Φρίκη, αποτροπιασμό και οργή προκαλούν τα πολλά και καθημερινά περιστατικά κακοποίησης και θανάτωσης ζώων στη χώρα μας.

Παρά την ευαισθητοποίηση του κόσμου, που εκφράζεται και μέσω των καταγγελιών, τα περιστατικά αυξάνονται αντί να μειώνονται, ενώ γίνεται όλο και πιο σκληρός και βίαιος ο τρόπος βασανισμού και θανάτωσης των ζώων.

Η πρώην πρόεδρος της Πανελλαδικής Φιλοζωικής και Περιβαλλοντικής Ομοσπονδίας* και ενεργή φιλόζωος και ακτιβίστρια, Νατάσα Μπομπολάκη, μίλησε στο topontiki.gr για τη θλιβερή κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα μας, αναφέρθηκε στους λόγους που συμβαίνει αυτό, στο νομικό πλαίσιο, αλλά και στα βήματα που πρέπει να γίνουν.

«Δεν είμαστε φιλόζωος λαός»

«Οι Έλληνες, δεν είμαστε φιλόζωος λαός και αυτό δεν το λέω μόνο εγώ. Είναι γνωστό, ότι σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουμε τη θλιβερή πρωτιά στο θέμα της κακοποίησης, ενεργητικής και παθητικής, των ζώων. Και επειδή στη χώρα μας, όταν λέει κάποιος κακοποίηση ζώων συνήθως εννοεί τα ζώα συντροφιάς, να διευκρινίσω ότι κακοποιούνται -στον ίδιο βαθμό με τα συντροφιάς- και πολλά άλλα είδη ζώων, όπως τα γαϊδουράκια, τα άλογα, τα μουλάρια, με κλασσικό παράδειγμα τη γνωστή ντροπή της Σαντορίνης, τα άγρια ζώα, αλεπούδες, πουλιά, λύκοι κλπ. Δυστυχώς, θύματα κακοποίησης πέφτουν και τα αρπακτικά πτηνά, αετοί, γεράκια -με κύριο παράδειγμα το τσίρκο με τον αετό της ΑΕΚ-, όλα τα ζώα του Αττικού Ζωολογικού Πάρκου, ενώ έχουμε και το βασανιστικό παστούρωμα στις Κυκλάδες, στα Δωδεκάνησα και στην Πελοπόννησο. 

Χαρακτηριστική είναι και η συμπεριφορά μας απέναντι στα ζώα στις μεγάλες φυσικές καταστροφές, όπως οι πυρκαγιές, που τα αφήνουμε και καίγονται δεμένα ή στα μπαλκόνια, στις ταράτσες, στα μαντριά, αντί να τα ελευθερώσουμε για να μπορούν να φύγουν.

Έτσι θα έλεγα μετά λόγου γνώσεως, ότι οι κακοποιήσεις ζώων αυξάνονται αντί να μειώνονται χρόνο με το χρόνο, ενώ στις μέρες μας διαφοροποιείται και ο τρόπος βασανισμού και θανάτωσης αυτών, που γίνεται όλο και πιο σκληρός, βίαιος και αποτρόπαιος», είπε αρχικά η κ. Μπομπολάκη για την κατάσταση στη χώρα μας.

«Πλήρης αδιαφορία του κράτους εδώ και πάρα πολλές δεκαετίες»

Στη συνέχεια, αναφέρθηκε στους λόγους, λέγοντας πως «οι λόγοι και οι αιτίες είναι πολλές, ακουμπούν στην πλήρη αδιαφορία του κράτους εδώ και πάρα πολλές δεκαετίες. Παράλληλα, τα παιδιά πρέπει να γαλουχούνται με φιλοζωικά και φιλοπεριβαλλοντικά ένστικτα, πράγμα που θα μπορούσε να επιτευχθεί μέσα από σχολεία φιλοζωικής και περιβαλλοντικής αγωγής και καλλιέργειας. Η τωρινή κατάσταση έχει ως αποτέλεσμα να μεγαλώνουν γενιές και γενιές με τις απόψεις των παλιών για τα ζώα, ενώ πρόβλημα είναι και το αναχρονιστικό νομικό πλέγμα, το οποίο θεωρεί στο Αστικό Δίκαιο το ζώο αντικείμενο και περιουσιακό στοιχείο.

