Οποιοδήποτε σενάριο και να πέσει στα χέρια του και τον ενδιαφέρει, το κάνει δικό του. Μπορείς να τον πιστέψεις ότι είναι ο οποιοσδήποτε. Υπάρχει κάτι το μυστήριο γύρω από τον Χοακίν Φίνιξ. Για έναν ηθοποιό του επιπέδου και της εμπορικής του επιτυχίας, είναι ντροπαλός απέναντι στις κάμερες, έχει νεανική και καθησυχαστική χροιά στη φωνή και μια τάση να «σκοντάφτει» στα λόγια του. Ταυτόχρονα, έχει τον αέρα του ηθοποιού από τζάκι. Τον περιβάλει μυστήριο και αυτό είναι που τον κάνει ακαταμάχητο σε κοινό και tabloids.

Γεννημένος στις 28 Οκτωβρίου 1974 στο Σαν Χουάν του Πουέρτο Ρίκο, ο Φίνιξ κατάγεται από οικογένεια καλλιτεχνική, συμπεριλαμβανομένου του μεγαλύτερου αδερφού του Ρίβερ Φίνιξ. Τυφλή στροφή, Μονομάχος, Οιωνός, Walk the Line, The Master, Δικός της, Joker, Ναπολέων. Δεν υπάρχει κάτι που να μην μπορεί να ενσαρκώσει – με όλη τη σημασία της λέξης.

Η οικογένειά του είχε σχέση με τον κινηματογράφο. Οι διασυνδέσεις που έκανε η μητέρα του ως γραμματέας στο NBC βοήθησαν τον ίδιο αλλά και τον αδερφό του Ρίβερ, όμως κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει για νεποτισμό. Χρησιμοποιώντας εν μέρει τη μητέρα και τον αδερφό του για να καταφέρει να μπει στο σύστημα, ο Χοακίν δεν ήταν ούτε ανάξιος ούτε ανίκανος στην τέχνη που επέλεξε να υπηρετήσει. Το αντίθετο, ήταν μαγικός και έχει επανειλημμένα επιβεβαιώσει την κοινή αντίληψη ότι είναι από τους μεγαλύτερους – ίσως ο μεγαλύτερος –  ηθοποιός της γενιάς του.  

Από το ξεκίνημα του κινηματογράφου έναν αιώνα πριν, οι άντρες ηθοποιοί που ξεχώρισαν και είχαν αποδοχή από το κοινό χωρίστηκαν σε αυτούς που πρωταγωνιστούσαν σε περιπέτειες όπως ο Τζον Γουέιν και ο Χάρισον Φορντ και στους ερμηνευτές όπως ο Μάρλον Μπράντο και ο Μόργκαν Φρίμαν. Οι εμβληματικοί ηθοποιοί περασμένων χρόνων ταιριάζουν σε μία ή και στις δύο κατηγορίες.

Ο Χοακίν Φίνιξ αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα, μια «ανωμαλία», είναι μη κομφορμιστής και δεν συμβιβάζεται με τις κατηγορίες. Η τεράστια προσαρμοστικότητά του είναι αναμφισβήτητα, απαράμιλλη, με τον άλλο ηθοποιό ανάλογου επιπέδου, τον  Ντάνιελ Ντεϊ Λιούις ...ο οποίος πήρε την απόφαση να αποσυρθεί. Σχεδόν μόνος του έχει επαναπροσδιορίσει τα όρια που μπορεί να περιορίζουν έναν ηθοποιό μεταβαίνοντας αβίαστα από έναν διεστραμμένο κακομαθημένο αυτοκράτορα Κόμοδο στο Gladiator, έναν ντετέκτιβ στην κωμωδία Inherent Vice, έναν ιδιοφυή μα αλκοολικό Johnny Cash, σε έναν κυκλοθυμικό, λακωνικό και τραχύ βετεράνο στο You Were Never Really. Από τον ασταθή  βετεράνο του στρατού αλλάζει και μεταμορφώνεται σε φωτογράφο στο The Master. Κι εκεί που πιστεύεις ότι αυτός ο ηθοποιός είναι «επιπέδου», και μια ταινία υπερηρώων δεν του αρμόζει, έρχεται και μας παρουσιάζει τον καλύτερο Τζόκερ που έχουμε δει ποτέ για τον οποίο κέρδισε επιτέλους το Όσκαρ.  Δεν υπάρχει ρόλος τον οποίο να μην μπορεί να απογειώσει.

