Η ΘΥΣΙΑ

Έκανε έναν πανηγυρικό ανασχηματισμό για να βάλει και στο Νο2 τον εαυτό του (Χατζηδάκης) και κυρίως για να θυσιάσει αντί του πρωταγωνιστή, όπως απαιτούσε ο χορός, τον «αντ’ αυτού» ταύρο της παράταξης (Βορίδη). Ω, της αμύνης, άμυνα!

Τάχα ο τσεκουράτος είδε τον Παπάγο στον ύπνο του κι ήταν ο αείμνηστος που του υπέδειξε να επιτεθεί ως βορ-βορίδης στην κ. Καρυστιανού. Κι ο «ευαίσθητος» Μητσοτάκης έρχεται ως τιμητής και του δείχνει την Έξοδο …

Εξοδος προς το “Ενέργειας” και μόλις το αποδέχτηκε, ακόμη πιο χαμηλά στο υπουργείο των push backs και της χλεύης, με την ελπίδα πως θάχει την αξιοπρέπεια να φύγει μόνος του! Δεν θα ξεκολλούσε ακόμη και καψιμιτζή να τον έβαζε, γιατί έχει πλήρη αυτογνωσία ότι δεν κάνει για πρώτους ρόλους. Έτσι κι αλλιώς είδε κίτρινη κάρτα, γιατί το Μετανάστευσης είναι προθάλαμος εξόδου (δες: Μηταράκης, Καιρίδης, Παναγιωτόπουλος).

ΠΑΝΗΓΥΡΙΑ

Καλά είναι τα πανηγυράκια! Εμπεδώνουν την συλλογικότητα και καλλιεργούν την αρμονική συμβίωση στο συνάφι των «κυβερνώντων» ενώ μια θυσία αρμόζει στο πανηγυρικό πνεύμα.

Παράδειγμα, το πανηγύρι του Αγίου Χαραλάμπους (πανηγύρι του Ταύρου) που περισώζει αφθονία αυτούσιων αρχαιοελληνικών εθίμων Με το τελετουργικό του, καθαγιασμένο πλέον κι από την ελληνορθόδοξη Εκκλησία, έχει ως κυρίαρχο στοιχείο την θυσία του βοδιού – ιερείου στο όρος Ταύρος, την οποία ευλογεί ο ιερέας.

Οι πανηγυριώτες του περνούν όλη τη νύχτα στο βουνό γλεντώντας όσο μαγειρεύεται το κεσκέτσ’, το ειδικό φαγητό από το βόειο κρέας με χοντραλεσμένο στάρι, που βράζει ολονυχτίς, πάνω από 15 ώρες. Το πρωί της Κυριακής μοιράζεται ως μετάληψη. Υπάρχει μια σαφής αντιστοιχία με ανάλογα έθιμα των αρχαίων

Δοθέντος ότι η θυσία του Μάκη δεν συνοδεύτηκε από θρήνους αλλά από πανηγύρια, συνάγω ότι επιζεί στο Μαξίμου το απολλώνιο και το διονυσιακό πνεύμα! Ελπίζω να μην τον μαγειρέψουν κεσκέτσ’, τον δυστυχή …

ΕΞΗΚΟΝΤΑΡΧΙΑ

Η εξηκονταρχία από πολλούς θεωρήθηκε ως “λέξημα”, δηλαδή ως ανύπαρκτη λέξη που συνειδητά χρησιμοποιήθηκε απο τον Καρυωτάκη προς υποτίμηση του σχολιαζομένου (Πρέβεζα). Ωστόσο σε ΦΕΚ διαβάζουμε ότι η τελωνοφυλακή «διαιρείται εις εξ εξηκονταρχίας, εκάστη των οποίων διοικείται υφ’ ενός εξηκοντάρχου! Άρα ο θεσμός του εξηκόνταρχου υπήρξε στο Ελληνικό κράτος και δεν αποτελεί μια ακόμη πρωτοτυπία του Μητσοτάκη

Το σχήμα μάχης των 60+1 νέων maximians αποτελεί μια σπείρα των οικείων δυνάμεων, προκειμένου να αντιτάξουν άμυνα περί πάρτης. Ο κ Πρωθυπουργός ετοιμάζεται για μάχη μέχρις εσχάτων κι αυτό είναι το μόνο μήνυμα που άκουσε, απ’ όλα όσα ειπώθηκαν τελευταία.

