Η άνετη νίκη του Στέφανου Κασσελάκη στις εκλογές της διαδοχής του Αλέξη Τσίπρα στην προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ διαμορφώνει εντελώς νέα δεδομένα στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αναδιατάσσει εσωτερικούς συσχετισμούς, βάζει σκληρές δοκιμασίες και διλήμματα σε παραδοσιακά στελέχη και ανοίγει εκ νέου θέματα φυσιογνωμίας και πολιτικής στρατηγικής.

Ανοίγει επίσης θέματα «ενότητας», καθώς είναι ηλίου φαεινότερον ότι μερίδα στελεχών δεν πρόκειται να αποδεχθεί το νέο στάτους χωρίς αντιρρήσεις, παρότι το ενδεχόμενο διάσπασης – και μάλιστα βιώσιμης για όσους βάλουν… «στραβά το καπελάκι τους» – δεν είναι για την ώρα ορατό. Ακριβέστερα θα λέγαμε ότι δεν μπαίνει τόσο θέμα ενότητας όσο ομοψυχίας και ομοφωνίας, τουλάχιστον στα μείζονα θέματα πολιτικής και στρατηγικής.

Ωστόσο αυτά αφορούν την εσωκομματική κουζίνα, η τονία πάντα, σε ό,τι αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ, είχε ενδιαφέρον για τους δημοσιογραφικούς κύκλους και τα στελέχη του κόμματος, αλλά ελάχιστα συγκινούσαν την κοινωνία – όπως άλλωστε συμβαίνει εδώ και αρκετά χρόνια με τα εσωτερικά θέματα και των άλλων κομμάτων.

Χρόνια ανεπάρκεια

Αντιθέτως πολύ πιο ενδιαφέρον ζήτημα είναι το αν ο ΣΥΡΙΖΑ, υπό τη νέα ηγεσία του, θα καταφέρει να επιλύσει προβλήματα ζωτικής – έως υπαρξιακής – σημασίας, τα οποία αφορούν την επί χρόνια μειούμενη προσβασιμότητά του σε κρίσιμες εκλογικές δεξαμενές, εκ των οποίων η κρισιμότερη είναι αυτή του Κέντρου, στην οποία τα τελευταία επτά χρόνια κυριαρχεί η Ν.Δ.

Προφανώς την επικαιρότητα θα απασχολήσουν για καιρό θέματα όπως η μέθοδος με την οποία ο Κασσελάκης θα εμπεδώσει την εξουσία του στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, η επιλογή του να συσπειρώσει ή να κάνει επίδειξη δύναμης, το αν το νέο πολιτικό και επικοινωνιακό του επιτελείο είναι της αρεσκείας του άλφα ή του βήτα. Ωστόσο οι χρόνιες παθογένειες του κόμματος είναι πάντα παρούσες και απαιτούν σκληρή δουλειά για να αντιμετωπιστούν.

Η εκλογική κατάρρευση από το 31,5% στο 17,8% τον Ιούνιο σφράγισε την καταφανή αδυναμία του να επικοινωνήσει αποτελεσματικά με τους κεντρώους ψηφοφόρους και επικύρωσε την απόλυτη κυριαρχία του Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος διατήρησε το 39,85% του 2019 και το επαύξησε στο 40,56% παρότι τα κόμματα δεξιά του έφτασαν το εντυπωσιακό σχεδόν 14%.

Η δε άτακτη φυγή ψηφοφόρων του προς όλες τις κατευθύνσεις πλην Άκρας Δεξιάς έχει διαμορφώσει το μόνο πραγματικά μεγάλο στοίχημα για τον ΣΥΡΙΖΑ την επόμενη περίοδο: την ανάκτηση ψηφοφόρων, με έμφαση σε αυτούς που τον εγκατέλειψαν για χάρη της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ.

Μειωμένη προσβασιμότητα

Η δυσκολία του εγχειρήματος βρίσκεται στην υπεροπλία της Ν.Δ. σε έναν χώρο με τον οποίο η παραδοσιακή Αριστερά αδυνατεί να επικοινωνήσει αποτελεσματικά, με εξαίρεση την περίοδο της μεγάλης οργής και της απόγνωσης, τα πρώτα χρόνια μετά τη χρεοκοπία της χώρας και την εφαρμογή των μνημονίων. Αυτή η επικοινωνία κατέρρευσε θεαματικά από το 2016 και ύστερα.