Όμως, θα σταθώ και σε άλλη μια παράμετρο που λέγεται ατιμωρησία.

Οι δράστες και δολοφόνοι των ζώων παράμεναν όλα αυτά τα χρόνια και παραμένουν ακόμη επί της ουσίας ατιμώρητοι, παρά τις φαινομενικά υψηλές ποινές που προέβλεπε ο προηγούμενος και ο σημερινός νόμος, αφού οι δίκες των δραστών αργούν απελπιστικά να γίνουν, από τις κατά τόπους εισαγγελίες δεν τηρείται σχεδόν ποτέ το αυτόφωρο (αναμενεται γι’ αυτό σχετική εγκύκλιος του Αρείου Πάγου). Παράλληλα, οι δράστες -τόσο πριν τη δίκη όσο και μετά από αυτή- παραμένουν ελεύθεροι, όπως και από την πρώτη στιγμή της τέλεσης του εγκλήματος είναι σχεδόν πάντα ελεύθεροι να γυρίσουν στα σπίτια τους, να συνεχίσουν τη ζωή τους σαν να μην τρέχει τίποτα, χωρίς καμία ουσιαστική επίπτωση στην καθημερινότητα τους.

Ακόμη και μετά το χαρακτηρισμό ορισμένων πράξεων κακοποίησης, θανάτωσης και βασανισμού ως κακουργήματα με ποινή κάθειρξης έως 10 χρόνια (δύστυχως όμως στα χαρτιά), η κατάσταση παραμένει μέχρι στιγμής η ίδια».

«Ο κόσμος έχει αρχίσει και ευαισθητοποιείται στα μεγάλα αστικά κέντρα, αλλά…»

Όσον αφορά στην ευαισθητοποίηση του κόσμου και τις καταγγελίες, η κ. Μπομπολάκη σχολίασε: «Ο κοσμος έχει αρχίσει και ευαισθητοποιείται κυρίως στα μεγάλα αστικά κέντρα αλλά στην επαρχία η κατάσταση παραμένει εξαιρετικά ζοφερή. Αυτά τα λίγα και πολύ αργά βήματα ευαισθητοποίησης γίνονται χάρη στις άοκνες και συνεχείς προσπάθειες των εθελοντών πολιτών και των οργανώσεων για τη προστασία και τα δικαιώματα των ζώων, τη στιγμή που αυτό θα έπρεπε να είναι κύριο, συγκεκριμένων μέτρων και στοχευμένο έργο των κυβερνήσεων μας. Ο εθελοντισμός ούτε μπορεί, ούτε πρέπει να υποκαταστήσει το κράτος και τις δομές του.

Μέσα στα πλαίσια αυτά της ευαισθητοποίησης, έχουν αυξηθεί οι πολίτες που παίρνουν το θάρρος να καταγγείλουν επώνυμα κακοποιήσεις ζώων. Και ναι μεν μια καταγγελία μπορεί να γίνει και ανώνυμα, πχ. τηλεφωνικά στα αστυνομικά τμήματα ή στον αριθμό 10410, όμως η έλλειψη μαρτύρων κατά την ακροαματική διαδικασία αποβαίνει συνήθως εις βάρος της καταγγελλόμενης υπόθεσης. Γι’ αυτό θα έλεγα πως επιβάλλεται οι καταγγελίες να γίνονται γραπτά και με μάρτυρες.

Η εμπειρία δε, δείχνει οτι η καταγγελία πρέπει να γίνεται στα αρμόδια Α.Τ και όχι στο «100», δηλαδή στην Άμεση Δράση».