Στην εξηκονταρχία του διακρίνονται τρείς μπριγάδες μαχητών, όλες βέβαια αποτελούμενες αποκλειστικά από αφοσιωμένους του ευρύτερου μητσοτακισμού. Αναλυτικά:

1. Μια ντουζίνα είναι η ‘Νέα Σημιτοποταμία’ (20%). Παρουσιάζονται αυστηροί προς τους ιθαγενείς δεξιούς ως Βαυαροί της Αντιβασιλείας. Αν κι ο κ Ανδρουλάκης τους ονόμασε πρόσφατα «τάγματα Γενιτσάρων». Δεν είναι πάρα πολλοί αλλά κατέχουν καίρια πόστα. Δεν έχουν κανένα αύριο στην μ.Μ. περίοδο, ούτε κι ο μικρός Κυριάκος τους.

1. Λίγο περισσότεροι (25%) είναι οι αμιγώς άνθρωποι της Οικογένειας χωρίς θητεία στην πολιτική, πΜ. Πέραν του γκανιάν (Μητσοτάκη-Χατζηδάκη) κι άλλες δύο έγιναν υπουργοί. Πρόκειται κυρίως για υφυπουργούς που λόγω ηλικίας, πολλοί δεν είχαν πλούσιο παρελθόν ωστόσο έχουν μέλλον. Απωλέσθηκε η εμβληματική Βούλτεψη που… παραμπαγιάτεψε! Κάθε λύση διαδοχής από την μπριγάδα της Οικογένειας θεωρείται παρωδία.

1. Την πλειοψηφία (55%) διατηρούν, έστω ονομαστικά, οι ‘ιθαγενείς’ δεξιοί. Μητσοτακικοί κι αυτοί, είτε συγκυριακώς είτε μονίμως, αλλά βασιζόμενοι και σε πιο παραδοσιακές δομές της παράταξης:
2. Καμία δεκαριά γνωστά επώνυμα της Δεξιάς (επαρχιακά τζάκια)
3. 5-6 ανήκουν στην αποδυναμωμένη ακροδεξιά πτέρυγα
4. 5-6 είναι του μηχανισμού της ΝΔ (συνδικαλιστές, αυτοδιοικητικοί, ΔΑΠ κλπ)
5. Δέκα φέρουν τίτλο άνευ αντικρίσματος – προίκα επιβίωσης τους στην δύσκολη επόμενη στροφή επανεκλογής – ιδιαιτέρως στον Βορρά.
6. Ελάχιστοι προσηλυτίστηκαν δια του ανασχηματισμού ενώ κάποιες υπουργοποιήσεις έγιναν με το μυαλό στην δημιουργία αντερεισμάτων (πχ Μεσσηνία).Γενικά ο εχθρός αντιμετωπίστηκε εχθρικά κι όχι με διάθεση εξευμενισμού.

 Από το πλήθος των “ιθαγενών υπουργών” (55%) κατέχουν επάξια την θέση τους ελάχιστοι. Οι δημοφιλείς κ Δένδιας, Κεραμέως, Κικίλιας, ο Παπαστεργίου, άντε και κανα-δυό ακόμη των οποίων η αφοσίωση είναι τόσο, όσο …

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Τι ζητούσαν του ανθρώπου; Ενώ δέχεται την έφοδο του “λαϊκισμού των Τεμπών”, να εκχωρήσει τα κυβερνητικά ταμπούρια στους εχθρούς; Δεν είναι ο νέος ΓΑΠ αλλά ο νέος Σαμψών, που ήδη ψιθυρίζει: «Αποθανέτω η ψυχή μου, μετά των αλλοφύλων!».

Διαβάστε επίσης:

Τα κόμματα εξουσίας, η οργή και οι προσδοκίες

Ο πρωθυπουργός σε αποδρομή, η χώρα πρέπει να βρει λύση

Με τον Τασούλα η ΝΔ τιμά την παράδοση του… Καλ(π)ογιάννη