Μια είδηση που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Ηχώ» του Αλγερίου το 1935 γίνεται η αφορμή για να γράψει ο Αλμπέρ Καμύ την «Παρεξήγηση» (1944), σε μια εποχή που η Γαλλία ήταν υπό τη γερμανική κατοχή.

Ο ήρωας του θεατρικού του έργου κατατρύχεται από το αίσθημα του νόστου και επιθυμώντας να ανήκει κάπου, επιστρέφει στην πατρίδα του, μαζί με τη γυναίκα του, έπειτα από 20 χρόνια αυτοεξορίας στην Αφρική. Κατ’ επέκταση φτάνει στο απόμακρο πανδοχείο ενός σκοτεινού χωριού της Βόρειας Ευρώπης, όπου συνυπάρχουν η παραιτημένη από τη ζωή μητέρα του και η στερημένη αδελφή του, ευελπιστώντας να τις κάνει ευτυχισμένες.

Αποφασίζει, όμως, να μην αποκαλύψει εξ αρχής την ταυτότητά του. Απόφαση μοιραία, γιατί εκείνες, προσδοκώντας να ξεφύγουν από τη μιζέρια τους και έχοντας χάσει κάθε ίχνος ανθρωπιάς, δολοφονούν και λεηλατούν τους πλούσιους πελάτες τους για να χρηματοδοτήσουν τη φυγή τους κάπου στη θάλασσα, εκεί όπου το φως του καυτερού ήλιου κάνει τα κορμιά να φλέγονται και ο έρωτας είναι ένα όνειρο υπαρκτό.

Ωστόσο αυτό το «αθώο» επικοινωνιακό λάθος έχει τραγική κατάληξη, οδηγώντας τον «άσωτο» υιό στον θάνατο και, μόνο τότε, στην αναγνώρισή του. Και όπως σαρκαστικά λέει η αδελφή του, με βλέμμα στο οποίο παρελαύνουν χαμένες προσδοκίες:

«Αν θέλετε να ξέρετε, υπήρξε κάποια παρεξήγηση. Όσο άμαθοι κι αν είστε στη ζωή, αντιλαμβάνεστε ότι αυτά συμβαίνουν».

Ο νομπελίστας συγγραφέας, ο πρώτος που έχει εισαγάγει στη λογοτεχνία τη διάσταση του παραλόγου, χτίζει, με κυρίαρχη την έννοια του χρόνου, ένα έργο που άπτεται της αρχαίας τραγωδίας, και της βιβλικής παραβολής του «Ασώτου Υιού». Οι πολύπλευρες αλληγορίες και φιλοσοφικές προεκτάσεις του κειμένου αναδεικνύουν τη διαστρέβλωση των ανθρώπινων σχέσεων, την έλλειψη επικοινωνίας, τον εγκλωβισμό, την απομόνωση, τη βία. Θέματα τα οποία αφορούν και τη σύγχρονη πραγματικότητα, που προωθεί τον κυνισμό, τη μοναξιά, την εξορία του ανθρώπου μέσα σε έναν άφιλο κόσμο και εν τέλει την αποξένωση από τον ίδιο του τον εαυτό.

Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά μας μεταφέρει την ατμόσφαιρα μιας νέκυιας, ενός τοπίου θανάτου. Άλλοτε με φωνητικές ακροβασίες, άλλοτε με σιωπή και άλλοτε με την υπνωτική συνοδεία της ζωντανής  μουσικής του Μπλέιν Ρέινιγκερ, η δράση εκτυλίσσεται με μεθυσμένους, αργόσυρτους ρυθμούς, δημιουργώντας μια μεταφυσική αίσθηση που κατακτά το ενδιαφέρον του θεατή – παρότι μια πύκνωση του κειμένου θα ήταν πιο αποτελεσματική.

Από την άλλη, είναι μπολιασμένη με συμβολισμούς (όπως ο χορός του μαύρου κύκνου και η παρουσία μιας κατσαρίδας – γλυπτού), που παραπέμπουν σε όσα συμβαίνουν κάτω από την επιφάνεια ή, αν θέλετε, στην υπόγεια ζωή μας.

Η Μαριάννα Κάλμπαρη διαχειρίζεται αρχικά με πειθώ τον ρόλο τής παρακμιακής μητέρας που νιώθει τον κόσμο να μικραίνει, να γίνεται μια απειροελάχιστη μονάδα ύλης στην ψυχή της. Όταν όμως καλείται να αποδώσει τη ρωγμή που προκαλεί ο θάνατος του γιου της, η μονότονη ερμηνεία της δεν αποδίδει τις ατραπούς της ενοχής και της απελπισίας.

Ο Αναστάσης Ροϊλός (γιος) δίνει μια αποστασιοποιημένη ερμηνεία, που δεν προκαλεί συναισθήματα. Διακρίνεται, όμως, για τη σωματική του ευελιξία – κυρίως στη σκηνή του θανάτου του, μέσα στο κλειστοφοβικό κουτί – δωμάτιο που, ως μέρος του εύστοχου σκηνικού της, δημιούργησε η Εύα Μανιδάκη. Δίπλα του η σύζυγός του Φλομαρία Παπαδάκη είναι εκτός τόπου και χρόνου.

Αντίθετα η Πηνελόπη Τσιλίκα ενσαρκώνει με όλη της την ύπαρξη την αδελφή του, κλέβοντας κυριολεκτικά την παράσταση. Με φωνητική και σωματική δεξιότητα, εσωτερικές συσπάσεις και λεπτομερειακή πολυσημία στον λόγο, την κίνηση και την έκφραση, ξυπνάει τον δράκο που κοιμάται μέσα της.

Διαβάστε επίσης:

«The Super Mario Bros. Movie»: Δείτε το τελευταίο trailer του animation πριν την πρεμιέρα (video)

Άστορ – Ιντεάλ: Κραυγή αγωνίας για τους δύο κινηματογράφους – Απειλούνται με λουκέτο

Πλούσιο πρόγραμμα στο Φεστιβάλ της Καρδίτσας