«Δεν πάσχουμε από νόμους, πάσχουμε στην εφαρμογή τους»

«Στην Ελλάδα γενικότερα και ειδικότερα οσον αφορά τα ζώα δεν πάσχουμε απο νόμους, το νομοθετικό πλαισιο των ποινών είναι επαρκές. Πάσχουμε στην εφαρμογή του νόμου απο τις εφαρμοστικές αρχές, με αποτέλεσμα -όπως ανεφερα και πιο πάνω- στην πράξη επί της ουσίας να υπαρχει ατιμωρησία», σχολίασε σχετικά με το νομικό πλαίσιο και συνέχισε:

«Τι κι αν ο νόμος για παράδειγμα αναφέρει, ότι τα ζώα μόνο 2 ώρες το 24ωρο επιτρέπεται να είναι δεμένα;

Αυτό που συμβαίνει στην πράξη είναι ότι τα ζώα συντροφιάς, κυρίως οι σκύλοι, παραμένουν αλυσοδεμένα όχι μόνο όλο το 24ωρο, αλλά για όλη τους τη ζωή.  Στην επαρχία το 90% των ζώων παραμένουν αλυσοδεμένα, όπως και στην ευρύτερη Αττική.

Γι’ αυτό, δύο από τα μεγαλύτερα και σημαντικότερα αιτήματα της φιλοζωικής κοινότητας αλλά και όσων ασχολούνται με τα δικαιώματα των ζώων είναι αφενός μεν η θέσπιση υποχρεωτικών μαθημάτων σε όλες τις τάξεις της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης για τον σεβασμό απέναντι στο περιβάλλον και τα ζώα, αφετέρου δε η δημιουργία Αστυνομίας Ζώων σε όλη την Ελλάδα, δηλαδή ειδικό σώμα σε κάθε αστυνομικό τμήμα που θα επιλαμβάνεται αποκλειστικά θεμάτων που αφορούν τα ζώα, την εφαρμογή της νομοθεσίας, δεν θα είναι πάρεργο και αγγαρεία για τους αστυνομικούς, όπως συμβαίνει μέχρι τώρα, θα γνωρίζει την εθνική και ευρωπαϊκή νομοθεσία, θα κρίνεται για την απόδοσή του κλπ.

Έτσι, ίσως στο μακρινό μέλλον να δούμε φως σε αυτή τη τοσο μελανή πλευρά της ελληνικής κοινωνίας και της χώρας μας, που μονο ευρωπαϊκή δεν είναι».

«Το φιλοζωικό κίνημα πρεπει να επαναπροσδιορίσει τον ρόλο του»

«Οι δράσεις που πρέπει να αναπτύξουν οι φιλοζωικοί φορείς και οι πολίτες που θέλουν να βοηθήσουν τα ζώα είναι πολύμορφες και πολυποίκιλες και πρέπει να αποσκοπούν στην εν γένει βελτίωση της κοινωνίας.

Η ζωή έχει αποδείξει πως με το να βλέπουμε μόνο το δέντρο και όχι το δάσος, δεν καταφέρνουμε τίποτα το ουσιαστικό. Σώζουμε 100 ζώα και χιλιάδες άλλα παραμένουν στην ίδια κατάσταση. Το ίδιο το φιλοζωικό κίνημα πρεπει να επαναπροσδιορίσει το ρόλο του και να συμβάλλει στην αλλαγή της κοινωνίας», τόνισε η κ. Μπομπολάκη.

«Η ελευθερία είναι αναφαίρετο δικαίωμα κάθε πλάσματος»

Τέλος και με αφορμή το περιστατικό της θανάτωσης του χιμπατζή στο Αττικό Πάρκο, η ηκ. Μπομπολάκη σημείωσε: «Μήπως, τελικά, έχει έρθει η στιγμή να καταργηθούν εντελώς οι ζωολογικοί κήποι και όσοι υπάρχουν στη χώρα μας; Και κυρίως το αποκρουστικό Αττικό Ζωολογικό Πάρκο με τις άθλιες και βασανιστικές για τα ζώα συνθήκες;

Ρητορικό το ερώτημα και μία η απάντηση.

