Τα μέτρα της κυβέρνησης για τη βία στα σχολεία και τα πανεπιστήμια έχουν διάφορες όψεις, αλλά μία είναι η κυρίαρχη: να πείσει πως παρεμβαίνει συγκροτημένα σε έναν τομέα που ανησυχεί ολόκληρη την κοινωνία και κάθε οικογένεια χωριστά.

Κάποια μέτρα φαίνονται δομημένα, άλλα πρόχειρα, άλλα χωρίς διαβούλευση με όσους θα μπορούσαν να τα εφαρμόσουν, άλλα πρακτικά ανεφάρμοστα – ήδη τα κόμματα της αντιπολίτευσης και οι δημοσιολόγοι έχουν πιάσει δουλειά και αναδεικνύουν διάφορες πλευρές.

Ωστόσο ένα σημαντικό πρόβλημα σε όλη αυτή τη συζήτηση είναι ότι γίνεται ακόμη μια φορά εστιασμένη σε τρία σημεία: στη συμβολή του Διαδικτύου στην αύξηση της νεανικής βίας, στη διαχείρισή της εντός των εκπαιδευτικών μονάδων και στο είδος των συνεπειών που θα πρέπει να επιφέρουν οι βιαιοπραγίες. Εκεί ακριβώς εστιάζεται και η αντιπαράθεση.

Αυτό που πρακτικά λείπει είναι το μέγεθος και τα είδη της βίας στα οποία είναι εκτεθειμένοι τα παιδιά και οι νέοι. Προφανώς η εστίαση στο Ίντερνετ και την κοινωνική δικτύωση είναι απαραίτητη, αλλά με μια αναγκαία επισήμανση: ότι αυτά τα δύο αποτελούν περισσότερο μέσον της διάχυσης της παραβατικότητας απ’ όσο αιτία.

Αν η κοινωνία και το πολιτικό σύστημα δεν θέλουν να κοροϊδεύουν εαυτούς και αλλήλους, θα πρέπει να αποδεχτούν ότι η νεότητα είναι εκτεθειμένη σε βία αυξανόμενης έντασης και πολυμορφίας:

● Στην οικονομική βία, η οποία εκδηλώνεται με ανέχεια και τροφοδοτεί άλλες μορφές εντός και εκτός οικογένειας.

● Στην ενδοοικογενειακή – λεκτική, σωματική και σεξουαλική – βία, της οποίας τα κρούσματα αυξάνονται και πληθύνονται με θύματα παιδιά και γυναίκες.

● Στην ενδοσχολική και εξωσχολική βία, στην οποία κυρίως εστιάζουν τα μέτρα.

● Στην αθλητική βία, η οποία είναι επίσης διάχυτη, φονική και στην οποία τα παιδιά είναι φοβερά ευάλωτα.

● Στη λεκτική και σωματική βία στον δημόσιο χώρο, όπου εξέχουσα θέση έχει και η οδηγική βία και αυθαιρεσία, με αποδεδειγμένα βαρύ κόστος.

● Στην εγκληματική βία, της οποίας η ένταση ανεβαίνει συνεχώς τα τελευταία χρόνια.

● Στην απαξίωση της ανθρώπινης ζωής, η οποία αποτυπώνεται σε πλήθος εγκλημάτων ακόμη και «δι’ ασήμαντον αφορμήν».

● Στον «ιδεολογικό» χουλιγκανισμό, του οποίου διάφορες εκφάνσεις αναβιώνουν εσχάτως παραπέμποντας στα χρόνια της χρεοκοπίας.

Η βία που εκδηλώνουν τα παιδιά ερμηνεύεται από πολλούς αποκλειστικά με την επίδραση του Διαδικτύου και τη μειωμένη ενασχόληση των γονέων με τα τέκνα τους, αλλά το πράγμα είναι λίγο πιο περίπλοκο, αφού εν τω μεταξύ βιώνουμε και μια παρατεταμένη κρίση αξιών:

● Οι θεσμοί είτε υπολειτουργούν είτε απαξιώνονται συνειδητά για πολιτικούς και ιδεολογικούς λόγους.

● Η πολιτική θεωρείται συνώνυμη με τη διαφθορά – εδώ να δείτε ευθύνες.

● Η οικογένεια, αφού πρώτα κατασυκοφαντήθηκε ως έννοια, τώρα στέκει αδύναμη να προσαρμοστεί στις ανάγκες των καιρών και αποθεώνει τα παιδιά αντί να τους βάζει όρια.

● Το σχολείο – επίσης κατασυκοφαντημένο – και οι δάσκαλοι / καθηγητές, παραιτημένοι ή/και ανίκανοι, αδυνατούν να επιτελέσουν τον ρόλο τους, καθώς εν τω μεταξύ μαθητές και γονείς επιζητούν να τους ελέγξουν.

● Η πολιτεία ξεπετάει τα σοβαρά ζητήματα με σχέδια επί χάρτου που φτιάχνονται χωρίς τη στοιχειώδη συνεννόηση με όσους πρέπει να τα εφαρμόσουν.

Και κάπως έτσι η κατάσταση ξεφεύγει μέρα με τη μέρα, ενώ όλοι όσοι φέρουν έστω και στοιχειώδη ευθύνη τα ρίχνουν στον μόνο ένοχο που δεν μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του: το Διαδίκτυο. Όλοι οι υπόλοιποι αυτοπροβάλλονται σαν αθώοι του – κατά κυριολεξία – αίματος…

Διαβάστε επίσης:

Τις εκλογές κερδίζει όποιος πείθει ότι μπορεί να γεμίσει το καλάθι

Προβληματίζει η βαλλιστική απειλή των Χούθι κατά του Ισραήλ

Αλήθεια ή… μηνύσεις