Τα κοινωνικά χαρακτηριστικά αυτού του χώρου είναι ίσως το μεγαλύτερο εμπόδιο του ΣΥΡΙΖΑ: μια τεράστια μάζα από συνταξιούχους, εργαζομένους, μικροεπιχειρηματίες, φοιτητές, αγρότες, οι οποίοι απαιτούν από το ελληνικό κράτος ένα ευρύ πλέγμα ασφάλειας – οικονομικής, εργασιακής, δημόσιας, αμυντικής και, με την ευρεία έννοια, εθνικής ασφάλειας.

Ο νόμος Κατρούγκαλου και η υπερφορολόγηση στη διάρκεια της διακυβέρνησής του, η ιδεολογική «χαλαρότητα» σε θέματα δημόσιας ασφάλειας, οι θέσεις του για το μεταναστευτικό, τα ελληνοτουρκικά και την άμυνα αποτελούν στοιχεία τα οποία μειώνουν την πρόσβαση του ΣΥΡΙΖΑ στο ευρύ κοινό του Κέντρου, όπου υπολείπεται καθαρά της Ν.Δ. και δεν έχει σοβαρό προβάδισμα έναντι του ΠΑΣΟΚ.

Η στελεχική ένδεια στους επίσης κρίσιμους τομείς του συνδικαλισμού – από τους φοιτητές έως τους συνταξιούχους – και της Αυτοδιοίκησης, όπου υπολείπεται καθαρά ακόμη και του ΠΑΣΟΚ, αποτελούν δύο ακόμη εμπόδια για τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος τα προηγούμενα χρόνια επιχείρησε ανεπιτυχώς να αντιμετωπίσει την ατζέντα του Κέντρου είτε με όρους επικοινωνίας είτε απλώς προσπερνώντας κρίσιμες παραμέτρους της προτιμώντας την αφ’ υψηλού θέασή τους με όρους ιδεολογικής καθαρότητας ή / και «ανωτερότητας».

Επικοινωνία vs Καθημερινότητα

Αυτή ακριβώς είναι τώρα η μεγάλη πρόκληση για τη νέα ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς ο Κασσελάκης, του οποίου η εκλογή στηρίχθηκε κατά συντριπτικό ποσοστό στην επικοινωνιακή του δεινότητα και όχι σε κάποια σαφή πολιτική ατζέντα – που ακόμη δεν έχει διαμορφωθεί – ή σε κάποια αναγνωρίσιμα πεπραγμένα, θα τεθεί πλέον αντιμέτωπος με μια συντριπτική καθημερινότητα, στην οποία πρέπει να δίνει σαφείς απαντήσεις.

● Εάν έως τώρα το μεγάλο του ατού ήταν η μη συμμετοχή του στην παρελθούσα διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, τώρα η πρόκληση είναι να πείσει ότι μια δική του θα είναι περισσότερο πειστική και αποτελεσματική.

● Εάν τα σόσιαλ μίντια αποτέλεσαν το όπλο του σε ένα μέρος του κοινού που πληροφορείται και επικοινωνεί μέσω της κοινωνικής δικτύωσης, τώρα θα πρέπει να πείσει και όσους λαμβάνουν την πληροφόρηση από τους «κατεστημένους» διαύλους ενημέρωσης.

● Εάν αποδείχθηκε εύκολη η επικράτησή του στο περιορισμένο εκλογικό σώμα των 150.000, που αποτελούν το ένα έκτο του συνόλου των ψηφοφόρων του εκλογικά καθημαγμένου ΣΥΡΙΖΑ, τώρα θα πρέπει να πείσει όχι μόνο το πολύ ευρύτερο σύνολο των ψηφοφόρων του, αλλά και να ξανοιχτεί με επιτυχία σε ένα πολλαπλάσιο εκλογικό κοινό.

Η μάχη του Κέντρου είναι από χέρι δύσκολη και οι αντίπαλοι του ΣΥΡΙΖΑ περισσότερο εκπαιδευμένοι στην επικοινωνία με τον χώρο αυτόν. Θα γίνει ακόμα δυσκολότερη εάν το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης καθηλωθεί επί μακρόν σε εσωκομματικές συγκρούσεις που θα δώσουν την αίσθηση ότι αυτός ο χώρος είναι οριστικά αποκομμένος από τα προβλήματα της κοινωνίας.

Ιδού η Ρόδος, λοιπόν…

Διαβάστε επίσης

Ελληνοτουρκικά: Σπριντ προσέγγισης με την Άγκυρα

ΣΥΡΙΖΑ: Η νέα εποχή Κασσελάκη και το ερώτημα του συνεδρίου

Η νέα σταυροφορία της Δύσης – Στόχος ο έλεγχος της διατροφικής αλυσίδας στην Αφρική