Ο Βλαντιμίρ Πούτιν προβάλλεται σε βίντεο στο βάθος της σκηνής και η αφηγήτρια της παράστασης (το alter ego της σκηνοθέτριας), ορμάει πάνω του και το σκίζει, εκτοξεύοντας βρισιές και κατάρες.

Η σκηνοθέτης, που συχνά χρησιμοποιεί μεταφορές για να επισημάνει την ουσία του έργου της, ανέτρεξε σε παλιούς μεσαιωνικούς χάρτες οι οποίοι ονόμαζαν κάποιες άγνωστες περιοχές «Εδώ έχει δράκους», έτσι ώστε να προειδοποιούν όσους ταξιδιώτες σκόπευαν να τις διασχίσουν για τους κινδύνους που ελλοχεύουν. Δράκοι, λοιπόν, υπάρχουν παντού και η σύγχρονη ιστορία περίτρανα το αποδεικνύει.

Κατ’ επέκταση το πρώτο επεισόδιο, που εμείς παρακολουθήσαμε, τιτλοφορείται «1917: Η νίκη ήταν στα χέρια μας», και έχει ως έναυσμα τη βάρβαρη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία.

Και όχι μόνο. Η άκρως πολιτικοποιημένη Μνουσκίν με την κολεκτίβα της, ξεκινώντας με το διάγγελμα του Ρώσου Προέδρου, που προσπαθεί να «δικαιολογήσει» την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία, επιχειρεί να ερμηνεύσει τη στάση του ανατρέχοντας στη γέννηση του ολοκληρωτισμού του 20ού αιώνα.

Σημαδιακός σταθμός είναι το έτος 1917 με την Οκτωβριανή Επανάσταση καθώς τον Φεβρουάριο κορυφώθηκαν οι λαϊκές εξεγέρσεις εναντίον του τσάρου Νικολάου Β’, ενώ τον Ιανουάριο του 1918 η εξουσία πέρασε στα χέρια των Μπολσεβίκων. Οι μεγάλες ιδέες, όμως, μεταλλάχθηκαν σε απολυταρχικά καθεστώτα και το όνειρο έμεινε απλώς όνειρο.

Ταυτόχρονα η παράσταση παρακολουθεί τα γεγονότα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, που τελείωσε το 1918 με την ήττα της Γερμανίας και των συμμάχων της, αλλά και μέσω του Χίτλερ και του Γκέμπελς περιγράφει την εκκόλαψη του ναζισμού.

Η Μνουσκίν αντιμετωπίζει όλα τα γνωστά ιστορικά πρόσωπα με κριτικό – ως κοροϊδευτικό – βλέμμα. Στη σκηνή παρελαύνουν ο τσάρος Νικόλαος Β’ πάνω σε ένα ψεύτικο άλογο, ο Λένιν ως νάνος που γυρίζει από την Ελβετία με ένα παιδικό τραινάκι, ο Τσώρτσιλ που διαβλέπει την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού, ο Στάλιν, ο Τρότσκι, ο Κερένσκι, ο Χίτλερ, ο Γκέμπελς κ.ά., φορώντας μάσκες που διογκώνουν τα αναγνωρίσιμα χαρακτηριστικά τους και, φυσικά, ο λαός που υφίσταται τις συνέπειες των πολέμων.

Ωστόσο η επική παράσταση της Μνουσκίν είναι δομημένη σαν ένα απλοποιημένο, εικονογραφημένο βιβλίο. Στο ισχνό κείμενο δεν λείπουν ούτε ο διδακτισμός, ούτε κάποιες αμφισβητήσιμες μαρτυρίες. Λες και «διάβασε» από μόνο μία οπτική γωνία τα τεκταινόμενα.

Από την άλλη οι σαράντα ηθοποιοί της, που μιλούν διαφορετικές γλώσσες (Γερμανικά, Ρωσικά, Αγγλικά κ.ά.) είναι απόλυτα συντονισμένοι και φροντίζουν με θαυμαστή πειθαρχία και «κινηματογραφικό» ρυθμό την αλλαγή των σκηνικών δράσεων.

Διαβάστε επίσης:

«Mike Hammer»: Matthew McConaughey και Nic Pizzolatto ενώνουν ξανά τις δυνάμεις τους μετά το «True Detective»

Θεσσαλονίκη: Μαραθώνιος ταινιών μικρού μήκους- Το Project των 48 ωρών και οι προϋποθέσεις για τη συμμετοχή

Δρ Γουέστ – Το άγγιγμα της Ιστορίας