Το σπίτι μας. Το προσωπικό μας καταφύγιο. Εκεί που ριζώνουμε βαθιά μέσα στον εαυτό μας και οι φόβοι μας σωπαίνουν. Ή έτσι νομίζουμε.

Γιατί το ελλειπτικό έργο που έγραψε και σκηνοθέτησε ο Δημήτρης Καραντζάς και που εμπνεύστηκε από την «Παρέλαση» της Λούλας Αναγνωστάκη, έρχεται να μας διαψεύσει.

Στο δικό του «Σπίτι» η βία εισχωρεί μέσα από τις χαραμάδες των παραθύρων, τα δελτία ειδήσεων και τις βάναυσες αναγνωρίσιμες τηλεοπτικές εικόνες που όχι μόνο εξομοιώνουν τους πολέμους με τις διαδηλώσεις για την ειρήνη, τα ακραία καιρικά φαινόμενα με τους μετανάστες ή τον Χίτλερ, τον Πούτιν και τη Μέρκελ μέχρι τον Τραμπ, αλλά κυρίως εθίζουν τους ακυρωμένους κατοίκους του οι οποίοι, στην ουσία απροστάτευτοι, παρακολουθούν σχεδόν αδιάφορα την «απωθημένη πραγματικότητα».

Μέχρι που η ουτοπία γκρεμίζεται συθέμελα και αυτός ο δίχως ταυτότητα, αδιατάρακτος χώρος διαλύεται ρεαλιστικά.

Υποσχόμενη ιδέα. Μόνο που η εφαρμογή της αγγίζει τα όρια της ευκολίας χωρίς να καταφέρνει να βυθιστεί στη βαθύτερη ουσία της.

Αρχικά, κατά τη διάρκεια σχεδόν της μισής παράστασης, βλέπουμε βουβές στιγμές τετριμμένης καθημερινότητας, εκτελεσμένες από ένα ζευγάρι που συγκατοικεί στο συγκεκριμένο «σπίτι». Οι ένοικοί του περιφέρονται άσκοπα, μεταφέρουν ρούχα, βάζουν πλυντήριο, ταχτοποιούν έγγραφα, σιγοψιθυρίζουν αδιάφορες φράσεις που φτάνουν με δυσκολία στο κοινό. Μόνο που οι κινητικές δραστηριότητές τους δεν εμπεριέχουν καμία έκπληξη ή φαντασία, όπως, για παράδειγμα, συνέβη σε ανάλογες σκηνές στις περφόρμανς του Μάριο Μπανούσι.

Και μπορεί να είναι εσκεμμένες, αλλά αφενός δημιουργούν μία αίσθηση αμηχανίας και αφετέρου προαναγγέλλουν εμφανώς την «αναμενόμενη» ανατροπή.

Τη ρουτίνα σπάει πρώτα ένα κείμενο επιστημονικής φαντασίας που διαβάζει ψύχραιμα ο άνδρας (Φιντέλ Ταλαμπούκας), στο οποίο οι άνθρωποι πεθαίνουν από έναν αφόρητο καύσωνα ή εκτελούνται από τους ηγέτες τους αν είναι απειθάρχητοι και οι συνθήκες διαβίωσης σοκάρουν.

Ωστόσο η, ώς τότε, φαντασιακή δυστοπία δίνει τη θέση της στη ζοφερή – και μάλιστα ιστορικής σημασίας – πραγματικότητα που προβάλλεται στο παράθυρο – οθόνη καταρρίπτοντας κάθε ίχνος ασφάλειας.

Ώσπου η γυναίκα (Αλεξία Καλτσίκη) ξεσπά σε έναν οργισμένο μονόλογο γεμάτο απελπισία και εφιαλτικές μνήμες, ενώ σταδιακά το «καταφύγιό» της αποσυντίθεται με έναν τρομακτικό θόρυβο που σκεπάζει τη φωνή της, θυμίζοντας την παράσταση του έργου «Απομίμηση ζωής» του Ούγγρου Κορνέλ Μούντρουτσο.

Αν κάτι κλέβει τις εντυπώσεις είναι σίγουρα το εξαιρετικό βίντεο της Γκέλυς Καλαμπάκα.

Διαβάστε επίσης:

Η Γιορτή του Σινεμά στις 26 Οκτωβρίου επιστρέφει με εισιτήριο 2 ευρώ σε όλες τις αίθουσες

«Napoleon»: Κυκλοφόρησε το δεύτερο τρέιλερ της νέας ταινίας του Ρίντλεϊ Σκοτ (photos/videos)

Ταινίες Πρώτης Προβολής: Δράμα, περιπέτεια και «Οι Δολοφόνοι του Ανθισμένου Φεγγαριού» με Ντε Νίρο και Ντι Κάπριο