Τόποι όπως οι ζωολογικοί κήποι αποτελούν απόδειξη του εξευτελιστικού τρόπου με τον οποίο οι άνθρωποι διαχειρίζονται τη φύση. Είναι μέρη όπου τα ζώα βασανίζονται και θανατώνονται, ενώ αντίθετα ο «νοήμων» άνθρωπος καταρρακώνεται ηθικά μέσα στο πλαίσιο της βιολογικής αλυσίδας. Τα άγρια ζώα μέσα στα κλουβιά τους ζουν μια αβάσταχτη ζωή, υποφέροντας από άγχος, πλήξη και σοβαρές διαταραχές που σχετίζονται με τον παρατεταμένο περιορισμό. Είναι ζώα που τα εκμεταλλεύονται οικονομικά με πρόφαση τη διατήρηση και την αναπαραγωγή τους, καταδικασμένα να βιώνουν ένα συνεχές βασανιστήριο, να υπακούν σε εντολές, να τους κόβουν τα φτερά για να μην μπορούν να πετάξουν: δελφίνια σε μια δεξαμενή αντί για τον ωκεανό, ερπετά που ζουν μόνιμα μέσα σε γυάλινους σωλήνες αντί στη φύση – όλα βρίσκονται σε μια μόνιμη καταθλιπτική κατάσταση με μοναδικό σκοπό το κέρδος των επιχειρηματιών.

Πρόκειται για χώρους εμπορευματοποίησης ψυχών και μόνο έτσι θα έπρεπε να τους αντιμετωπίζουμε. Δεν είναι διασκέδαση, δεν είναι εκπαίδευση, είναι βαναυσότητα. Το να δείχνεις στα παιδιά ζώα που βαριούνται, έχουν κατάθλιψη και περιφέρονται νευρικά σε περιφραγμένους χώρους δεν αποτελεί ενημέρωση για την άγρια ζωή. Είναι σαν να πηγαίνουμε τα παιδιά μας σε φυλακή, για να τα διδάξουμε την ανθρώπινη συμπεριφορά. Υπό τη μορφή αυτή, βεβαίως και πρέπει να καταργηθούν τελείως. Το παγκόσμιο αλλά και το ευρωπαϊκό κίνημα για την προστασία και τα δικαιώματά των ζώων πρέπει να πιέσει ακόμα περισσότερο, να απαιτήσει, να διεκδικήσει την κατάργησή τους.

Η ελευθερία είναι από τα μεγαλύτερα αγαθά και δεν είναι μονάχα ανθρώπινο δικαίωμα, αλλά αναφαίρετο δικαίωμα κάθε πλάσματος. Κάποια από τα ζώα που ζουν σε ζωολογικούς κήπους είτε μαραζώνουν, είτε αυτοκτονούν».

Η κ. Νατάσα Μπομπολάκη, όπως είχε ενημερώσει με ανάρτησή της στο Facebook στις 4 Νοεμβρίου, παραιτήθηκε από την προεδρία της ΠΦΠΟ, μετά από 12 χρόνια στο τιμόνι της Ομοσπονδίας.

* Η Πανελλαδική Φιλοζωική και Περιβαλλοντική Ομοσπονδία (ΠΦΠΟ) ιδρύθηκε το 2010. Είναι ο μεγαλύτερος φιλοζωικός οργανισμός στην Ελλάδα, και στις τάξεις του συγκαταλέγονται 66 Σωματεία. Αποστολή της είναι η προστασία των ζώων και η προώθηση της ευζωίας και των δικαιωμάτων τους μέσω της άσκησης πολιτικής πίεσης, νομικών ενεργειών, επιστημονικά τεκμηριωμένων θέσεων και εκστρατειών.

Διαβάστε επίσης:

Keith Haring: Ο ζωγράφος που έβαλε την ταμπέλα του παντού (Videos/Photos)

Δουδωνής στο topontiki.gr: «Στο ΠΑΣΟΚ, η ταυτότητά μας είναι και η δύναμή μας»

Έντι Σέτζγουϊκ: Επιστροφή στο Chelsea Hotel για την θρυλική μούσα του Άντι Γουόρχολ (Photos/Videos)