Μαρία Δριμή

Τετ-α-τετ

Εκδόσεις: Εστία

Σελ.: 180

Η Μαρία Δριμή επιχειρεί με τη δεύτερη νουβέλα της να δώσει πρόσωπο στο απρόσωπο, ψυχή στο περιθώριο και φωνή σε μια εμπειρία ανθρώπινη, όσο και ακατανόητη για τους πολλούς. Στο «Τετ-α-τετ» η συγγραφέας τολμά όχι απλώς να αφηγηθεί την ιστορία δύο σιαμαίων αδελφών ενωμένων στο κεφάλι, αλλά να διεισδύσει με λεπτότητα και δραματουργική συνέπεια στον εσωτερικό τους κόσμο, εκεί που ούτε οι καθρέφτες δεν φτάνουν – ή φτάνουν με παραμορφωμένη αντανάκλαση.

Η νουβέλα δομείται σαν εξομολόγηση· είναι γραμμένη από τη Μαρία, τη μία από τις δύο αδελφές, και επιτρέπει στον αναγνώστη να εισχωρήσει σταδιακά στον ακραίο, αλλά όχι απάνθρωπο μικρόκοσμό τους. Η αφήγηση είναι λιτή και συνάμα πυκνή, με λεπταίσθητο χιούμορ που σώζει από τη μελοδραματική παγίδα, ενώ η φωνή της πρωταγωνίστριας διατηρεί ένα παράξενο θάρρος – σαν αυτό των ανθρώπων που έχουν σταματήσει να περιμένουν, αλλά όχι και να αισθάνονται.

Η ζωή των δύο γυναικών, αυστηρά «εξ αδιαιρέτου», γίνεται πεδίο ερωτήσεων που αφορούν όλους μας: Τι σημαίνει ιδιωτικότητα; Τι σημαίνει προσωπική βούληση; Ποια είναι η ελάχιστη ελευθερία που δικαιούται κανείς; Η κοινωνία που παρακολουθεί τα κορίτσια με επιφύλαξη ή με φόβο είναι η ίδια που τους απαγορεύει να υπάρξουν ως πλήρη πρόσωπα. Η Δριμή δεν γράφει για «τέρατα», γράφει για εμάς που τρέμουμε το ανοίκειο και το εξορίζουμε, μπροστά από την οθόνη ή την κανονικότητα.

Οι δύο αδελφές – η σκεπτόμενη Μαρία και η παρορμητική Άννα – συγκροτούν έναν διπλό χαρακτήρα που συνθέτει μια τραγική πληρότητα. Η διαρκής τους εγκεφαλική συνάφεια, η αδυναμία της μιας να κρυφτεί από τη σκέψη της άλλης, αποτελεί εύρημα συγγραφικό και υπαρξιακό μαζί. Κάθε πράξη, κάθε συναίσθημα, κάθε επιθυμία περνάει μέσα από ένα φίλτρο που δεν ελέγχεται. Η φαντασίωση του έρωτα, η ανάγκη για τρυφερότητα, ο σπαραγμός για μια δουλειά, για λίγη ιδιωτικότητα, για ένα βλέμμα δίχως λύπηση – όλα περνούν από αυτήν τη λεπτή λωρίδα σαρκός που συνδέει και διαχωρίζει.

Το «Τετ-α-τετ» δεν είναι κοινωνικό σχόλιο. Δεν είναι ιατρική περίπτωση. Δεν είναι αλληγορία. Είναι, πάνω απ’ όλα, λογοτεχνία. Δηλαδή μια μορφή ενσυναίσθησης που μας μεταμορφώνει διαβάζοντας. Σαν τη φωτογραφία της Νταϊάν Άρμπους με τα πανομοιότυπα δίδυμα, που μας κοιτούν σαν να ξέρουν ήδη ότι εμείς δεν ξέρουμε τίποτα. Έτσι και η Μαρία Δριμή μας κοιτάει μέσα απ’ το κείμενό της και, χωρίς να υψώσει ποτέ τη φωνή, μας ψιθυρίζει: όλοι έχουμε κάτι που δεν μπορούμε να αποχωριστούμε – μια σκέψη, ένα τραύμα, μια ενοχή. Σκέψου να ήταν άνθρωπος.

Διαβάστε επίσης:

Βιβλίο: Το Παρίσι της ψυχής και του χώρου

Βιβλίο: Ισχύς και Νόημα: Τρεις στοχασμοί για τη στρατηγική του μέλλοντος

Βιβλίο: Μια ιστορία αγάπης  και εξαπάτησης