερ, ένας διαχειριστής πολυκατοικίας, μια μάνατζερ. Μοιρασμένοι οι ήρωες και οι ηρωίδες, τέσσερις με τέσσερις, ένα δείγμα παλιού και νέου που αποτυπώνεται στα επαγγέλματα και στις πολιτισμικές τους αναφορές, μια μικρογραφία της κοινωνίας με κοινό παρονομαστή τις χαοτικές σχέσεις!

Ο Κουρμουλής εμφανίζεται στην πεζογραφία σε ώριμη και απαιτητική ηλικία, με κατασταλαγμένες απόψεις για τη λογοτεχνία, δουλεμένες για πολλά χρόνια και λόγω της επαγγελματικής του ενασχόλησης, μεταξύ άλλων, με την κριτική βιβλίου. Το μέλλον είναι ήδη εδώ, κραυγάζουν όλες οι ιστορίες, χαρίζοντας μιαν ιδιαίτερα γοητευτική δυστοπική ατμόσφαιρα. Έτσι, οι ήρωες μοιάζουν λίγο – πολύ παγιδευμένοι στην προοπτική τους, στην αναζήτηση ή ανακάλυψη του κρυφού τους κόσμου – καθώς ένα αόρατο νήμα ενώνει αυτές τις ιστορίες, χαρίζοντας την αίσθηση μιας συνέχειας στον αναγνώστη.

Πρόσωπα εγκλωβισμένα στα αδιέξοδά τους, άνθρωποι σε υπαρξιακή ερήμωση. Εδώ βρίσκεται, ωστόσο, ένα βασικό στοιχείο αυτών των ιστοριών: η Κλεψύδρα κλέβει τον χρόνο και η άπνοια τον ακινητοποιεί. Δυο βασικές παράμετροι της ανθρώπινης τραγωδίας… Ο Κουρμουλής σε αυτή την πρώτη του πεζογραφική εμφάνιση διαλέγει το διήγημα, θαρρώ συνειδητά, ωστόσο η ανάπτυξη και η αίσθηση που αφήνουν οι ιστορίες του μπορεί και να κλείνουν πονηρά το μάτι στο μυθιστόρημα ως ένα επόμενο βήμα.

Αυτό που ενώνει τους ήρωές του είναι αυτό που ταυτόχρονα τους διαφοροποιεί. Όλα κινούνται δίχως να κινούνται, σαν σε ένα εφιαλτικό όνειρο όπου η «δράση» μένει ακίνητη. Οι ζωές των ηρώων στις τόσο διαφορετικές οκτώ ιστορίες μοιάζουν να συνταιριάζουν σε ένα χαοτικό παζλ όπου ο κοινός παρονομαστής είναι η αβεβαιότητα ενός παρελθόντος που ξεμακραίνει και ενός μέλλοντος που έρχεται ως βολίδα. Στα διηγήματα αυτά οι ήρωες κινούνται εσωτερικά μέσα από την επίδραση δυο διαφορετικών εποχών, του κόσμου που χάνεται – που στην ουσία έχει χαθεί και ζούμε τις… καθυστερήσεις – και εκείνου που έχει έλθει ήδη από το μέλλον και ζούμε την αμηχανία του. Το άλμα της τεχνολογίας, που έχει σπρώξει τον χρόνο προς τα εμπρός, σκοντάφτει στις μνήμες ενός παρελθόντος που γίνεται πιο έντονο κι από το παρόν.

Με τα διηγήματα αυτά ο Κουρμουλής κατέκτησε τη δική του ταυτότητα με την πρώτη – ένα πολύ προσωπικό στυλ γραφής, ένα ψυχογράφημα οκτώ ηρώων που παλεύουν να βολευτούν στον δικό τους κόσμο, αντιμέτωποι με αλήθειες από αυτές που δεν είναι ποτέ ευχάριστες στο ρευστό περιβάλλον μιας εποχής που αλλάζει ταχύτατα και απομακρύνεται από τις μνήμες, με κίνδυνο να σβηστούν τα ίχνη της εσωτερικής μας καταγωγής και συνέχειας. Όλη η ζωή βρίσκεται σε μιαν αναμονή που σου δημιουργεί την αίσθηση της ακινησίας, σαν οι άνθρωποι να κρατούν την αναπνοή τους.

Οι ιστορίες είναι γραμμένες σε τριτοπρόσωπη αφήγηση με την απόσταση που χωρίζει τον συγγραφέα από τους ήρωές του. Μια απόσταση που λειτουργεί ως γέφυρα και οδηγεί σε έναν νέο κόσμο. Έτσι έχουμε καθημερινούς και πολύ οικείους ήρωες, τοποθετημένους στον ρευστό χωροχρόνο της Κλεψύδρας, μιας Αθήνας που θυμίζει πόλη επιστημονικής φαντασίας, πράγμα που εκφράζεται και γλωσσικά, λες και οι λέξεις εμπνέονται από το μέλλον τους. Σίγουρα πρόκειται για μια τολμηρή πρόταση που διεκδικεί σοβαρά τον δικό της, έντονα προσωπικό χώρο στην κλεψύδρα της εγχώριας λογοτεχνίας.

Διαβάστε επίσης:

Deep Purple: Το θρυλικό συγκρότημα έρχεται το καλοκαίρι στο Rockwave Festival – Μαζί τους οι Saxon

Πέθανε ο Λέσλι Φίλιπς, ηθοποιός που «χάρισε» τη φωνή του στις ταινίες «Χάρι Πότερ» (Photos/Video)

«Ο άνθρωπος απ’ το Παντόλσκ», του Ντμίτρι Ντανίλοφ