Ήταν ένα από τα μεγαλύτερα κατορθώματα, ακόμη και εάν έλαβε χώρα σε μια εποχή αυξανόμενων διευκολύνσεων στις μετακινήσεις, στην ένδυση, στο φαγητό, στις μετεωρολογικές πληροφορίες.

Ο Μάριος Γιαννάκου προσέγγισε και τελικά έφτασε στο μαγικό υψόμετρο του όρους Έβερεστ, που έχει στοιχίσει τόσες πολλές ζωές και ανθρώπινο κόπο στον 20ό και 21ο αιώνα. Επιμένοντας παρά τις… εθνικές εκλογές (!), πέτυχε να αναρριχηθεί την Παρασκευή 19.5.2023 στην κορυφαία των κορυφών, στο ιλιγγιώδες ύψος των 8.848 μέτρων. Ο Έλληνας ορειβάτης αφιέρωσε αυτή την «κατάκτηση» στην οικογένειά του, στην κοπέλα του και σε όλους τους Έλληνες, αλλά και σε έναν ορειβάτη – τον Jason – που ανέβηκε εκεί και δεν επέστρεψε ποτέ…

Σε ένα κείμενο για τον αξέχαστο Αντώνη Συκάρη, που πέθανε πέρυσι κατά τη διάρκεια μιας προσπάθειάς του να ανέβει στο Έβερεστ («Ποντίκι», 14.4.22), έγραφα για τα ακραία σπορ, που προσεγγίζουν τη λογική της ρωσικής ρουλέτας και που πολλές φορές εμπνέουν την υποψία ότι αποτελούν αντίδοτα μιας άνευ νοήματος ζωής.

Αυτή η περίπτωση αξίζει πραγματικά να ερευνηθεί σε κάθε περίπτωση, για να δούμε αν έχουμε να κάνουμε με έναν ήρωα των μυθιστορημάτων του 18ου και 19ου αιώνα – με ήρωες χωρίς αιτία – ή έναν σύγχρονο ήρωα, που είναι συνδεδεμένος με τη ζωή και τους ανθρώπους της.

Αυτή η δεύτερη περίπτωση φαίνεται πως είναι η περίπτωση του Γιαννάκου. Αν πάρουμε για παράδειγμα την επίσκεψή του στις φυλακές ανηλίκων στον Αυλώνα από συμπάθεια στους παραβατικούς, από όπου πήρε ένα αντικείμενο από τα παιδιά ως δώρο και έδωσε την υπόσχεση ότι θα το τοποθετήσει στην κορυφή του Έβερεστ. Και πραγματικά, έτσι κι έγινε!

Παράλληλα όμως δεν απέφυγε μια «νουθεσία» προς τα παιδιά λέγοντας ότι κι αυτά πρέπει να επιχειρήσουν στο δικό τους Έβερεστ, που είναι η ζωή… Και τελικά είπε, σε μια δήλωση που κατεδαφίζει τη λογική των «αντικειμενικών δυνατοτήτων», ότι οι δικαιολογίες είναι πάντα περισσότερες, αλλά θα πρέπει να παίρνουμε οι ίδιοι τη ζωή στα χέρια μας για όποια κορφή θέλουμε να φτάσουμε…

Η Ελλάδα έχει ανάγκη από ήρωες, αρκεί να κινούνται προς τη σωστή κατεύθυνση… Πάντως το Έβερεστ έχει το όνομα του Άγγλου γεωγράφου Έβερεστ, που έκανε την τριγωνομετρική «απεικόνισή» του στα μέσα του 19ου αιώνα το 1841 και αναγνωρίσθηκε το 1852. Σε μας τους «Δυτικούς» η ονομασία αυτή είναι η πλέον γνωστή, πάντως η τοπική του ονομασία είναι «Τσομολούνγκα», που σημαίνει «Ακλόνητη Καλή Ελεφαντίνα».

Το ύψος του Έβερεστ αμφισβητήθηκε – με την αμφισβήτηση όμως να εκτείνεται σε μερικά μέτρα, όπως λ.χ. αυτήν του «National Geographic» στα 8.850 μέτρα –, πάντως οι τελευταίες και αδιατάρακτες μετρήσεις του απέδωσαν το νούμερο των 8.848 μέτρων.

Η αναρρίχηση από τον Νεοζηλανδό (μετέπειτα sir) Έντμουντ Χίλαρυ αμφισβητήθηκε κατά… 50%, από τη στιγμή που συμμετείχε σ ’αυτήν ο Τένζινγκ Νοργκάι, άνθρωπος της φυλής των Σέρπα. Ο Νοργκάι παραγκωνίστηκε σε μεγάλο βαθμό, τουλάχιστον στα μεθεόρτια αυτής της αναρρίχησης. Πάντως στην αυτοβιογραφία του («Man of Everest») θα αφήσει γραμμές που δηλώνουν το πνεύμα ενός ανθρώπου που χρησιμοποιεί την ανάβαση όχι με σκοπό κατακτητικό, αλλά με σκοπό επιστροφής στην αγκαλιά της μητέρας του…

Τα βουνά πλέον δεν έχουν τη χρησιμότητα που είχαν κάποτε, η παραγωγικότητά τους είναι ιδιαίτερα μικρή, η κτηνοτροφία και πολύ περισσότερο η γεωργία εξελίσσονται στις πεδιάδες, γι’ αυτό μπορούμε να πούμε ότι εντάσσονται στη λογική της «ψυχαγωγικής υπαίθρου» – σύμφωνα με έναν όρο που εισήγαγε η Καταστασιακή Διεθνής. Επομένως μπορούμε πλέον να θεωρούμε την ορειβασία και τα συμπαρομαρτούντα ως άθληση, ως αναψυχή, ως διεκδίκηση ενός αδιατάρακτου τοπίου.

* Ο Γιάννης Σχίζας είναι συγγραφέας του βιβλίου «Τα βουνά του κόσμου», εκδόσεις Οικοτοπία, Αθήνα 2003

Διαβάστε επίσης

Τι προβληματίζει τον Μητσοτάκη εν όψει της κάλπης της 25ης Ιουνίου

Κεντρική Επιτροπή ΣΥΡΙΖΑ: Κρίσιμο κρας τεστ μετά το σοκ

Τουριστική έκρηξη στο πρώτο τρίμηνο του 2023