Ζούμε δεκατρία χρόνια συνεχών και αλλεπάλληλων κρίσεων, που έχουν αφήσει βαθύ αποτύπωμα στην κοινωνία. Κρίσεις που αφορούν την ελληνική και τη διεθνή οικονομία, τη δημόσια υγεία, το διεθνές γεωστρατηγικό περιβάλλον, το μεταναστευτικό, την ενέργεια, τα ελληνοτουρκικά, το περιβάλλον και – κερασάκι στην τούρτα – ήδη μετράμε καταστροφές μεγάλων περιοχών της χώρας.

Το ελληνικό κράτος συχνά φαίνεται ανίκανο να ανταποκριθεί στις ανάγκες και οι κυβερνήσεις προσπαθούν να μακιγιάρουν την ανημποριά τους επικαλούμενες αποκλειστικά «διεθνείς / εισαγόμενες κρίσεις» και ευθύνες τρίτων και των προκατόχων τους.

Μόνο που σε κάποιες περιπτώσεις οι καταστροφές είναι δραματικές, όπως τώρα στον Θεσσαλικό κάμπο, όπου ολόκληρες περιοχές βυθίζονται στη λάσπη, στα αποκαΐδια, στην ανέχεια, μένουν χωρίς πόσιμο νερό και απειλούνται από επιδημίες, εγκατάλειψη και ερήμωση. Οι υποδομές της χώρας απαξιώνονται και αδυνατούν όλο και περισσότερο να στηρίξουν την κοινωνία.

Δίπλα σε αυτά οι θεσμοί υπολειτουργούν ή αδιαφορούν, τα σύνορα γίνονται σουρωτήρι από δουλεμπόρους, το σύστημα Υγείας εγκαταλείπεται από τους λειτουργούς του, το εκπαιδευτικό
σύστημα παράγει αγραμματοσύνη και ανεργία. Όταν όλα αυτά σωρεύονται, οι δικαιολογίες προκαλούν θλίψη και οργή.

Ήδη στον δημόσιο διάλογο έχει τεθεί η πλήρης αναδιοργάνωση του συστήματος Πολιτικής Προστασίας εξαιτίας της ανεπάρκειάς του στην αντιμετώπιση φυσικών φαινομένων. Όμως αυτή δεν είναι πλέον αρκετή. Τα βάρη που καλούνται να σηκώνουν η χώρα και η ελληνική κοινωνία είναι πολλά, ποικίλα και έχουν πολύ περισσότερες αιτίες από την κρατική, κυβερνητική και αυτοδιοικητική αβελτηρία, ανικανότητα ή αδιαφορία.

Η Ελλάδα πρέπει να σταθεί στα πόδια της με αυτοπεποίθηση, με τη βεβαιότητα ότι είναι ικανή να αντιμετωπίζει αποτελεσματικά τις προκλήσεις και όχι να γονατίζει και να αφήνεται στην τύχη.

Χρειάζεται ισχυρή θωράκιση από τις συνέπειες της κλιματικής κρίσης, κοινωνική προστασία, γενναίες επενδύσεις στην εγχώρια παραγωγή και τις υποδομές, αξιόπιστες αμυντικές εγκαταστάσεις,
αποτελεσματικές συνέργειες μεταξύ υπουργείων και κρατικών υπηρεσιών, μεταξύ κράτους και ιδιωτικού τομέα. Χρειάζεται ενεργειακό σχεδιασμό, λειτουργικούς και αξιόπιστους θεσμούς,
ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής.

Καμιά από τις κρίσεις δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται μόνη της όταν οι συνέπειές της πνίγουν ολόκληρο τον κοινωνικό ιστό και επιδεινώνουν προϋπάρχουσες πληγές ή οφείλονται σε αυτές.
Κανένα υπουργείο, οργανισμός και θεσμός δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται μεμονωμένα, αλλά όλοι μαζί να λειτουργούν στην ίδια κατεύθυνση για την επίτευξη του ίδιου στόχου: την ενίσχυση
της χώρας.

Όμως αυτό δεν γίνεται όσο ο καθένας κοιτάζει το πολιτικό του χωραφάκι και κάνει πολιτική με επικοινωνιακά κολπάκια της συμφοράς και λογική αντιμετώπισης μόνο του πρόσκαιρου
πολιτικού κόστους.

Διαβάστε επίσης:

Θα γίνει της… αισχροκέρδειας

Το Συμβούλιο της Ευρώπης δεν ξεχνάει τις υποκλοπές

Θαυμαστής των βίντεο του Κασσελάκη στα Social Media «γαλάζιο» στέλεχος