Έχουν περάσει 35 πέντε χρόνια από την αρχή του τέλους του κομμουνιστικού καθεστώτος της γειτονικής χώρας και 40 από τον θάνατο του Ενβέρ Χότζα.

Ο δημοσιογράφος και η κάμερα της εκπομπής περπάτησαν με ανθρώπους οι οποίοι ήταν μεταξύ εκείνων που από τη μία στιγμή στην άλλη βρέθηκαν στην απομόνωση, πίσω από βαριές σιδερένιες πόρτες και φτάνει στο κολαστήριο του Σπατς – το διαβόητο στρατόπεδο εξόντωσης πολιτικών κρατουμένων, όπου υπέστησαν απάνθρωπα βασανιστήρια.

Συνεχίζοντας αυτή τη διαδρομή, τα βήματά τους τούς «έφεραν»  στα Τίρανα, στο Ινστιτούτο Μελέτης των Αρχείων της Σιγκουρίμι – της πανίσχυρης μυστικής αστυνομίας της δικτατορίας του Χότζα. Σε διαδρόμους με χιλιάδες μεταλλικές θυρίδες, οι πρώην πολιτικοί κρατούμενοι αναζητούν τους -αποχαρακτηρισμένους πια- φακέλους που συνέταξε σε βάρος τους το καθεστώς.

Στις κιτρινισμένες σελίδες τους διαβάζουν τις κατηγορίες που τους αποδόθηκαν, βασισμένες σε αίολες καταθέσεις πληροφοριοδοτών– συγχωριανών, φίλων ή ακόμα και συγγενών.

«Αυτό που σχηματίζεται μέσα από το ρεπορτάζ και μέσα από τις συνεντεύξεις είναι ότι τα 50 χρόνια Κομμουνισμού στην Αλβανία διαμόρφωσαν μια πολιτική συνείδηση η οποία υπάρχει και σήμερα στη χώρα» αναφέρει στο topontiki.gr ο Χρήστος Νικολαΐδης και υπογραμμίζει πως «υπάρχει μία ακόμη οπτική την οποία ακροθιγώς βάζουμε στην εκπομπή:  την απογοήτευση αυτών των ανθρώπων, των Βορειοηπειρωτών, από τη μητέρα Ελλάδα.  Οι Βορειοηπειρώτες μας λένε χαρακτηριστικά ότι οι ρουφιάνοι τους, οι καταδότες τους, ήταν οι πρώτοι οι οποίοι έφυγαν και αναζήτησαν καταφύγιο στην Ελλάδα προσποιούμενοι τα θύματα του κομμουνιστικού καθεστώτος, ενώ ήταν ανάμεσα στους θύτες.

Τονίζουν δε πως όταν οι ίδιοι έφθασαν στην Ελλάδα, έβλεπαν τους παλιούς διώκτες τους να έχουν κατακτήσει επίζηλες θέσεις στα βορειωηπειρωτικά σωματεία, στην Ομόνοια, και γενικότερα στους φορείς έκφρασης.

 Από την επίσημη ελληνική πολιτεία βέβαια, δηλώνουν απογοητευμένοι όλοι τους, παρά το γεγονός ότι υπήρξαν κάποιες τιμητικές διακρίσεις προς τα άτομα αυτά από την πλευρά του- τότε- Προέδρου της Δημοκρατίας, κ. Στεφανόπουλου, και από κάποιους φορείς όπως η Ακαδημία Αθηνών.

 Αυτό το οποίο τους πληγώνει περισσότερο είναι η καθημερινότητα, όχι δηλαδή τόσο πολύ για το πώς έγιναν αποδεκτοί από την ελληνική πολιτεία η οποία καθυστέρησε να τους δώσει ταυτότητα ομογενούς, πολύ περισσότερο από την ελληνική κοινωνία η οποία τους αντιμετώπισε επιφυλακτικά, τους ονόμαζε Αλβανούς, δεν μπορούσε να διακρίνει τη διαφορά ανάμεσα στον Αλβανό και τον ελληνικής καταγωγής Αλβανό. Είναι κάτι το οποίο φέρουν ως πληγή μέσα τους μέχρι και σήμερα».

Διαβάστε επίσης:

ΗΠΑ: Δικαστές τάσσονται υπέρ ΜΜΕ και εργαζομένων σε αγωγές κατά της κυβέρνησης Τραμπ

Τηλεθέαση: Οι Αταίριαστοι έκαναν την ανατροπή

Ο Αδαμόπουλος διευθυντής στο Πρώτο Πρόγραμμα