Η αλήθεια είναι πως η Ακαδημία τον έχει παραβλέψει πολλές φορές όπως έχει γίνει με τον Ντι Κάπριο αλλά και τον σκηνοθέτη Πολ Τόμας Άντερσον που είχαν συνεργαστεί μάλιστα στο παρελθόν. Κανένας από τους δύο τελευταίους δεν μοιάζει ταραγμένος από αυτό το γεγονός. Ο Φίνιξ δεν αποζητά αναγνώριση από τους κριτικούς γιατί γνωρίζει πολύ καλά το υποκριτικό του επίπεδο.

Πέρα από το Gladiator, είτε από συνειδητή καλλιτεχνική επιλογή είτε από έναν μέτριο ατζέντη, πέρασε πολλά από τα χρόνια διαμόρφωσης της υποκριτικής του ταυτότητας και σχεδόν ολόκληρη την καριέρα του μέχρι το Τζόκερ, παίζοντας σε φιλμ νουάρ και indie ταινίες χαμηλού προϋπολογισμού.

Πριν από τον ρόλο του ψυχικά διαταραγμένου Τζόκερ, ο Φίνιξ ήταν μεν γνωστός αλλά όχι στους A listers ηθοποιούς του Χόλυγουντ. Όμως το ταλέντο του ήταν κάτι που δεν μπορούσε να περάσει απαρατήρητο. Η ερμηνεία του για παράδειγμα στον Τζόκερ ήταν συγκλονιστική καθώς μας οδηγεί δεξιοτεχνικά και σταδιακά από τον αθώο, γλυκό και κακοποιημένο  Άρθουρ Φλεκ στη στιγμή που περνάει την λεπτή γραμμή της λογικής και γίνεται ο ανεξέλεγκτος και επικίνδυνος Τζόκερ. Δεν είναι εύκολο να πάρει κανείς έναν χαρακτήρα κόμικ και με την ερμηνεία του να κερδίσει το Χρυσό Αγαλματίδιο.

Έχει ελάχιστες αποτυχίες στο βιογραφικό του όπως το Irrational Man του Woody Allen και η Mary Magdalene αλλά όπως είχε πει και ο Τζόρνταν Μπέλφορτ στον Λύκο της Γουόλ Στριτ, «Μην με κρίνετε για τους νίκες μου, αλλά για τους ήττες μου, καθώς είναι λίγες».

Ο Κόμοδος τον καθιέρωσε ως σκοτεινά ελκυστικό ανερχόμενο ηθοποιό ενώ το αρρωστημένο γέλιο και το βαλς στις σκάλες του Τζόκερ, τον «έσπρωξαν» απευθείας στο κέντρο τον κορυφαίων ηθοποιών της γενιάς του.

Τον έχουμε δει συναισθηματικά απογυμνωμένο, αφοπλιστικό, ευάλωτο, ειλικρινή, σκληροτράχηλο, αδίστακτο, τρελό, επικίνδυνο, τσακισμένο. Είναι κορυφαίος στο να αφηγείται ιστορίες. Η λέξη που ίσως ψάχνουμε είναι «πολυδιάστατος». Ο Φίνιξ δεν είναι ο άνθρωπος που καθορίζεται από τις ταινίες του αλλά ο άνθρωπος που τις καθορίζει.

Διαβάστε επίσης:

Εκλογές στην Ολλανδία: Πανηγυρίζουν Όρμπαν και Λε Πεν για τη νίκη του ακροδεξιού Βίλντερς

Ερντογάν: Έδωσε σε παιδιά το μεγαλύτερο σε αξία χαρτονόμισμα της Τουρκίας – «Ήρθε ο παππούς Ταγίπ» (video)

Πόλεμος στο Ισραήλ: «Ούτε ανακωχή, ούτε απελευθέρωση ομήρων πριν από την Παρασκευή»