Η προσπάθεια διπλωματικής διεξόδου από τον πόλεμο της Ουκρανίας πυροδοτήθηκε από τη νέα αμερικανική ηγεσία υπό τον Ντόναλντ Τραμπ και δεν αποτελεί απλώς μια «προσωπική» επιθυμία του νέου Προέδρου, αλλά μια σαφή πολιτική επιλογή με συγκεκριμένους στόχους.

Σύμφωνα με την αντίληψη που κυριαρχεί αυτήν την περίοδο στην Ουάσιγκτον, είναι μέγιστης σημασίας και σπουδαιότητας για τα συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών η «ρυμούλκηση» της Ρωσίας μακριά από το άρμα της Κίνας, η οποία – όπως το εκφράζει «αγοραία» ο Τραμπ – είναι ο ουσιαστικός εχθρός.

Η προηγούμενη αμερικανική ηγεσία (των Δημοκρατικών) είχε επενδύσει (αν δεν είχε προκαλέσει) στην ουκρανική σύγκρουση. Με αυτόν τον τρόπο (βάζοντας πολεμική φωτιά στην καρδιά της Ευρώπης) οι ΗΠΑ διέρρηξαν τους ενεργειακούς δεσμούς της Ε.Ε. (κυρίως της Γερμανίας) με τη Ρωσία, προξένησαν στη Μόσχα μια ακατάσχετη αιμορραγία πόρων και εδραίωσαν (επαναβεβαίωσαν) τον πρωταρχικό αμερικανικό ρόλο στην Ευρώπη.

Το αντίτιμο αυτών των πολιτικών κερδών για την Ουάσιγκτον, ωστόσο, αποδεικνύεται υψηλότατο. Κι αυτό γιατί ο πόλεμος στην Ουκρανία και η διάρρηξη των δεσμών/συμφερόντων της Ρωσίας με τη Δύση οδήγησε τη Μόσχα πιο κοντά στο Πεκίνο.

Η συνάντηση στην Πόλη…

Μια – η βασικότερη ίσως – παράμετρος των πρωτοβουλιών του Τραμπ για τον τερματισμό του πολέμου στην Ουκρανία έχει να κάνει με την προσπάθεια επαναδιατύπωσης των προτεραιοτήτων της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής σε πιο ρεαλιστική βάση. Όλοι, προφανώς, γνωρίζουν ότι η Ρωσία δεν είναι δυνατό να ηττηθεί στον πόλεμο της Ουκρανίας για τον απλούστατο λόγο ότι είναι πυρηνική δύναμη.

Μπορεί να συνεχίζει να πολεμά (και να αιμορραγεί) επ’ άπειρον, γεγονός ωστόσο που θα την απομακρύνει ολοένα και περισσότερο από τη Δύση και θα τη φέρνει πιο κοντά στην Κίνα. Και μια σινορωσική εδραιωμένη συμμαχία περιγράφει τον στρατηγικό εφιάλτη των ΗΠΑ, σύμφωνα με τους κορυφαίους (Κίσινγκερ, Μπρζεζίνσκι κ.ά.) θεωρητικούς.

Γι’ αυτό η νέα αμερικανική κυβέρνηση προχώρησε άμεσα στη διάνοιξη ενός διαδρόμου, απ’ όπου μπορεί να φτάσει κανείς σε «ρεαλιστικούς στόχους».

Με πιο απλά λόγια, η κυβέρνηση Τραμπ έχει ήδη λάβει από την Ουκρανία (συμφωνία για τις πολύτιμες γαίες) το «έπαθλό» της. Την ίδια ώρα τα ρωσικά όπλα έχουν εξασφαλίσει στο πεδίο της μάχης τους μείζονες στόχους της Μόσχας. Το μόνο που μένει λοιπόν είναι η διάσωση (;) του καθεστώτος του Κιέβου, κάτι που μάλλον μοιάζει ακατόρθωτο, καθώς κάποιος πρέπει να πληρώσει το τίμημα της διάλυσης/καταστροφής/διαμελισμού της χώρας.

