Είκοσι χρόνια μετά, και το έργο μοιάζει πιο επίκαιρο από… σήμερα. «Το σπίτι με τα δώρα» του Αντώνη και του Κωνσταντίνου Κούφαλη, που τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Θεάτρου 2001, έχει ως ηρωίδες τρεις γυναίκες, την Ελένη, τη Βασιλική και την Ιωάννα, που αφηγούνται τα τραύματά τους.

Η πρώτη κουβαλάει την προσωπική της τραγωδία πάνω σ’ ένα τενεκεδένιο νύχι που φύτρωσε στη θέση του παλιού, που μαύρισε κι έπεσε. Το νύχι αυτό είναι η πανοπλία, η άμυνά της. Αυτό θα την καθορίσει, αυτό θα δώσει τη λύση… Η Βασιλική ζει σ’ ένα σπίτι απ’ όπου απουσιάζει ο αέρας. Παιδί δυο προβληματικών γονιών, θα πάρει τη ζωή στα χέρια της όταν διαπιστώσει πως η ανήλικη κόρη της βιώνει τη δική της τραγωδία με δέλεαρ μια κούκλα… Η Ιωάννα είναι μια έφηβη που γεννήθηκε άνδρας σ’ ένα γυναικείο κορμί. Σύντομα θα απεκδυθεί τη γυναικεία φύση της όταν, ντυμένη αγόρι, θα γίνει το αντικείμενο του πόθου μιας συνομήλικής της. Η κατάληξη θα είναι τραγική. 

Λένε οι συγγραφείς για το έργο τους. «Γυναικείες αποσκευές:

Οι τρεις ηρωίδες του έργου μεταφέρουν τις αποσκευές τους και τις ανοίγουν μπροστά στον θεατή. Έχουν μέσα τραύματα ανεπούλωτα, ιστορίες ανείπωτες, μνήμες που θέλουν να ξεχάσουν, αναιρέσεις και διαψεύσεις, πίκρες, κομμάτια από ζωές άλλων που ονειρεύτηκαν, αλλά δεν πρόλαβαν να χαρούν. Είναι ευάλωτες και αποφασισμένες να βιώσουν αυτό που τους δωρήθηκε, πληρώνοντας τελικά το κόστος των επιλογών τους, που υπερβαίνει το μέτρο και τον κανόνα.

Τις αγαπήσαμε και τις φροντίσαμε, αλλά μας εγκλώβισαν και μας τρόμαξαν. Κι όλη αυτή η επώδυνη πορεία για την αλήθεια τους έγινε για μας ένα μεγάλο βήμα προς την αυτογνωσία και την κάθαρση». 

Η προσέγγιση του σκηνοθέτη Λευτέρη Παπακώστα. «‘‘…να φοβάσαι όταν δεν πονάς. Ο πόνος δεν είναι σύμπτωμα, είναι η αρχή της γιατρειάς…’’ (απόσπασμα από το έργο). ‘‘Το σπίτι με τα δώρα’’ ένα έργο σκληρό, ένα έργο αληθινό, ένα έργο ενδοσκόπησης της οικογένειας, της οικογένειας που υπάρχει και τρομάζει την κοινωνία, την κοινωνία που αδιαφορεί και ανέχεται αυτή τη σκληρότητα. Ένα έργο ρεαλιστικό που αγγίζει τα όρια της ποίησης. Προσπαθώντας να βρούμε αυτή τη συνδετική τομή ρεαλισμού και ποίησης, δοκιμάζουμε να ανιχνεύσουμε υποκριτικούς κώδικες που συνδέουν αυτά τα δύο πεδία».

INFO

Πρωτότυπη μουσική: Ανθή Γουρουντή. Σκηνική εγκατάσταση/κατασκευή: Λευτέρης Παπακώστας, Μαρίνα Μηλιάρη. Κοστούμια/σκηνικά αντικείμενα: Σπύρος Γκέκας. Φωτισμοί/Φωτογραφίες: Παύλος Μαυρίδης. Υπεύθυνη Παραγωγής: Πασχαλιά Σιγγίκου. Παίζουν: Μικαέλα Δανά (Βασιλική),

Μαρία Καρακίτσου (Ελένη), Κατερίνα Παρισσινού (Ιωάννα).

Κάθε Δευτέρα και Τρίτη, Θέατρο Χώρος, Πραβίου 6-8.

Διαβάστε επίσης:

Θέατρο ΕΛΕΡ – Ελένη Ερήμου: Τρεις σημαντικές παραστάσεις που δεν πρέπει να χάσετε

Εκτός Φεστιβάλ Βιέννης ο μαέστρος Θεόδωρος Κουρεντζής επειδή «παραμένει σιωπηλός για όσα συμβαίνουν στην Ουκρανία»

Ταινίες Πρώτης Προβολής: Δράμα, περιπέτεια και «Ο Διάβολος Δεν Υπάρχει» (Videos)