Από τη χρεοκοπία του 2010 και μετά η ελληνική κοινωνία έχει γίνει πολύ σοφότερη. Όμως ταυτόχρονα έχει γίνει και πολύ πιο ευερέθιστη, έχει συσσωρεύσει ταλαιπωρία και ανασφάλεια σε όλα τα επίπεδα. Οι ανάγκες της συστηματικά αγνοούνται ή ικανοποιούνται πλημμελώς και χωρίς σοβαρό αντίκρισμα. Η χρεοκοπία είναι ένας πολύ σοβαρός λόγος, αλλά η ανάγκη για καλύτερη ποιότητα ζωής παραμένει ανικανοποίητη για όλο και ευρύτερα στρώματα του πληθυσμού.

Δεν χρειάζεται πολλή φαντασία για να διαπιστώσει κάποιος ότι η έλλειψη καθηγητών και υποδομών στα σχολεία, γιατρών και νοσηλευτών στα νοσοκομεία, πυροσβεστών το καλοκαίρι και άλλες πολλές παρόμοιες ελλείψεις περνούν απαρατήρητες. Η ψηφιοποίηση του κράτους και τα κάθε λογής επιδόματα δεν μπορούν να υποκαταστήσουν τα τεράστια κενά εκεί όπου το κοινωνικό κράτος απαιτεί την παρουσία ανθρώπων και όχι ηλεκτρονικών εφαρμογών.

Ίσως κάποιος να ισχυριστεί ότι τις πυρκαγιές που κατέκαψαν την Αττική και την Αθήνα δεν θα μπορούσαν να τις αντιμετωπίσουν ακόμη και πολύ περισσότεροι πυροσβέστες – αν υπήρχαν. Είναι μια υπόθεση. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι δεν υπήρχαν. Κι αυτό είναι που η κυβέρνηση οφείλει να δει πριν η γενικευμένη δυσαρέσκεια για μια σειρά τομείς της καθημερινότητας σκάσει με μανία στο κεφάλι της.

Όσο μεγαλώνει η ανασφάλεια των πολιτών, τόσο μειώνεται η δέσμευσή τους στην «πολιτική σταθερότητα» και αυξάνεται ο κίνδυνος «να τα βροντήξουν όλα κάτω». Και ύστερα… γαία πυρί μειχθήτω.

Διαβάστε επίσης:

Επιτελικό σχέδιο ή «τέτοια ώρα, τέτοια λόγια»;

Η υπέρβαση του στόχου για τα κρατικά έσοδα επαναφέρει την κυβερνητική αισιοδοξία για τη ΔΕΘ

Υπουργός τρολ – ο Άδωνις Γεωργιάδης βρήκε αφορμή τον γάμο Κασσελάκη για να κάνει επίθεση στην… αριστερά