Η Νόρα, σύζυγος του διακεκριμένου νομικού Τόρβαλντ Χέλμερ και μητέρα των τριών παιδιών τους, ζει στο «κουκλόσπιτό» της και, τουλάχιστον στην αρχή, μοιάζει να απολαμβάνει τα πλεονεκτήματα του διακοσμητικού της ρόλου.

Είναι μια όμορφη γυναίκα, μεταμφιεσμένη σε γατούλα, που εξαντλεί όλα τα θέλγητρά της για να σαγηνέψει και να χειραγωγήσει τους άνδρες. Χειραγωγός, όμως, είναι και ο άβουλος Τόρβαλντ ο οποίος, δέσμιος του προκαθορισμένου κοινωνικού του ρόλου, προκαλεί και ενδίδει στα καπρίτσια της εσαεί Λολίτας του.

Και οι δύο έχουν κατασκευάσει μια πλαστή πραγματικότητα, έτοιμη ανά πάσα στιγμή να εκραγεί.

Και όταν ένα ψέμα διαταράσσει την ισορροπία, αποκαλύπτοντας την ασυνεννοησία μεταξύ τους και διαλύοντας κάθε ουτοπία, ξεπροβάλλει τόσο ένα βαθύ αίσθημα ανικανοποίητου όσο και μια θορυβώδης ανάγκη για δικαίωση, που ωθεί τη Νόρα να δει καθαρά τον εαυτό της. Έστω και με το τίμημα της εγκατάλειψης της συζυγικής εστίας και του μητρικού ρόλου.

Η ηρωίδα του Ίψεν, εμπνευσμένη από την προσωπικότητα μιας γνωστής του συγγραφέα, της Λάουρα Κίλερ, που την απέρριψε για ανάλογο λόγο ο σύζυγός της, συνειδητοποιεί εν τέλει το τέλμα στο οποίο η ίδια έχει παγιδεύσει την ύπαρξή της.

Αυτή η μετάβαση των συναισθημάτων της από μια «ευτυχισμένη» μαριονέτα σε μια εγκλωβισμένη γυναίκα μεταφέρεται στη σκηνή του θεάτρου Πορεία, μέσα από το ενδιαφέρον σκηνικό της Θάλειας Μελίσσα, καθώς τόσο τα «μουσειακά» εκθέματα των σαρκοφάγων φυτών, που αποτελούν τους δύο γυάλινους τοίχους του σαλονιού, όσο και ο συμβολικός πίνακας νεκρής φύσης του Φλαμανδού Φραντς Σνάιντερς, που δεσπόζει στον τρίτο τοίχο, σταδιακά μετακινούνται, κλείνοντας ασφυκτικά τον χώρο στον οποίο κινούνται τα πρόσωπα του έργου. Αντίστοιχα οι ατμοσφαιρικοί φωτισμοί του Αλέκου Αναστασίου και τα κοστούμια των Αλέξανδρου Γαρνάβα και της Τζίνας Ηλιοπούλου ακολουθούν την ψυχολογική τους πορεία.

Πάνω απ’ όλα, όμως, η σκηνοθεσία του Δημήτρη Τάρλοου είναι αυτή που, μέσα από τη δική του μετάφραση και διασκευή, στρέφει το βλέμμα στις στρεβλές ανθρώπινες σχέσεις, συνδέοντας ένα παλιό κείμενο με τις σημερινές κοινωνικές συμβάσεις.

Στη δική του ανάγνωση η Νόρα και ο Τόρβαλντ απλώς αντιπροσωπεύουν τη σύμβαση ενός γάμου – βιτρίνα που, ανεξάρτητα από όποια χρονική στιγμή, τους οδηγεί στην απόλυτη κατάρρευση. Δίνοντας, μάλιστα, τον ρόλο της υπηρέτριας σε μια κωφάλαλη ηθοποιό (Όλγα Δαλέκου) υπογραμμίζει το καυτό θέμα της συνεννόησης.

Η Λένα Παπαληγούρα ως Νόρα καλείται να υποδυθεί έναν ιδιαίτερα σύνθετο ρόλο. Αρχικά μας πείθει ως ανέμελο, παιγνιώδες «καρδερινάκι», που κελαηδάει χαρούμενο μέσα στο χρυσό κλουβί του αφέντη του. Στη συνέχεια, σαν τεντωμένη χορδή έτοιμη να σπάσει, αντιμετωπίζει την απειλή αποκάλυψης του τραγικού της λάθους. Στο τέλος, όμως, όταν οι αυταπάτες της διαλύονται, η ηθοποιός δεν καταφέρνει να βαθύνει την αντίδρασή της. Σ’ αυτήν την τόσο σημαντική σκηνή – δυστυχώς ιδιαίτερα επεξηγηματική και υπερβολικά μεγάλη – η ηθοποιός παραμένει μια επαναστατημένη γυναίκα και όχι ένα ακυρωμένο άτομο που εξωθείται στην ακραία λύση της φυγής στο άγνωστο.

Ο Γιώργος Χριστοδούλου σκιαγραφεί με ευκρίνεια τον Τόρβαλντ, ένα τυπικό αρσενικό και σύζυγο (ακόμα και της εποχής μας), αν και στη σκηνή της εγκατάλειψης μοιάζει αμήχανος.

Ο Κώστας Βασαρδάνης ερμηνεύει με σαρκαστική διάθεση τον ερωτευμένο γιατρό Ρανκ, που η ζωή του κρέμεται από μία κλωστή.

Ο εκβιαστής Κρόκσταντ, που ωστόσο αναζητά την αγάπη (Θανάσης Δόβρης), και η φίλη της Νόρας (Βίκυ Κατσίκα) εκτελούν στέρεα τους μικρούς τους ρόλους.

Διαβάστε επίσης:

Πέθανε ο σκηνοθέτης Κάρλος Σάουρα (Photos/Videos)

«Air»: Πώς ο Μάικλ Τζόρνταν «έσωσε» και «απογείωσε» τη Nike – Το πρώτο trailer της ταινίας (photos/video)

Μια παράσταση με αφορμή τη Σμύρνη…