Το προεκλογικό κλίμα που δημιουργείται, δεν μας αφήνει καμιά αισιόδοξη προοπτική και μας αποκλείει από κάθε πιθανότητα ελπίδας. Είναι απλό: ζούμε σε μιαν εξαιρετικά ασταθή εποχή, με μιαν αβέβαιη και ρευστή προοπτική που δεν μας αφήνει περιθώρια λάθους. Ο πολίτης πρέπει να καταλάβει επιτέλους ότι έχει ατομική ευθύνη για τις πράξεις του. Δεν μπορεί να μεταθέτει συνεχώς τις δικές του αβλεψίες …στους κακούς, τους διεφθαρμένους και τους πουλημένους. 

Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο για το παράδοξο να χρειάζεται επειγόντως να αλλάξει σύσσωμη η αντιπολίτευση για το καλό όλων (και της αντιπολίτευσης συμπεριλαμβανομένης). Συνήθως, αλλάζουμε τις κυβερνήσεις με ένα  από τα κόμματα της  αντιπολίτευσης.  Στη σημερινή συνθήκη που ζούμε, προσευχόμαστε όχι μόνο να μην κλονιστεί η κυβέρνηση αλλά και να αλλάξει όλη η αντιπολίτευση. 

Ο πολίτης, συνεπώς, δεν έχει περιθώρια για διαμαρτυρία ή ψήφο-μήνυμα. Γιατί το μήνυμα τού επιστρέφεται με πρόσθετες χρεώσεις! Πρέπει να ψηφίζει υπεύθυνα και όχι τιμωρητικά. Είναι απλό: φαντάζεται κανείς τον Κασσελάκη, αγκαζέ με τον Τάιλερ, να διαπραγματεύονται την ΑΟΖ, το Κυπριακό, τα εξοπλιστικά, τα ζητήματα της εθνικής μας ασφάλειας και ακεραιότητας;  Μα στο Θεό που πιστεύετε, καλοί μου άνθρωποι, δεν λυπάται κανείς σας αυτήν την χώρα; Προς τί τόσο μίσος εναντίον της;  Δεν υπάρχει στην πολύφερνη Αριστερά ένα σοβαρό και επαρκές πρόσωπο να αναλάβει να αντιπολιτευτεί και να προτάξει ένα κυβερνητικό σχέδιο δίχως ουρανομήκεις γελοιότητες;  

Ο πολίτης που ψηφίζει ΚΚΕ για την «αντίσταση και πάλη» γνωρίζει, όχι τι σημαίνει σταλινισμός, αλλά  τι σημαίνει για τη χώρα και τις ζωές μας να φύγουμε από την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ; Σοβαρά τώρα; 

Είναι δυνατόν να στέλνουν στην αντιπολίτευση επιστολογράφους που βγάζουν στο σφυρί γράμματα του Ιησού σε τηλεμάρκετινγκ εκπομπές; Είναι δυνατόν ένα 10% να θέλει να ψηφίσει έναν καράφλα που τους πουλά αλοιφές για να βγάλουν μαλλιά; 

Ένα ακόμα ζήτημα είναι ποιους στέλνουμε στη Βουλή. Πέρα από την ευθύνη των ίδιων των κομμάτων που για «επικοινωνιακούς» λόγους, δηλαδή, κανονικό χυδαίο λαϊκισμό, βάζουν υποψήφιους κάτι απίθανους ηθοποιούς, μοντέλα, ποδοσφαιριστές, αθλητές, σελέμπριτις, νικητές talent shows που ψάχνουν για δεύτερη καριέρα με γερό εισόδημα, υπάρχει και η ευθύνη των επιλογών μας! Ας ακονίσουμε λίγο τα κριτήριά μας. Δεν στέλνεις στη Ευρωβουλή τον εραστή των δυτικών προαστίων για να διαπραγματευτεί τα ευρωπαϊκά ζητήματα της χώρας κι έπειτα να έχεις το θράσος να διαμαρτύρεσαι. Αρβανίτη ψηφίζεις, Αρβανίτη λαμβάνεις.

Έχουμε μπροστά μας ευρωεκλογές  σε ένα διεθνές περιβάλλον όπου η κάθε μέρα μάς κρύβει και μιαν έκπληξη και η αντιπολίτευση βυθίζει στο βούρκο την πολιτική αντιπαράθεση. Κουτσομπολιά, τυμβωρυχίες, σκανδαλολογία, απύθμενης χυδαιότητας σχόλια, μικροπολιτικές από άτομα τα οποία δεν μπορούν να αντέξουν σε υγιές πολιτικό περιβάλλον ούτε ένα λεπτό. Είναι πρωτοφανές ότι η κυβέρνηση καλείται να παίξει και το ρόλο της αντιπολίτευσης. Αλλά για πόσο ακόμα; 

Είμαστε μια κοινωνία που κραυγάζει, καταγγέλλει, κατηγορεί, ευτελίζει, διαμαρτύρεται διαρροϊκά. Μια κοινωνία ανίκανη να αισθανθεί τι εστί εθνικό και δημόσιο συμφέρον. Η ελληνική αντιπολίτευση μοιάζει πολλές φορές με εκείνους τους παλαβούς  αμερικανούς τηλεοπτικούς ιεροκήρυκες  που εξαπολύουν μύδρους κατά των αμαρτωλών και την επομένη βρίσκουν στους λογαριασμούς τους εκατομμύρια και στην κατάψυξή τους κομμένα κεφάλια. 

Πρόσφατα πληρώσαμε υπερβολικά ακριβά την ίδια μας την απερισκεψία με τεράστιο κόστος κι όμως η βλακεία εξακολουθεί να αντιστέκεται σθεναρά. Ας βγει ο κύριος Τσίπρας να πει σε όλους τους έξαλλους ομοϊδεάτες του τι εστί μια Ελλάδα ασταθής και αντιευρωπαϊκή – ως μια ελάχιστη ανταπόδοση στην απόλυτη καταστροφή που επέφερε σ’ αυτόν τον τόπο και τις επόμενες γενιές. Αυτός, είμαι σίγουρος ότι το ξέρει καλύτερα από όλους μας…  

Διαβάστε επίσης:

Το πένθος δεν παράγει δίκαιο

Η νέα παγκόσμια γεωπολιτική αρχιτεκτονική εγκυμονεί ανυπολόγιστους κινδύνους για μια (τελευταία;) παγκόσμια ανάφλεξη

Φωτιές καίνε στο… επιτελείο