Η αξιολόγηση (όπως την εννοεί η επιστήμη και η διοικητική πρακτική) αποτελεί πολύτιμο εργαλείο για έναν οργανισμό προκειμένου να βελτιώσει την οργάνωση και τη λειτουργία του και να αναπτύξει το ανθρώπινο δυναμικό του. Συνεπώς η δημόσια διοίκηση χρειάζεται την αξιολόγηση προκειμένου να αναβαθμίζει διαρκώς την ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών προς τους πολίτες, να ακολουθεί τους στόχους πολιτικής, να ανταποκρίνεται εν γένει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο στην αποστολή της. Υπό την προϋπόθεση όμως ότι θα βασίζεται σε συγκεκριμένη, καθορισμένη και κοινά αποδεκτή μεθοδολογία, και την τήρηση, αν πρόκειται για το προσωπικό, συγκεκριμένων αρχών όπως της διαφάνειας, της αντικειμενικότητας, της ισότητας, της αξιοκρατίας. Και βεβαίως, δεν νοείται να χρησιμοποιείται για πολιτικούς, ιδίως μικροπολιτικούς, σκοπούς.

Ο τρόπος λοιπόν που η κυβέρνηση και μάλιστα ο ίδιος ο πρωθυπουργός περιφέρει την έννοια της αξιολόγησης στη δημόσια σφαίρα δεν φαίνεται να αποσκοπεί στα παραπάνω. Στοχεύει, αντίθετα, στην εκμετάλλευσή της προκειμένου να φανεί στην κοινή γνώμη ότι η κυβέρνηση διαθέτει το λεγόμενο «αφήγημα» για το κράτος, αλλά και, εκ του πονηρού, να περάσει υπογείως το μήνυμα ότι το «κακό δημόσιο», οι «χρόνιες παθογένειες» και οι δημόσιοι υπάλληλοι ευθύνονται για ό,τι αρνητικό συμβαίνει στη χώρα, μέχρι και για το έγκλημα των Τεμπών. Γιατί, δυστυχώς, η κυβέρνηση επέλεξε την «αξιολόγηση» ως απάντηση στην τραγωδία και δεν δίστασε το αδιανόητο, να τη συνδέσει με το συμβάν φωτογραφίζοντας την δήθεν έλλειψή της ως αιτία του, αλλά και ως οδό διαφυγής από τη δεινή θέση στην οποία έχει περιέλθει.

Θα αναρωτηθεί κανείς: Δεν είναι υπαρκτές οι παθογένειες στη Δημόσια Διοίκηση; Προφανώς ναι, και έχουν δίκιο οι πολίτες που αρκετές φορές αγανακτούν. Είναι όμως δίκαιο να ρίχνουμε την ευθύνη αποκλειστικά στους υπαλλήλους, σε ένα καθεστώς πολυνομίας, κακονομίας, αντινομίας, έλλειψης κρίσιμων πόρων και υποδομών και κυρίως σε ένα περιβάλλον πλήρους κομματικοποίησης της Δημόσιας Διοίκησης;

Και ερχόμαστε τώρα στην ουσιαστική αξιολόγηση της, κατά την κυβέρνηση, «αξιολόγησης». Η διακηρυγμένη βούληση για την κατοχύρωσή της στο Σύνταγμα, πέραν της επικοινωνιακής διαχείρισης, δεν έχει λογική. Η μόνη λογική που μπορεί να υπάρξει είναι την περίπτωση της ευθείας σύνδεσής της με την άρση της μονιμότητας στον Δημόσιο Τομέα. Αν είναι έτσι, η κυβέρνηση οφείλει να το πει καθαρά.

Αναφορικά με την αποστολή ερωτηματολογίων σε τέσσερα εκατομμύρια πολίτες για την αξιολόγηση του δημοσίου, θα έλεγε κανείς ότι είναι θεμιτό να έχουν άποψη οι ίδιοι οι πολίτες για τη λειτουργία του Δημόσιου Τομέα. Επειδή όμως η κυβέρνηση δεν έχει τη φήμη της γυναίκας του Καίσαρα, θα ήταν προς όφελος της διαφάνειας να απαντήσει σε κάποια κρίσιμα ερωτήματα: Έχει υπάρξει κάποια επεξεργασία για τη σύνταξη των ερωτηματολογίων; Έχουν εμπλακεί οι αρμόδιες υπηρεσίες του Δημοσίου; Ή μήπως κάποια εταιρεία (ενδεχομένως με τη συνήθη διαδικασία της απευθείας ανάθεσης) έχει αναλάβει την αποστολή ερωτηματολογίων αμφίβολης χρησιμότητας που θα χρησιμοποιηθούν απλώς και μόνο για να αποτυπώσουν την – εν πολλοίς δικαιολογημένη – δυσαρέσκεια των πολιτών, εξυπηρετώντας το κυβερνητικό αφήγημα;

Μήπως απλά με την ανέλκυση της αξιολόγησης στην επιφάνεια του δημοσίου διαλόγου, οι εμπνευστές της προσπαθούν να επαναφέρουν το τοξικό και νοσηρό κλίμα που επικρατούσε πριν κάποια έτη και εν μέσω της κρίσης; Όμως, τα προβλήματα της Δημόσιας Διοίκησης δεν αντιμετωπίζονται με τη δημιουργία κοινωνικού αυτοματισμού. Αντιμετωπίζονται με συνολική στρατηγική και ολιστική αξιολόγηση κάθε πτυχής της διοικητικής λειτουργίας.

Αναγκαία λοιπόν η αξιολόγηση στο Δημόσιο τομέα, αναγκαία όμως και η σοβαρή και επιστημονικά αποδεκτή προσέγγιση στον τρόπο εκπόνησης και υλοποίησής της. Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση της ΝΔ, η οποία έχει επαναφέρει τις πλέον πελατειακές πρακτικές στη λειτουργία του Δημόσιου Τομέα, δεν πείθει κανέναν.

*Γρηγόρης Θεοδωράκης, Αν. Εκπρόσωπος Τύπου ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ/Πρώην Γ.Γ. Διοικητικής Ανασυγκρότησης

Διαβάστε επίσης:

 Ο Τραμπ λογαριάζοντας χωρίς τον ξενοδόχο στην Γάζα

Οδεύουν σε εθνικό διχασμό στην Ανατολία; Kαι πώς επηρεάζεται η Ελλάδα;

Γιατί ο Ανδρουλάκης κλείνει την πόρτα στις συνεργασίες