Νίκος Καζαντζάκης

Σπασμένες Ψυχές

Εκδόσεις: Διόπτρα

Σελ.: 312

Ο Ορέστης, υποψήφιος διδάκτορας στο Παρίσι, ετοιμάζει μια διεισδυτική πραγματεία με τίτλο «Καινή Διαθήκη», με την οποία ευαγγελίζεται μια νέα θρησκεία.

Στις 25 Μαρτίου, στον τάφο του Κοραή, εκφωνεί έναν λόγο στους συμπατριώτες και συμφοιτητές του, προσπαθώντας να τους πείσει να συμμετάσχουν στην προετοιμασία μιας μεγάλης πνευματικής επανάστασης. Εκείνοι τον χλευάζουν, εμποδίζοντας έτσι τη σημαντική ομιλία του.

Στο στενό περιβάλλον του Ορέστη ανήκουν η Χρυσούλα, μια νεαρή, χωρίς βούληση γυναίκα που συζεί μαζί του, και ο Γοργίας, ένας προγονόπληκτος φιλόλογος προχωρημένης ηλικίας, που είναι κρυφά ερωτευμένος μαζί της.

Κι οι τρεις είναι άνθρωποι απόλυτα σπασμένοι. Ναι μεν ωραίοι αλλά τόσο επιπόλαιοι που οι συμπληγάδες της κοινωνίας θα θρυμματίσουν τις ονειροπόλες καρδιές τους και θα καταλήξουν να είναι σπασμένες ψυχές.

Οι «Σπασμένες ψυχές» είναι το πρώτο μυθιστόρημα που έγραψε ο Νίκος Καζαντζάκης, στο Παρίσι, το πρώτο εξάμηνο του 1908.

Με το έργο του αυτό ζωντανεύει χαρακτήρες που καταρρέουν μπροστά στις δυσκολίες, για να δώσει ένα παράδειγμα προς αποφυγή.

Ο Νίτσε τού έμαθε ότι ο άνθρωπος πρέπει να κοιτάει την άβυσσο χωρίς να ζητά παρηγοριά, να την αποδέχεται χωρίς φόβο και να παλεύει μέχρι το τέλος. (Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Κι όταν βγήκανε όξω στο θόρυβο και στο βουητό του δρόμου, η καρδιά τους πιάστηκε. Πόσο μόνοι ήτανε μέσα σε τόσο κόσμο!

Κανένας δεν τους γνώριζε. Κι αν τώρα πέφτανε πεθαμένοι χάμω, κανένας δεν θα σταματούσε για να τους λυπηθεί.

Όλοι περνούσανε από μπροστά τους και κανένας δεν τους κοίταζε, κι αν τύχαινε να τους σπρώξει κανείς, τονε βλέπανε ευτύς να σταματά, να βγάζει ψυχρότατα κι ευγενέστατα το καπέλο του, να τους ζητά συγγνώμη και να φεύγει βιαστικός χωρίς να περιμένει απάντηση. ( – Πού πάνε; Γιατί τρέχουν έτσι; Γιατί τρέχουν έτσι και γιατί μας σπρώχνουν)

