Σ’ ένα ερημωμένο χωριό στους πρόποδες της Αρκουδοράχης, όπου ο πόλεμος έχει αφήσει πίσω του αυτήν την εσωτερική ποιότητα απάνθρωπης σκληρότητας, οι ιδιοκτήτες ενός χασάπικου (ο Τζοχν Ντάνιελ και η Νόνι) και ο σφαγέας τους επιμένουν να το κρατούν ανοιχτό, ενώ οι σειρήνες εξακολουθούν να προειδοποιούν τον επικείμενο βομβαρδισμό.

Μοναδικός μοχλός επιβίωσης είναι η διατήρηση της μνήμης τους σε εκείνα τα ανέμελα χρόνια με την παλιά παραδοσιακή γλώσσα. Με άλλα λόγια, η νοσταλγία για ό,τι έχει αμετάκλητα χαθεί – η έννοια, δηλαδή, του «hiraeth», η οποία διαπνέει το έργο του Εντ Τόμας και αποτελεί θεμέλιο της ουαλικής κουλτούρας.

Τώρα η πραμάτεια και οι πελάτες δεν υπάρχουν πια, ο μοναχογιός τους έχει πεθάνει, η γλώσσα ως φορέας ταυτότητας έχει ξεχαστεί και η απώλεια κάθε προσδοκίας περιμένει στη γωνία.

Ξαφνικά εισβάλλει στη ζωή τους ένας αρχικά απειλητικός άνδρας, ο Κάπτεν – ένας στρατιωτικός με εξίσου τραυματικές μνήμες που επιθυμεί να βρει την ψυχική του ισορροπία. Ωστόσο η παρουσία του θα ανατρέψει τον εφησυχασμό τους και η πραγματικότητα θα ραγίσει τα θεμέλια της πλασματικής τους ασφάλειας.

Το αλληγορικό κείμενο του Ουαλού συγγραφέα, επηρεασμένο από το θέατρο του Παραλόγου, υπαρξιακό, ποιητικό με μικρές αναλαμπές χιούμορ και βασισμένο σε μακροσκελείς μονολόγους, απαιτεί σημαντικές ερμηνείες.

Και οι ηθοποιοί της «Αρκουδοράχης» δείχνουν τον καλύτερο εαυτό τους.

Ο Αργύρης Ξάφης (Τζοχν Ντάνιελ) και η σύντροφός του Δέσποινα Κούρτη (Νόνι) αποτελούν ένα ιδανικό σκηνικό ζευγάρι. Αγκιστρωμένοι στο παρελθόν και στις φθίνουσες αξίες του, όπως τα πρόσωπα που υποδύονται, διαχειρίζονται με ιδιαίτερη ευαισθησία τα συναισθήματά τους. Με μικρές σωματικές ταλαντεύσεις, εκφραστικά βλέμματα, εσωτερικό παλμό και συνεχείς εναλλαγές, υπερασπίζονται την αλήθεια τους.

Ο καλός Δημήτρης Δρόσος ως Κάπτεν εκπέμπει πειστικά την ορμή του οργισμένου αλλά και ηττημένου ανθρώπου που έχει χάσει την πίστη του στη ζωή.

Ο Δημήτρης Γεωργιάδης, τέλος, «γράφει» στη μικρή παρουσία του στον ρόλο του σφαγέα.

Έξοχη η μετάφραση του Αργύρη Ξάφη και ατμοσφαιρική η σκηνοθεσία από την Ιώ Βουλγαράκη που, θέλοντας να ξεφύγει από τον ρεαλισμό, βασίστηκε στη μετέωρη κινησιολογία της Κατερίνας Φώτη. Ενδιαφέρουσα η μουσική του Θοδωρή Αμπατζή, που παραπέμπει σε ουαλικά ακούσματα.

Διαβάστε επίσης:

Ταινίες Πρώτης Προβολής: Θρίλερ, δράμα και «Ένα καινούριο αύριο»

Μια ξεχωριστή συναυλία στην ακριτική Κάσο

Κέρκυρα, το Νησί των Βιβλίων!