Οι σημαντικοί παίκτες

Η δρομολόγηση μιας διαδικασίας συνομιλιών αποτελεί τελικά το αποτέλεσμα των ξεκάθαρων πιέσεων/παρεμβάσεων, οι οποίες αποτυπώνουν και την πραγματικότητα:

• Οι ΗΠΑ έχουν ήδη πάρει αυτό που θέλουν (συμφωνία για τις γαίες).
• Η Ρωσία κρατά τα κέρδη της στο πεδίο της μάχης (Κριμαία και λοιπά εδάφη στην ανατολική Ουκρανία).
• Οι Ευρωπαίοι εμφανίζονται σαν αυτό που πραγματικά είναι. Δηλαδή αναξιόπιστοι και χωρίς στρατιωτικές δυνατότητες για να υποστηρίξουν πολιτικές επιλογές, οι οποίες μάλιστα δεν έχουν εξελιχθεί σε κοινές θέσεις στο πλαίσιο της Ε.Ε.
• Η Τουρκία, ως χώρα που φιλοξενεί τι διαπραγματεύσεις, όχι μόνο έχει διαμορφώσει την εικόνα του έντιμου και αξιόπιστου ενδιάμεσου, αλλά ταυτόχρονα εμφανίζεται και ως απαραίτητη προκειμένου η Ευρώπη (;) να παίξει κάποιον ρόλο μεταπολεμικά, καθώς έχει ήδη ανακοινώσει πως προσφέρει ικανό αριθμό κυανόκρανων που θα αναπτυχθούν στη μεταπολεμική ρωσο-ουκρανική μεθόριο.

Η Ελλάδα στον… άξονα

Ανεξάρτητα από το πώς θα εξελιχθεί η τρέχουσα προσπάθεια για διπλωματική διέξοδο με τις συνομιλίες που (πιθανότατα) θα ξεκινήσουν στην Κωνσταντινούπολη, το περίγραμμα της «επίλυσης» του μείζονος προβλήματος, δηλαδή του τερματισμού του πολέμου στην Ευρώπη, δεν πρόκειται να αλλάξει δραματικά.

Η αδυναμία των Ευρωπαίων να υποστηρίξουν την «αντίσταση» της Ουκρανίας απέναντι στην πυρηνική Ρωσία χωρίς την αμερικανική συμβολή είναι ανύπαρκτη. Επιπλέον οι ρωσικοί ενεργειακοί πόροι θα αμβλύνουν τις όποιες αναστολές παραμείνουν στο ευρωπαϊκό κατεστημένο, που δεν μπορεί να προσαρμοστεί με την απαιτούμενη ταχύτητα στην αλλαγή πορεία της Ουάσιγκτον.

Μέσα σε αυτό το κλίμα αξίζει να επισημανθεί η αδυναμία στην οποία έχει περιέλθει η ελληνική εξωτερική πολιτική, που παραμένει προσηλωμένη στην αντιρωσική υστερία. Η Ελλάδα, λοιπόν:

• Είναι δεδομένη (εξ ου και με μικρές διαπραγματευτικές δυνατότητες) στις ΗΠΑ.
• Είναι μια από τις εχθρικές χώρες για τη Ρωσία, καθώς η ελληνική κυβέρνηση επέλεξε να είναι «σημαιοφόρος» των δυνάμεων που ενίσχυσαν την Ουκρανία.
• Είναι σε μια διαρκή θέση άμυνας έναντι της Τουρκίας, η οποία (ειδικά επί Τραμπ) έχει αναβαθμίσει τον ρόλο και τη σημασία της.

ΥΓ.: Αντιμέτωπη με την οδυνηρή πραγματικότητα της ραγδαίας αλλαγής των συσχετισμών δύναμης με την Τουρκία σε στρατιωτικό επίπεδο η ελληνική κυβέρνηση «πουλά» κολοσσιαία εξοπλιστικά προγράμματα. Την ίδια ώρα η τουρκική πολεμική βιομηχανία έχει γιγαντωθεί και η Τουρκία εμφανίζεται ως μια από τις χώρες με σημαντικότατες εξαγωγές πολεμικού υλικού…

Ο Πούτιν απαιτεί «συνθηκολόγηση της Ουκρανίας»

ΣΥΡΙΖΑ: Προσυνεδριακή αυλαία με κρεσέντο από «παραφωνίες»

Πρώτος στόχος της κυβέρνησης το ΠΑΣΟΚ