Τώρα που τελείωσαν το Τσάμπιονς Λιγκ και τα πρωταθλήματα, οι χοροί εκατομμυρίων και οι μεταδόσεις, ας δούμε μια πιο ανθρώπινη πλευρά τού πιο δημοφιλούς αθλήματος στα μικρά νησιά και τα χωριά, τα παλιά χρόνια, όπως το περιγράφω στο μυθιστόρημά μου «Το δεξί πόδι του Θεού», εκδ. Ελληνικά Γράμματα.

«Ένα γκολ έλυσε τις διαφορές μας γι’ απόψε. Οι ‘‘κίτρινοι’’, εμείς δηλαδή, είχαμε νικήσει τους ‘‘πράσινους’’. Με τη μόνη διαφορά ότι αύριο εμείς θα ήμασταν οι ‘‘πράσινοι’’ και οι άλλοι οι ‘‘κόκκινοι’’, μεθαύριο κάποιοι από εμάς και τους άλλους οι ‘‘κόκκινοι’’ κι οι υπόλοιποι οι ‘‘κίτρινοι’’ και πάει λέγοντας.

Δεκαπέντε παιδιά όλα κι όλα ήμασταν εκείνα τα χρόνια σε ‘‘ηλικία ποδοσφαίρου’’. Οι πιο μικροί Έκτη Δημοτικού, οι πιο μεγάλοι Τρίτη Λυκείου. Όλη μας η ζωή ήταν μια φθαρμένη μπάλα που μου είχε φέρει ο πατέρας μου σ’ ένα του ταξίδι κι εκείνο το χωράφι με τις δύο πέτρες για τέρματα. Ούτε βιβλία, τότε, ούτε σινεμά, ούτε κομπιούτερ, ούτε τηλεόραση, τίποτα.

Σπίτι – σχολείο – γήπεδο, εξαιρουμένων κάποιων υποχρεωτικών παύσεων, τις υπόλοιπες τριακόσιες τόσες, το πρόγραμμά μας ήταν το ίδιο: Μετά το σχολείο γυρνούσαμε σπίτι, τρώγαμε γρήγορα γρήγορα, διαβάζαμε μία – το πολύ – ώρα Αρχαία και Μαθηματικά – Θρησκευτικά και Ιστορία τα κάναμε παραμύθια το βράδυ για να κοιμηθούμε – και μετά τρέχαμε στο γήπεδο. Ένα χωράφι στη μέση του χωριού που το είχαμε βαφτίσει ‘‘Μαρακανά της Λάκκας’’, αποτίοντας φόρο τιμής στο ονομαστό στάδιο του Ρίο, με συμπλήρωμα το τοπωνύμιο αυτής της γούβας που γύρω γύρω είχε ξερολιθιές και σκονισμένες ελιές.

Σ’ αυτό το χωράφι, με ιδρώτα και δάκρυα, ζυμώσαμε στο κόκκινο χώμα την εφηβεία μας. Εκεί δίναμε το ραντεβού μας μικροί μεγάλοι, εκεί δίναμε κάθε μέρα τον πιο μεγάλο μας αγώνα με αντίπαλο τη μοναξιά, το σκοτάδι, τον αποκλεισμό, την αδιαφορία, τη φύση και το χρόνο.

Κλωτσούσαμε την μπάλα με πάθος, με δύναμη, με μίσος, θέλαμε όλοι να νικήσουμε έναν αόρατο εχθρό και το χειρότερο: Το Άγνωστο.

Τρέχαμε, σπρώχναμε, ματώναμε, πέφταμε και σηκωνόμασταν. Εμείς οι δεκαπέντε κάθε μέρα για τρεις, τέσσερις, πέντε, έξι ώρες, ανάλογα με την εποχή, ώσπου να νυχτώσει και να μη βλέπουμε ο ένας τον άλλο, την μπάλα και τη μύτη μας.

Παίζαμε χωρίς διαιτητή, χωρίς διαφορές. Βρίσκαμε μόνοι μας τη δικαιοσύνη και την αποδίδαμε. Ήμασταν όλοι νικητές Τρίτη, Πέμπτη, Σάββατο κι όλοι – για λίγο – χαμένοι Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή. Την Κυριακή ήμασταν ισοπαλία…

Τι θα γινόταν όταν λιώναμε τις ελβιέλες; Τι μας περίμενε μόλις ξεθώριαζαν οι φανέλες και η αθωότητά μας; Ποια ζωή κρυβόταν πίσω από το τελευταίο χαρτί του σχολείου, ποιο εμβατήριο της τελευταίας μας παρέλασης θα ταίριαζε στα πρώτα μπουσουλήματά μας στη ζωή των μεγάλων;»

Διαβάστηκε επίσης:

Ναυάγιο στην Πύλο: Οι συναυλίες που αναβάλλονται λόγω του τριήμερου εθνικού πένθους

Ταινίες Πρώτης Προβολής: Θρίλερ, περιπέτεια και «Η Τελευταία Νύχτα του Φράνκο Αμόρε»

Νανά Μούσχουρη: Την «πέθανε» γνωστός Ιταλός φαρσέρ με ανάρτηση που αποδιδόταν στον υπηρεσιακό υπουργό Πολιτισμού