---

Γιώργος Νικ. Σχορετσανίτης

Η τραγική ζωή του Χανς Φάλαντα

Εκδόσεις: Οδός Πανός

Σελ.: 164

Σε αντίθεση με πολλούς άλλους συγγραφείς και διανοούμενους που εγκατέλειψαν τη ναζιστική Γερμανία, ο Χανς Φάλαντα ένοιωθε πάρα πολύ προσκολλημένος με τη γερμανική γλώσσα και τον πολιτισμό της χώρας του για να φύγει μακριά, παρά το γεγονός ότι κλήθηκε επανειλημμένως να απομακρυνθεί αφού το όνομά του βρισκόταν μέσα στη μαύρη λίστα την οποία είχαν δημιουργήσει οι σχετικές υπηρεσίες των Ναζί. Ως αποτέλεσμα της μη απομάκρυνσης από τη ναζιστική Γερμανία έζησε όλα τα χρόνια του φόβου, της δυσπιστίας και του κινδύνου της καθημερινής ζωής της εποχής του πολέμου του Βερολίνου, κι έτσι η ψυχολογική πτυχή της ιστορίας των Χάμπελ τού κέντρισε τελικά το ενδιαφέρον για περαιτέρω απασχόληση και συγγραφή. Έναν χρόνο, λοιπόν, μετά την παραλαβή των σχετικών αρχείων, το φθινόπωρο του 1946, ο Φάλαντα έγραψε τον «Εφιάλτη» (Der Alpfruck) καθώς και το «Jeder stirbt for sich allein» (Every man dies alone ή Alone in Berlin, Κάθε άνθρωπος πεθαίνει μόνος ή Μόνος στο Βερολίνο), το τελευταίο σε διάστημα λιγότερο του ενός μηνός, και πέθανε λίγους μήνες αργότερα, μερικές εβδομάδες πριν από την έκδοση του βιβλίου του… (Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

---

Ηρώ Σκάρου

Τροία

Εκδόσεις: Κέδρος

Σελ.: 488

Ένας παράξενος βόμβος από τα έγκατα της γης αναστατώνει τη γειτονιά. Δεν είναι όμως μόνο αυτή η απειλή που κρατάει την Ελένη ξύπνια τα βράδια. Το πατρικό της στο νησί κινδυνεύει να καταρρεύσει, το ίδιο και το σπιτικό της στα Βριλήσσια. Ο σύζυγός της, σύμβουλος προσωπικής ανάπτυξης, φαίνεται να νοιάζεται κυρίως για τη δική του ευζωία. Ο μεγάλος της γιος δηλώνει genderfluid και δημιουργεί προβλήματα στο σχολείο. Η πεθερά της έχει λόγο για τα πάντα. Όταν στο σκηνικό εμφανίζεται ένας καρδιολόγος που γράφει ποιήματα και μια σκυλίτσα που χώνει τη μουσούδα της παντού, η κατάσταση μοιάζει πια έτοιμη να εκραγεί. (Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

---

Γιάννης Μαρής

Το χαμόγελο της Πυθίας

Εκδόσεις: Άγρα

Σελ.: 232

Το «Χαμόγελο της Πυθίας» (1971) είναι το δεύτερο βιβλίο του Μαρή με θέμα την αρχαιοκαπηλία, δέκα χρόνια μετά τον «Ίλιγγο» (1961). Εδώ ο Γιώργος Στεφάνου δέχεται στο Παρίσι την επίσκεψη ενός αγνώστου που του συστήνεται ως καθηγητής Φόυερμπαχ. Του ζήτησε να λάβει μέρος στην κλοπή του Ηνίοχου των Δελφών ανοίγοντας ένα τούνελ τον Δεκαπενταύγουστο, όταν το μουσείο θα είναι κλειστό. Ο αφηγητής θα συνεργαστεί με τη διεθνή σπείρα που έχει οργανώσει ο Φόυερμπαχ για λογαριασμό κάποιου μεγιστάνα, μανιώδους φιλότεχνου, ακόμα και μουσείου. Η κλοπή μπορεί να είναι «μαξιμαλιστική» αλλά η περιγραφή του κυκλώματος των εμπλεκομένων είναι εντυπωσιακά εύστοχη και προφητική. Η αρχαιοκαπηλία στην Ελλάδα θα αρχίσει να βλέπει το φως της δημοσιότητας δύο δεκαετίες αργότερα. (Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Διαβάστε επίσης:

Βιβλίο: Οι προτάσεις της εβδομάδας

Βιβλίο: Ο Ουελμπέκ σε νέες περιπέτειες

Βιβλιόφιλοι: Στα πιο ψηλά ράφια της βιβλιοθήκης